Vikan - 16.04.1981, Blaðsíða 21

Ungfrú Ingesvik er löngu komin á fætur.
Hún var þegar farin út, þegar ég rumsk-
aði sem snöggvast um klukkan hálfsex.
Svo hélt hún áfram inn í matsalinn.
Johannes kólnaði upp af gremju.
Sumpart var hann reiður Lindu.
sumpart sjálfum sér fyrir að hafa ekki
vaktað hana betur. Hann bölvaði i
hljóði.
Hvern fjandann hafði hún farið? Nú
hafði hún verið í burtu í tvo — þrjá
klukkutíma. Hafði hún farið í gönguferð
umhverfis vatnið? Hann yrði ekki undr-
andi á því. Linda Ingesvik hafði alltaf
verið svolitið sérstök.
Hann gekk að afgreiðsluborðinu og
ætlaði að athuga um bíl á leigu. Hann
var í uppnámi. Ekki vegna þess að hann
óttaðist um Lindu, heldur vegna þess að
henni skyldi takast að sleppa frá honum.
Hún hafði leikiðá hann. Honum gramd-
ist það sárlega.
Nú, en auðvitað vissi hún ekki. að
hann varð að hafa strangar gætur á
henni. Enginn hafði beðið hana um að
láta vita um allar sínar ferðir. En samt
sem áður! Þetta var dauðans gremjulegt.
Stúlkan í móttökunni leit á hann.
hugsaði sig um, skoðaði gestalistann.
— Ert það ekki þú, sem býrð á nr.
17?
— Jú.
— Hérna er einhver miði. sé ég, frá
næturverðinum. Ég hef ekki lesið hann,
en ég held hann sé til þín.
Jóhannes tók við miðanum og las:
„Ole Bring (hlaut að vera Ola Brink,
hugsaði hann) hringdi frá Reykjavik:
Vincent Gram er saklaus. Surtur er
sennilega við Mývatn. Vertu vel á verði.
Slepptu ekki Lindu úr augsýn. Við
komum með fyrstu ferð."
Johannes stirðnaði upp. — Hefur
nokkur yfirgefið hótelið í dag? Karl-
maður?
— Þvi get ég ekki svarað. ég er svo
nýkomin á vakt.
— Hvar næég í næturvörðinn?
— Hann er farinn heim. Hann býr á
Einarsstöðum.
— Hefur hann sima?
— Nei.
Svipur hans lýsti í senn óþolinmæði
og vanmætti.
— Heyrðu annars, sagði unga
stúlkan. — Einhver hefur liklega verið
snemma á fótum í morgun, því ég man,
að ég heyrði einhvern koma inn og fara
upp á aðra hæð. En ég sá hann ekki, ég
var inni í hvíldarherberginu.
Johannes dró andann djúpt. Hann
minntist bílsins, sem komið hafði að
austan snemma morgunsins. Hann hafði
ekki gefið honum sérstakar gætur. en
hann hafði virt fyrir sér bílana á bila-
stæðinu, þegar hann kom aftur neðan
frá vatninu. Hann mundi, að þar höfðu
verið i meirihluta Ijósir jeppar, eins og
ferðamenn taka oftast á leigu til að
ferðast um hálendi íslands, þar sem
alltaf má eiga þess von að rekast á óbrú-
aðar ár eða hraunhöft. Johannes gat
ekki sagt til um það með vissu hver
þeirra hafði síðast komiðá stæðið.
Hann ætlaði að fara að skammast við
stúlkuna í móttökunni, en sá sig um
hönd. Það hefði verið óréttlátt.
Það var hann sjálfur, sem hafði
sofnaðá verðinum.
Johannes bölvaði enn i hljóði yfir
vangá sinni.
Bíllinn var hans eina von. Og hann
16. tbl. Vlkaníl