Vikan - 30.01.1986, Qupperneq 29

Finnbjörn Finnbjörnsson segir frá fræðum og kenningum Martinusar
f™innbjörn heitir maður og er Finnbjörnsson, ísfirskra ætta, starfandi
málarameistari í borginni sem auk þess var áður fyrr virkur píanisti í hinum
ýmsu danshljómsveitum. En Finnbjörn Finnbjörnsson er meira. Bak við hans
látlausa hversdagsmunstur leynist heill heimur, dularfull veröld sem aðeins
fáir landar vorir hafa skyggnst inn í. Þetta er veröld hinnar kosmísku
skynjunar sem fyrst var uppgötvuð 1921 af hinum ,,andlega" danska vísinda-
manni Martinusi sem síðan varð sameiningartákn kosmískt þenkjandi manna.
Finnbjörn státar af kössum, skápum og heilu hillusamstæðunum undirlögð-
um verkum þessa Martinusar, sem hann kveður gefa svör við öllu — já, öllum
spurningum þessarar tilveru. Já, sannarlega óvanalegur bókakostur reykvísks
málarameistara sem annars á hið fjölskrúðugasta bókasafn. ,,Eitt fullkomn-
asta heimilisbókasafn sem ég hef séð," var dómur síra Eiríks J. Eirikssonar,
fyrrum þjóðgarðsvarðar á Þingvöllum.
Fræði Martinusar
— En hvað kom annars til að ungur málarasveinn, lokaður inni á af-
skekktasta kjálka Íslands, gat tileinkað sér svo fjarlæga heimsstefnu?
Það er Finnbjörn sjálfur sem svarar, háttpruður og stillilegur á heimili sínu
við Granda í Reykjavík:
„Það var nú í gegnum annan Martinus, mikinn vin okkar barnanna og
reyndar allra á isafirði. Það var hann sem kom mér upphaflega i kynni við
fræði Martinusar."
— Voru þeir frændur, IVIartinusarnir?
,,Nei, nei, ekkert skyldir, en svo merkilegt sem það er þá voru fæðingar-
staðir þeirra með þriggja kílómetra millibili á Jótlandi þó þeir vissu ekkert hvor
af öðrum fyrr en löngu siðar... Þessi hét Simson, Martinus Simson, og var
framan af slöngutemjari í fjölleikahúsi í Kaupmannahöfn en flutti svo til Isa-
fjarðar 1915 og vildi hvergi eiga heima annars staðar eftir það. Það var svo
upp úr 1930 sem hann kynntist kenningum Martinusar og þeir urðu síðar
miklir vinir, nafnarnir. En þú verður að passa þig á að rugla þeim ekki
saman... það má ekki."
— En hvert er svo inntak þessarar dularfullu speki? Er hún guð-
speki eður heimspeki eða bara átrúnaður?
Finnbjörn hefur einfalt svar við þessum vangaveltum:
„Þetta eru „andleg vísindi" — allsherjar sannleikur, fullkomið svar við
hinni ódauðlegu spurningu Pontíusar Pílatusar."
En þá er spurt:
— Hví svaraði Kristur engu forðum? Þekkti hann ekki sannleikann?
„Jú, jú," svarar Finnbjörn, „hann vissi allt eins og aðrir þeir sem öðlast
hafa þessa „kosmisku skynjun" — alheimsvitundina. Hann vissi bara að það
þýddi ekki að segja neitt, það skildi hann enginn. Maðurinn var það
vanþróaður og er enn. Við erum enn I dýraríkinu, segir Martinus. Við erum
hálfdýr og hálfmenn. Við verðum ekki fullkomnir menn fyrr en í lok þróunar-
skeiðsins þegar allir hafa skynjað kosmosið. Þá verða ekki stríð, ekki hungur,
ekki óhamingja því þá verðum við einfaldlega búin að taka út okkar lexiu og
skilja að maðurinn er það siðferðisstig sem hann stendur á, eins og Martinus
sagði."
Steinaríki, jurtariki, menn
Málarameistarinn er beðinn um nánari skýringu á þessum innblásnu
orðum.
„Jú, sjáðu til, maðurinn hefur gengið í gegnum ákveðið skeið, fyrst í
steinaríkinu, svo jurtaríkinu, dýraríkinu, sem við erum enn að vinna okkur úr,
og svo endum við menn. Það er öll veröldin á hreyfingu, alltaf hreint, allir
hlutir eru lífverur, allt bara í veröldinni, kaffibollinn þarna, útvarpstækið,
jörðin sem við búum á, við hreyfumst alltaf, deyjum og fæðumst aftur,
lærum eitthvað nýtt á hverju æviskeiði, fikrum okkur áfram á þróunarbraut-
inni, enda segir Martinus: Dauðinn er ekki til."
— En hvað gerist við dauða einstaklings?
