Vikan - 27.03.1980, Blaðsíða 23

bakdyramegin. Ég skal svara. Hérna eru
iíka pylsur og flesk, Joanna."
Kvíði minn hafði stórum minnkað við
að sofa svona vel um nóttina. Og sú
staðreynd að Alex hafði lofað að koma
aftur hafði auðvitað líka sitt að segja og
einnig glaðlegt andlit Vivien. - Mig
dauðlangaði til að segja henni hvað hún
var falleg og hvað mig langaði mikið til
að við gætum orðið vinkonur.
„Ætlarðu ekki að opna þetta?" spurði
frænka mín og benti á stórt umslag, sem
hún hafði lagt við hliðina á diskinum
mínum.
„Þetta eru bara einhver leiðinleg
skjöl," svaraði ég og hló. „Sharon sendi
þetta áfram til mín."
„Hver er Sharon?"
„Hún býr með mér í íbúðinni i
London.”
„Hvernig er hún? Er hún eins lagleg
og þú?”
Barnaleg hreinskilni hennar kom mér
áóvartogéghlóaftur.
„En þú ert lagleg, Joanna," sagði
Vivien þrjóskulega.
„Ég veit nú nokkurn veginn hvernig
ég lít út.” svaraði ég. „Ég erfði ekki neitt
af Stoddartfegurðinni, það veit guð."
Frændi minn leit snöggt upp úr dag-
blaðinu sem hann var að lesa. „En faðir
þinn hlýtur að hafa —" byrjaði hann en
leit svo á Vivien og hélt áfram
lestrinum.
Frænka min tók morgunverðar-
bakkann sem hún hafði útbúið fyrir
móður sína og gekk til dyra. Um leið
opnaðist hurðin og hreingerningarkonan
kom inn um leið og Vivien fór.
„Hvar er lykillinn að kjallaranum.
herra Marsh?" spurði hún. „Frú Marsh
vill að ég taki það sem eftir er af —
hérna — postulíninu uppi og fari með
þaðniðurikjallara."
Julian gáði í vasa sinn en sagði svo:
„Frú Marsh hlýtur sjálf að vera með
hann. Þú skalt spyrja hana á eftir, þegar
hún er búin að borða morgunverðinn."
Frú Somers kinkaði kolli og fór.
Það leið ekki á löngu áður en Viven
kom aftur og um leið og hún fékk sér
meiri pylsur sagði hún: „Það er best ég
fari inn til Magna núna fyrir hádegi.
Okkur vantar orðið ýmislegt."
„Ó, ekki núna, mín kæra," sagði
pabbi hennar. „Ég þarf að gera ýmislegt
og ég vil heldur — ja, ég vil helst koma
með þér."
„En það verður allt í lagi —”
„Ég vil helst koma með þér, elskan
mín.”
„Jæja, allt í lagi."
Ég var fegin þegar hún tautaði
eitthvað um að hún ætlaði að búa um
rúmið sitt og fór og skildi þar með mig
og frænda minn aftur eftir ein við
borðið.
„Ég geri ráð fyrir að þú hafi verið að
tala i alvöru þegar þú sagðir að þú hefðir
ekki erft neitt af Stoddartfegurðinni?”
sagði hann.
„Ég læt það nú ekkert eyðileggja líf
mitt, ef það er það sem þú ert að hafa
áhyggjur af,” sagði ég hlæjandi.
„Ég hélt nú að faðir þinn hefði verið
skynsamari en þetta. Hann lofaði Söru
fyrir mörgum árum að hann skyldi segja
þér sannleikann um móður þina þegar
þú næðir lögaldri. Ertu ekki alveg að
verða tuttugu og eins, Joanna?"
„Jú. núna tuttugasta og áttunda. Við
ætluðum að fara í ferðalag um Evrópu.
Kannski hefur hann ætlað að segja mér
þetta — hvað sem það er nú — meðan
við værum að heiman. En áttu við að
pabbi og mamma hafi ekki verið gift? Og
því skyldi ég ekki hafa erft eitthvað af
útliti Stoddartfólksins?"
„Ætlarðu að segja mér að Vernon
hafði aldrei sagt þér að Pamela var
aðeins stjúpmóðir þín?”
„Það er best að þú segir mér allt af
létta núna,” sagði ég svo rólega að ég
varð alveg undrandi sjálf. „Hver var
eiginlega móðir min?"
Frændi minn færði stólinn sinn lil
mín og sagði: „Hún var frænka min.
Hún hét Lesley Arnott."
„En — elskaði hann hana ekki?”
„Ó — eflaust hefur hann gert það.
Þau urðu hrifin hvort af öðru. Hún var
lítil eins og þú og þú hefur sömu
dásamlegu bláu augun og hún. Foreldr-
ar hennar á'ttu býli í Nyere. ekki langt
frá okkur. Ég held mig minni rétt að það
hafi verið heima hjá okkur sem þau
hittust fyrst.
Hann fór í frí og átti svo að fara til
Norður-Ródesíu næst, en fyrst flaug
hann til okkar og ég er hræddur unt að
ég hafi ekki verið neitt sérlega
mjúkmáll þegar ég var að segja honum
hvað hann hafði afrekað.
Arnottshjónin, Keith frændi minn og
Margaret kona hans. studdu auðvitað
við bakið á Lesley. En það var allt útlit
fyrir erfiða fæðingu og læknarnir ráð-
lögðu henni að fljúga til Englands og
fæða barnið þar."
Hann brosti bliðlega til mín og sagði:
„Það varst auðvitað þú, sem von var á."
Hann hristi höfuðið og bætti við: „Ég
var að velta fyrir mér hvort þér væri al-
vara þegar þú fórst að tala um að þú
hefðir ekki erft neitt af eiginleikum
Stoddartfólksins."
Ég sat hljóð og hugsaði. Það hafði
svo sem ýmislegt bent í þessa átt, ég
hafði bara aldrei velt þessu fyrir mér.
Það var ekki bara það, að ég var ekkert
lik Pamelu Forrest, fæddri Stoddart,
heldur hafði hún aldrei sýnt mér þá
blíðu sem mæður láta i té. En hún hafði
aldrei verið mér vond, aðeins áhugalaus.
Framhald í næsta blaði.
©
MYNDSMIOUAN
Smiðjuvegi9, Kópavogi,
sími4 5533
Tímapantanir milli 13 og 17.
MINNINGIN
ER í MYNDINNI
FÓLGIN
Barna- og fjölskyldumyndir
Fermingarmyndir
Brúðkaupsmyndir
Tækifærismyndir
Aug/ýsinga- og
iðnaðarljósmyndun
13. tbl. Vlkan 1)