Vikan - 05.06.1986, Blaðsíða 35

með það og var alltaf svo öruggur.
Mér fyndist Þjóðleikhúsið mætti taka
fleiri gamanleiki til sýninga. Það er auð-
vitað bundið af skyldum sínum við hinar
ýmsu tegundir leiklistar og annarra list-
greina en samt, gamanleikir eru of fáir.
Það þarf að fara að grafa þessa fordóma
gagnvart þeim. Ég er mjög hress með læt-
in í Hrafni Gunnlaugssyni hjá sjónvarp-
inu. Þessi skurkur, sem hann er búinn að
gera, er alveg frábær og þó ýmsum finnist
það heldur stór biti í einu finnst mér það
jafnvel mætti vera meira. Vonandi endast
lætin í honum sem lengst því ég er fylgj-
andi sem mestu íslensku efni. Ameríska
dótinu má læða með því íslenska en ekki
öfugt.“
Örn hefur fyrir góðri stundu lætt þeim
hvítklæddu aftur upp á skrifborðið og
hreiðrað um sig í stólnum. Hann gjóar
augunum alltaf öðru hverju út um
gluggann og virðir fyrir sér karaktera.
Honum finnst hann alveg eiga það inni
að teygja úr sér og láta fara vel um sig
eftir allt puðið og púlið sem fylgdi því að
fjárfesta i nýrri fjögurra herbergja íhúð.
„Það kostaði alveg brjálæðislega vinnu,
eins og margir þekkja, að koma yfir sig
almennilegu þaki. Við áttum fyrst pínu-
litla ibúð á Frakkastíg, svo leigðum við á
Hólum - ekki í Hjaltadal heldur við
Kleppsveg - meðan við vorum að byggja
og erum nú flutt inn í Fiskakvíslina. Ég
þurfti náttúrlega að hlaða á mig verkefn-
um og þegar verst var vorum við að skrifa
og æfa Söguspaug ’85 á nætumar, svaf frá
klukkan 7-9.30, æfði Með vífið í lúkunum
frá 10-2, en þá fórum við Siggi Sigurjóns
að skrifa útvarpsþátt sem var vikulega og
loks var sýning á Gæjum og píum um
kvöldið. Þetta var alveg meiri háttar törn
og auðvitað má maður ekki vinna svona
til lengdar, það er svo óhugnanlega slít-
andi. Og það versta er að maður fer alveg
á mis við fjölskylduna. Sonur minn þekkti
mig ekki á tímabili, spurði stundum: „Ert
þú pabbi?“ Það var svakalegt. Kristín, sem
hætti hjúkrunarnámi þegar strákurinn
fæddist, tók eina og eina næturvakt á
Kleppi og skúraði hjá Olís á kvöldin. En
nú fer hennar tími að koma, hana langar
til að ná sér í kennarapróf svo bráðum
verð ég kannski heimavinnandi húsfaðir
og hún að læra. Annars er merkur áfangi
að baki í lífi okkar hjóna, við leigðum
okkur nefnilega kartöflugarð hjá Davíð
og settum í fyrsta skipti niður útsæði í
dag. Ég er alveg ofboðslega spenntur að
sjá hvort eitthvað kemur svo upp.“
Ef að líkum lætur spretta upp ótal gull-
augu hjá þeim þarna í Davíðsreit því Örn
kann vissulega lagið á ýmsum hlutum,
hann spilar á fjölda hljóðfæra, syngur eins
og engill - hefur þessa fínu tenórrödd -
og getur bjargað sér á mörgum tungumál-
um.
„Ég gutla svona aðeins á þau hljóðfæri
sem ég á, gítar, banjó, klarínett, þver-
flautu og rafmagnsbassa og bara það allra
einfaldasta á píanó, en mér finnst ég alveg
ofsalega góður. Svo hef ég mjög gaman
af óperusöng og hver veit nema ég skelli
mér einhvern tíma í Söngskólann - að
æfa tenórinn sko! Ég gæti tekið við af
Kristjáni Jóhannssyni þegar hann er kom-
inn á efri ár... En ég held ég verði að
láta ballettinn eiga sig, ég á dálítið erfitt
með að komast alveg upp á tábergið því
ég er svo slæmur í ristinni. Ég læt nafna
minn Guðmundsson um þá deildina.
Tungumál eru eitt af aðaláhugamálun-
um og ef ég hefði tíma akkúrat núna drifi
ég mig í að læra nokkur stykki. Ég á orða-
bók á swahili sem er ótrúlega gaman að
glugga í og föndra við að setja saman setn-
ingar. Dönskuna og enskuna lærði ég
Hefði alveg getað hugsað
mér að verða búðarloka
nánast upp á eigin spýtur, byrjaði að lesa
dönsku upp úr Andrési önd áður en ég fór
að lesa íslensku og án þess að skilja nokk-
uð fyrst. Ensku lærði ég að mestu 'af að
lesa Mad blöð 7-8 ára gamall og horfa á
Sesamy-street í Kanasjónvarpinu. Þetta
kom mér svo vel á bragðið að ég var allt-
af hæstur í tungumálunum í skóla. Ég hef
líka alltaf verið frekar næmur á framburð
og hreim og get platað fólk sem ekki er
mjög vel að sér í viðkomandi málum þegar
ég babla það litla sem ég kann í þýsku,
frönsku og ítölsku. Þá horfir það á mig
stórum augum og heldur að ég sé ægilega
klár. Ég flippaði einu sinni alveg ferlega
þegar ég var að skoða dót í versluninni
Handíð. Þá fannst mér afgreiðslumaður-
inn allt í einu eitthvað svo skemmtilegur
að sjá að áður en ég vissi af var ég farinn
að tala við hann íslensku með útlendum
hreim. Ég sagðist vera útlendingur að
kenna leðurgerð í Menntaskólanum við
Hamrahlíð og endaði með að panta hjá
honum helling af vörum. Afgreiðslumað-
urinn var auðvitað hinn ánægðasti með
viðskiptin, ég með góða þjónustu og loks
kvöddumst við með virktum. Ég sagði
mömmu frá þessu þegar ég kom heim, hinn
hressasti, en henni fannst þetta víst ekk-
ert mjög sniðugt og fór strax í búðina til
að biðjast afsökunar fyrir hönd sonarins.
