Vikan - 27.03.1980, Blaðsíða 42

Framhaldssaga
Þýð.: Steinunn Helgadóttir
Patricia Johnstone:
i leitaé
lífðiafa
Hann hafði bara ætlað sér að
kyssa hana blíðiega en þegar hún
lagði handleggina utan um hann
kysstust þau af meiri ástríðu en
þau höfðu haldið að þau ættu til.
„Skýrslurnar frá rannsóknarstofunni
líta vel út," sagöi hann. „Viðerum búin
að staðfesta skýrslur dr. .lenkins og nú er
ekki eftir neinu að bíða. Við munum
hefja aðgerðina á morgun.”
Peter fann hvernig hjarta hans tók
kipp og hann leit á Janet. Hún sat
hreyfingarlaus við hlið hans. Andlit
hennar var fölt og hún fitlaði með
fingrunum við pilsið.
Það varð löng þögn. Síðan sagði Janet
lágri röddu:
„Hvað mun langur tími líða áður en
viðvitum ...?”
„Við getum ekki sagt það með neinni
nákvæmni. Janet. Kannski tvær vikur.
Við verðum að ræða betur um það
seinna. Á morgun verðum við að reyna
að halda Karen eins rólegri og mögulegt
er." Hann stóð upp. gekk i kringum
skrifborðið og lagði hendurnar á axlir
hennar augnablik.
„Þakka þér fyrir." hvislaði Janet um
leið og þau voru að fara.
Hún og Peter gengu aftur inn
ganginn í áttina að ibúð hennar. „Jæja,
þetta voru þó alla vega góðar fréttir,"
sagði hann.
Hún svaraði ckki.
| Þegar þau komu að dyrunum að ibúð
j hennar sagði Itann: „Við sjáumst i
j kvöld."
j ,.Já," svaraði hún annars hugar.
Hann var ekki viss um að hún hefði
heyrt til hans eða jafnvel tekið eftir
hverju hún hafði svarað.
Janet var ekki i ibúð sinni þegar hann
kom þar við um fimmleytið. Þá minntist
hann þess að móðir hennar kom á
hverjum degi. Þær voru sennilega báðar
hjá Karen.
Hann snæddi því kvöldverð og fór
síðan aftur til hennar.
Fyrst hélt hann að hún væri ekki inni
því að engin Ijós voru kveikt. En þá tók
hann eftir henni þar sem hún stóð við
gluggann og starði út. Hún hélt að sér
höndunum eins og henni væri kalt.
Hún sneri sér við um leið og hún
heyrði til hans.
„Halló, Peter." Rödd hennar var
áherslulaus.
„Er þér sama þó að ég kveiki Ijósin?"
Hún kinkaði kolli. „Ég ætla að hella
bjór í glas fyrir þig," sagði hann. „Eftir
tvær vikur munum við drekka
kampavin!"
Hún starði aðeins á hann.
„Jæja, kannski verða það eitthvað
meira en tvær vikur," sagði hann. „en
kampavíniðer loforð."
Hún kinkaði kolli annars hugar og
tók viðglasinu sem hann rétti.henni.
Það virtist ekki vera hægt að setjast
niður i kvöld og ræða saman á eðlilegan
hátt. Hann leit á borðið og sá bréfa-
staflann. „Hvernig ganga bréfa-
skriftirnar?"
„Ég. . . veit það ekki." Hún virtist
undrandi þegar henni varð litið á bréfa-
staflann.
„Svona nú. Janet. Þetta líkist þér
ekki! Við fengum góöar fréttir í dag.
Heldurðu ekki að þú getir verið ánægð
yfir að þetta virðist allt ætla að ganga
samkvæmt áætlun?”
„Jú. Jú, auðvitað.”
Honum likaði ekki hvernig hún sagði
þetta. „Sjáðu t.d. frú Tyndall. Hún er
mjög ánægð.”
„Ég veit það,” sagði hún. Hún hafði
lagt frá sér glasið og hélt nú aftur að sér
höndunum. „En ég er bara svo hrædd.
Því lengra sem við förum..."
„Það er heimskulegt." Hann var að
missa þolinmæðina yfir henni. „Þetta
er einmitt sá timi sem við getum
byrjað að vona. Frú Tyndall er viss um
aðþetta muni allt ganga vel."
„Þekkirðu hana?" spurði Janet allt i
einu með miklum tilfinningahita.
„Veistu allt um hana?"
„Aðeins að hún virðist vera
ánægðasta manneskjan hér."
„Barnið hennar dó. . . fyrir tíu árum.
Áður en þeir voru komnir svona langt í
læknavísindunum. Hún hefur unnið hér
síðan."
Hann varð orðlaus. Honum virtist frú
Tyndall vera ein af þeim konum, sem
ekki vissu hvað áhyggjur voru.
„Það má svo litlu muna. Skilurðu
það?”
Hún starði á hann.
„Janet. Það mun ganga vel með
Karen." En orð voru einskis virði. Hann
gat ekkert gert við sorginni i augum
hennar.
