Vikan - 27.03.1980, Blaðsíða 43

6. hluti
ekki, það var sannleikurinn. Lífið gat
leikið hvem sem var grátt og það var
ekki til nein örugg aðferð til að sigrast á
erfiðleikunum.
Það var aðeins fólk sem gat hjálpað.
Fólk eins og Owen Jenkins sem hafði
látið hann hafa vinnu þegar hann kom
til Waverly.
Hann sneri sér aftur að henni.
„Hlustaðu nú á mig,” sagði hann. „Við
erum öll saman í þessu: þú og ég og
Karen og dr. Muir og frú Tyndall og
allir. Viðerum öll hjá þér.”
„Hún er ekki þitt barn.” Hún horfði
næstum reiðilega á hann. Augu hennar
voru enn grátbólgin og vangar hennar
voru enn þrútnir.
„Ég veit það." Einhvern veginn hafði
þetta sært hann. Hann reyndi þó að ýta
því frá sér. Janet myndi aldrei fá að vita
hve mikið hann hafði lagt i sölurnar til
aðbjarga barninu hennar.
„Ég hef aldrei eignast barn," sagði
hann. „Ég vildi þó óska að svo væri.”
Það var undarlegt að segja þetta við
hana þvi að hann hafði aldrei hugsað
þannig áður. En það var sannleikur. „Ef
það ert þú sem þarft að líða mest núna,
þá er það vegna þess að þú hefur mestu
að tapa. En mér finnst ég lika hafa miklu
að tapa þóað hún sé ekki mitt barn.”
Hann gekk til hennar og lagði
höndina á vanga hennar. „Janet,” sagði
hann. Hann beygði sig niður og kyssti
hana blíðlega á munninn. Hann hafði
bara ætlað sér að kyssa hana bliðlega en
þegar hún lagði handleggina utan um
hann kysstust þau af meiri ástríðu en
þau höfðu haldið að þau ættu til.
Þessi þörf sem þau fundu allt i einu
fyrir hvort annað var eins oglogi.
Hún náði sér fyrst.
„Peter. . . þetta er brjálæði!" sagði
hún. „Þetta er það sem allra síst..
„Uss," sagði hann. „Ef þú verður að
tala. talaðu þá lágt.” Hann hélt henni
aðeins lengur í örmum sér og hvíldi
kinnina á hári hennar. Hún hreyfði sig
ekki.
„Þarna sérðu," sagði hann bliðlega,
„við stöndum öll saman í þessu, ekki
satt?”
Hún andvarpaði hægt. „Ég býst við
því.”
Hann beygði sig niður og kyssti hana
á ennið. „Við sjáumst á morgun,"
hvíslaði hann. „Sofðu rótt.”
Þegar hann gekk að dyrunum voru
tilfinningar hans ákaflega ruglingslegar.
Um leið og hann lokaði dyrunum að
íbúð hennar kallaði hún lágt til hans:
„Góða nótt. Peter.”
Hjúkrunarkonurnar gerðu að
gamni sinu við Peter næsta morgun þvi
að hann fékk engan morgunverð. Hann
átti að leggjast inn á skurðstofuna
klukkan niu.
Þar biðu hans dr. Muir og annar yngri
læknir. Þarna var einnig svæfinga-
læknirinn sem hann hafði hitt áður
ásamt nunnu og tveimur hjúkrunar-
konum. Hann rétt náði að bjóða þeim
góðan daginn áður en honum var gefin
sprautan og allt hvarf honum.
Það var eitthvað sem hann hafði haft
miklar áhyggjur af. Hann reyndi að
opna augun. Grænt, hugsaði hann. Allt
var grænt. Hann lokaði augunum aftur.
Hann heyrði karlmannsrödd segja: „Þú
getur séð hann núna, hann er einmitt að
vakna.”
Þetta græna var tjald. Hann var inni
í ferhyrningi sem myndaður var af
grænum tjöldum. Hann sneri höfðinu.
Hann heyrði Janet segja: „Hvernig
líður þér?” Loksins sá hann andlit
hennar. Hún var ákaflega falleg, dökkt
hár hennar var burstað og gljáandi, en
augu hennar voru áhyggjufull.
„Ég er þunnur,” svaraði hann og
brosti til hennar. „Mér liður eins og ég
hafi drukkið heila tunnu af rommi
aleinn. Og svo er ég þyrstur! Það sem
mig vantar núna er heil tunna af vatni.”
„Þau munu koma með tebolla til þín
núna rétt bráðum,:”sagði maðurinn.
Nú kom Peter auga á hann. Hann var
hjúkrunarmaður, í grænum einkennis-
búningi skurðstofustarfsliðsins. Hann
stóð við fótagaflinn. „Liggðu bara alveg
kyrr, þá mun þér fljótlega líða betur. Þú
varst ekki svo lítið mælskur?" bætti
hann hlæjandi við.
Peter leit á hann og hleypti í brýrnar.
„Hvaðáttu við?”
„Þú barðist um þegar við vorum að
koma þér hingað inn. Og svo varstu að
hrópa uppeitthvert nafn í sifellu?”
„Nafn?" Hónum var brugðið og
hann reyndi að risa upp. „Hvaða nafn?"
„Einhver Hazel. Það var eins og þú
værir að skipa henni fyrir.” Hjúkrunar-
maðurinn deplaði augunum til Janet.
„En sú vitleysa,” sagði Peter sem nú
var farinn að ná sér. Hann hafði heyrt
að fólk hegðaði sér stundum undarlega
eftir svæfingu en honum hafði ekki
dottið sú hætta i hug. Hann hefði ekki
átt að spyrja hjúkrunarmanninn, ekki á
meðan Janet var viðstödd.
Hann sagði áhugalaust: „Ég þekki
enga Hazel."
Janet lagði höndina yfir hönd hans.
„Leggðu þig nú og hvíldu þig, Peter.”
„Hafðu engar áhyggjur," sagði
hjúkrunarmaðurinn hlæjandi. „Þú
notaðir engin mjög Ijót orð! En ef þér
liður betur núna, þá skal ég láta þau vita
að þú megir fá tebolla. Síðan verðurðu
að fara í þitt eigið rúm og sofa þetta allt
saman úr þér.”
Peter hallaði sér aftur og reyndi að
sýnast í fullu jafnvægi því að Janet
13. tbl. VIKan 43