Ég er alveg voðalegur með þetta, mér finnst
svo gaman að svona smáhrekkjum. Ég er
viss um að ég fengi inngöngu í Hrekkja-
lómafélagið þó ég eigi enga lopapeysu
- ég meina kjólföt! Nú upp á síðkastið
hafa þó hrekkirnir reynst mér erfiðari því
fólk spyr hvort verið sé að taka upp ára-
mótaskaupið eða eitthvað svoleiðis þegar
maður ætlar að fremja létt spaug, svo
maður verður að láta sér nægja símaat."
Spaugarinn Örn er heldur hetur í essinu
sínu núna, litli púkinn skín út úr honum
og hláturinn ískrar í honum. Ef hann
væri Vestmannaeyingur fengi hann ekki
bara inngöngu í Hrekkjalómafélagið held-
ur yrði snarlega gerður að forseta þess.
Svo segir hann allt í einu: „Mér finnst
mjög gaman að spila golf, kannski af því
það er svolítið asnaleg íþrótt - eins og
fótboltinn reyndar og fleira slíkt. Hugsaðu
þér að standa þarna upp á endann með
prik í hendi og lemja í kúlur, labba svo
fleiri kílómetra til að pota þeim í smágöt.
En þetta er rosalega skemmtilegt. Allra
skemmtilegasta áhugamálið er samt fjöl-
skyldan og vera með henni þegar ég á fri.
Ég kalla hana því skáldlega nafni veru-
leikaakkerið. Þegar maður er búinn að
vera að leika eða spauga út í loftið, eitt-
hvað sem á ekkert skylt við veruleikann,
er nauðsynlegt að komast niður á jörðina
aftur og þá er fjölskyldan veruleikinn,
akkerið í lífinu.
Eins og þú sérð er ég alveg óskaplega
venjulegur maður, eins og hver annar
meðaljón sem hefur hingað til átt fremur
viðburðasnauða ævi og stóráfallalausa.
Ég hef ekki einu sinni burði í mér til að
ljúga því að ég lesi góðar bókmenntir.
Mér finnst hundleiðinlegt að lesa, nema
dagblöðin. Svo er ég pólitískt viðrini, kýs
alla og engan. Ég hef alltaf haft þá skoðun
að listir og pólitík fari ekki saman fremur
en til dæmis öl og akstur. Gróa á Leiti
hefur meira að segja látið mig í friði -
nema einu sinni. Þá var hringt í konuna
mína og hún spurð hvort kallinn væri
virkilega búinn að sparka henni út með
barnið og hún sem væri með annað á leið-
inni. En þetta er nú hara smásmjatt miðað
við það sem sumir félaga manns hafa orð-
ið að þola, eins og framhaldssagan fjöl-
breytilega sem gekk um Gisla Rúnar. Það
er alveg lygilegt hvernig svona lagað get-
ur blossað upp og farið um eins og eldur
í sinu, þannig að ólíklegasta fólk fer að
dansa með. En þetta er víst eitthvað sem
fylgir mannkyninu og þrífst í öllum heims-
hornum. Allir hafa sína ímynd, annað-
hvort áunna eða uppáþrengda, eins og
imyndin sem við strákarnir höfðum í aug-
um krakka úti á landi þegar við vorum á
ferð með Vífið. Þau tengdu okkur við fyr-
irbærin sem við höfðum staðið fyrir í
sj ónvarpsauglýsingum: Canderel-kallinn,
Elías, Meistaraköku-kallinn og Gokke.“
Litli púkinn hans Arnar er eiginlega
alveg að hverfa, kannski hann sé líka
læstur inni eins og litli egóistinn áður en
haldið er heim. Það er ekki laust við að
angurvær heimþrá sé komin í svipinn enda
ekkert undarlegt því það er hálfgert svín-
arí að þurfa að eyða fríkvöldi í svona
snakk um allt og ekkert. En þrátt fyrir
sitt „venjulega ég“ er Öm reglulega á-
nægður með sitt hlutskipti og er bara feginn
að hafa ekki orðið varanlegur lagermað-
ur, húsgagnasmiður eða... afgreiðslu-
maður í búð. - Því það er einmitt það sem
hann hefði, svona eftir á að hyggja, getað
hugsað sér að verða.
„Já, ég hefði alveg getað hugsað mér
að verða búðarloka. Ég veit ekkert af
hverju, mér finnst bara eitthvað svo
sjarmerandi við að vera voða höflegur:
„Góðan daginn, hvað get ég gert fyrir
yður?“ og svoleiðis. En þægilegast af öllu
væri líklega að gerast listaverkasali og
hafa tvær milljónir í laun á mánuði eins
og ég las einhvers staðar. Ég gæti alveg
eins notað höflegheitin þar - eða hvað?
Við sjáum nú hvað setur, enn um sinn
ætla ég að vera atvinnuspaugari og leik-
ari og læt hverjum degi nægja sína
þjáningu í því. Svo vil ég hamast við að
vera til meðan ég er til og njóta þess sem
ég á og mér var gefið. Því einn góðan
veðurdag er maður dauður og það er ekk-
ert víst að það sé leikhús hinum megin,
nema þá lítið leikhús, kannski bara hitt
Hitt leikhúsið.