Hún skalf ákaflega. Hann flýtti sér til
hennar. Hann lagði handlegginn utan
um hana og þrýsti henni að sér. Hún
byrjaði að gráta eins og bam. Hann
leyfði henni að gráta og reyndi að tauta
hughreystingarorð meðan hann hélt
stöðugt utan um hana.
Loksins virtist hún verða rólegri. Hún
lyfti höfðinu og leit upp til hans. Hann
vissi að einhver breyting hafði átt sér
stað því að hún sá hann raunverulega i
þetta skiptið.
„Peter. ég er svo hrædd," hvíslaði
hún. „Þetta hefur verið svo hræðilega
langur tími og ég hef aldrei sagt neinum
frá því hve hrædd ég hef verið."
Hann þrýsti henni fastar að sér og
sleppti henni ekki.
Nú fyrst skildist Peter hve nálægt
Janet var að láta bugast.
„Svona." tautaði hann. Hann strauk
blíðlega yfir hár hennar eins og hún væri
litið barn. „Allir verða einhvern tíma
hræddir."
Hún hristi höfuðið. Kinn hennar
hvildi á öxl hans og hún sneri sér undan.
„Ekki þú," sagði hún. „Þú verður aldrei
hræddur, er það?"
Hann fann hvernig tilfinningarnar
steyptust yfir hann. Hve mörg ár voru
liðin síðan einhver hafði leitað huggunar
hjá honum? Það virtist undarlegt nú
þegar honum varð hugsað til þess. Hvað
hafði hann eiginlega verið að gera í öll
þessi ár í Ástraliu? Hann hafði unnið.
lifað þægilegu lífi, eignast vini og
skemmt sér.
Hann hafði jafnvel verið að hugsa um
að giftast. Susan Jenkins læknir var
eiginkona sem hver maður gæti verið
stoltur af að eiga. Það lék enginn vafi á
því að hún var mjög sérstæð stúlka og
hann hafði álitið að einhvem tíma, þeg-
ar rétta stundin væri komin...
Hann starði fram fyrir sig í einhvers
konar undrun á sjálfum sér. Hann hafði
álitið að þetta væri allt sem hann þyrfti
til að geta lifað góðu lífi. Hann hafði
ekki vitað það fyrr en nú. á þessu
augnabliki, hvernig það var að hafa
einhvern, sem þurfti að halla sér að öxl
hans.
Og þó óttaðist hann þessa tilfinningu.
Það var sem þung ábyrgð legðist á hann.
Það var svo margt sem Janet vissi ekki
um hann.
„Hlustaðu nú.” sagði hann blíðlega.
„Ég hef einnig verið hræddur. Einu
sinni. . .” Hann kyngdi og gat ekki sagt
meira. Öll örvæntingin og vonleysiðsem
hafði gagntekið hann þegar hann var
síðast í London helltist nú yfir hann og
það var sem hann væri að kafna.
Hún sneri sér að honum og gekk eitt
skref aftur á bak svo að hún losnaði úr
faðmlögum hans. „Ég veit það, Peter.”
Augu hennar virtust rannsaka hann.
„Ég hef alltaf vitað að það væri
eitthvað. . . eitthvað i fortið þinni sem
þjakaði þig. En þér tókst þó að ná þér
aftur á strik, ekki satt? Þú brotnaðir ekki
svona niður. Þú komst yfir þetta og nú
þekkirðu aðferðina. Þú verður ekki
hræddur framar."
Hann leit undrandi á hana. Hún var
svo nálægt sannleikanum og þó svo
langt frá að dæma hann rétt. Hann
hafði verið eins niðurbrotinn og nokkur
maður gat orðið.
Aðeins fyrir nokkrum dögum, þegar
hann kom til London, hafði hann orðið
eins hræddur og hægt var að verða. Ef
honum hafði tekist að sigrast á þeim
ótta var það aðeins vegna tengslanna
við Janet og Karen og fólkið sem vann
viðsjúkrahúsið.
En kannski hafði hann ekki heldur
dæmt hana rétt. Hann hafði dáðst að
hugrekki hennar og styrk. Hann hafði
aldrei búist viðaðsjá hana bugast.
Hann óskaði þess að hann gæti talað
við hana, rætt við hana af fullri
hreinskilni og sagt henni hvernig hann
var þegar allt kom til alls. En hann gat
þaðekki. Hann gat hvorki sagt henni né
nokkrum öðrum frá eyðunni í lífi sínu.
þessu sem aldrei varðbreytt.
Hann leit hjálparvana niður til
hennar. „Ef ég hef lært aðferðina.” sagði
hann hægt. „þá er hún ekki sérlega hald-
góð."
..Kerrndu mér hana'." Það var ofsi í
rödd hennar. „Hvað gerirðu, hvað
segirðu við sjálfan þig svo að þú getir
haldið þetta út?”
„Janet.” Hann var djúpt snortinn. En
það var ekki aðeins Janet, það var líka
Karen. litla, viðkvæma, ljóshærða
stúlkan. Það var eitthvað við þær báðar
sem snart hann djúpt.
„Ég veit það ekki," sagði hann að
lokum. Hann sneri sér hægt að
glugganum og leit út. Hann vissi það
42 Víkan 13. tbl.