„Þetta er góð spurning hjá þér. Ja, það fer algerlega eftir ástandi hvers og
eins þegar hann yfirgefur likamann. Ef maðurinn hefur verið i uppnámi eða
eitthvað ósáttur við sjálfan sig og aðra getur hann þurft að eyða dálitlum tíma
I hreinsunareldinum sem er eins konar andlegt sturtubað þarna fyrir handan.
En þeir sem deyja gamlir, saddir lifdaga og öllum velviljaðir, þeir þurfa eigin-
lega ekkert á eldinum að halda. Þetta er eiginlega alveg eftir karma-lögmál-
inu, þú uppskerð eins og þú sáir, hvort sem það er í þessu eða einhverju öðru
lífi. Þú getur ekki plantað illgresi og fengið upp hveiti... En svo þarna, eftir
hreinsunareldinn, þá snýrðu aftur I steinaríkið eða sæluríkið eins og við
köllum það og svo bara í gegnum allt ferlið aftur og endurfæðist sem maður,
reynslunni ríkari í hvert skipti því fyrri reynsla gleymist þéraldrei."
Askenasy meö tíu
þumalputta síðast
— En nú man ég ekkert eftir fyrri lífum minum...
„Nei, nei, þú þarft þess ekki, þetta er okkur ómeðvitað. Þú forðast ósjálf-
rátt I þessu lífi mistökin sem þú gerðir í því siðasta. Afburðamenn núna, á
einhverjum afmörkuðum sviðum, hafa til dæmis verið lengi að þjálfa sig."
— Þannig að nóbelsskáldin hafa verið misheppnaðir rithöfundar í
fyrri lífum?
„Einmitt, einmitt, vinur minn. Askenasy var með tíu þumalputta síðast,
þaðerenginn vafi. Viðerum alltaf aðbæta okkur á þróunarbrautinni."
— En hvað um stórsnillinga eins og Mozart? Getur hann alltaf verið
að bæta sig í músikinni?
„Nei, nei, stundum ná menn ákveðnum klímaks eða tindi í einhverri ákveð-
inni grein og þá snúa þeir sér bara að einhverju allt öðru, eins og bara ef þú
færð uppáhaldsgrautinn þinn á hverjum degi endar það með því að þú ferð að
æla. Mozart, Beethoven og þessir kallar eru í einhverju allt öðru núna, þeir
geta ekki einu sinni heyrt músik nefnda."
Karma-lögmálið er málarameistaranum ákaflega hugstætt:
„Allt sem þú gerir færðu í hausinn aftur. Þetta er eitt grundvallarviðhorfið
hjá Martinusi. Krabbamein, kransæðastífla og þess háttar eru allt saman
vandamál sem koma til af fyrra líferni þínu. Þannig er það líka á andlega svið-
inu, hatur og ást færðu alltaf til baka og sjáum til dæmis þessa menn sem
ekkert aumt mega sjá og eru sífellt að hjálpa til. Þeir hafa nefnilega horft upp
á gífurlegar nörmungar á fyrri skeiðum og ráða bara ekki við sig, þeir þola
hreinlega ekki að sjá nokkuð aumt, þannig taka þeir út sitt karma. Og hefurðu
nokkurn tíma hugleitt þessa hrakfallabálka sem eru eilíflega að misstíga sig og
slasa og hina sem renna í gegnum lífið áfallalaust... þarna er bara karma-
lögmálið að verki."
— En nú er til nokkuð sem heitir óendurgoldin ást. Menn eru
hálfsturlaðir af ást til kvenna sem ekki einu sinni dettur i hug að lita
við þeim. Hvar er karma-lögmálið þá? Hvi uppskera þeir ekki eins og
þeirsá til, þarna?
Nú tekur Finnbjörn Finnbjörnsson sér andartaks umþóttunartíma eins og
stari hann inn i aðra vídd, uns fullvissan yfirtekur svipmótið aftur. Kannski var
þetta kosmiskur glampi. Hverveit?
„Jú, þetta gerist oft, eins og við þekkjum, að til dæmis ungur piltur elskar
stúlku sem aldrei kemur til með að svara í sömu mynt. En svo endurfæðist
þessi sami drengur seinna, á allt öðrum stað, og þá verður hann fyrir því að
einhver kona ber mikla ást til hans en nú er það hann sem er áhugalaus.
Karmað vinnur oft svona."
Þriðja testamentið
Af framangreindu er Ijóst nokkuð orðið að hugtakið vafi er nokkuð sem
Finnbjörn Finnbjörnsson og aðrir alheimsskynjunarmenn þekkja ekki nema
af afspurn. Enda líta þeir á verk Martinusar hins danska sem lokasannleik og
kalla þau reyndar lika „Þriðja testamentið". Og Finnbjörn segir: „Martinus er
heima I öllu og hefursvörvið öllu."
Sannfæringarhitinn verður vart meiri hjá stranglífustu kaþólikkum. Þó sver
Finnbjörn allan átrúnað af sér: „Þetta er bara alviska, andleg vísindi eins og
ég sagði þér."
Vikan 5. tbl. 29