Vikan - 05.06.1986, Side 47

Viljirðu auka líkurnar á því að hjóna-
bandið endist skaltu helst ekki giftast
mjög ungur og ekki flana að neinu -
áhættan er tvöföld í slíkum hjóna-
böndum. Áhættutímabilin virðast
vera á fyrstu árum hjónabandsins - þegar
losnar um böndin af því hjón finna ekki til
samkenndar - og á miðjum aldri, þegar hjón
komast að því að þau eiga ekkert sameigin-
legt lengur og stefna hvort í sína áttina.
35-45 ára skeiðið mætti kalla „síðustu for-
vöð“. Þá er barnauppeldi að mestu lokið og
konur fara að líta frá fjölskyldunni til nýrr-
ar framtíðar. Karlmenn fara að slaka örlítið
á í lífsgæðakapphlaupinu og geta leyft sér
að snúa tilfinningahliðinni út á við. Þeir
snúa sér þá meira að fjölskyldunni - eða að
nýju sambandi.
Persónuleiki hefur ákaflega mikið að segja
um það hvort þú verður hamingjusamur.
„Hvernig getur hún þolað þetta?“ er spurn-
ing í hneykslunartón sem oft heyrist um
konur sem giftar eru mönnum sem aðrir
finna allt til foráttu. Konan virðist þola
ástandið ágætlega og er meira að segja ham-
ingjusöm, að því er best verður séð. Svarið
iiggur nefnilega ekki alltaf hjá makanum -
heldur okkur sjálfum. Sumir eru hamingju-
samir og ánægðir án þess að kringumstæður
eða maki skipti þar verulegu máli, aðrir eru
óhamingjusamir og óánægðir yfirleitt, án
tillits til aðstæðna eða umhverfis. Það skipt-
ir nefnilega oft meira máli að þekkja og líka
vel við sjálfan sig heldur en að læra að
skilja verðandi maka. Eingöngu ef þú skilur
hver þú ert - hversu hamingjusamur eða
óhamingjusamur sem þú ert - þá ertu undir
það búinn að geta um það dæmt hvaða að-
stæður það eru sem munu gera þig ánægðan
og hvernig manneskju þú gætir bundist ham-
ingjusamlega í hjónabandi.
Vandamálin eru ekki vandmál hjóna-
bandsins því í raun þrífast hjónabönd
á vissri áreitni og erfiðleikum, ef báð-
ir aðilar gera sér grein fyrir vanda-
málinu og vinna saman að því að
leysa það. En það virðist einhvern veginn
vera eðli mannsins að skella skuldinni á
hinn aðilann: „Ef þú værir ekki svona háður
þessari golfdellu þinni þá væri ekkert að í
hjónabandinu hjá okkur,“ eða eithvað í þess-
um dúr. Þú getur ekki breytt fólki þannig
að það falli að þeirri ímynd sem þér fmnst
það eigi að gera. „Ég eyddi óralöngum tíma
í að hugsa um það að ef ég gæti fengið mann-
inn minn til að breyta sér örlítið þá væri
allt fullkomið,“ segir ein konan, „en komst
svo að lokum að því eftir tuttugu ár að eina
manneskjan, sem ég gæti í raun breytt, var
ég sjálf.“ Ef fólk heldur að það geti svifið á
rósrauðu skýi í gegnum allt hjónabandið þá
á það von á stórkostlegum vonbrigðum.
Kynlífið var alls ekki ofarlega á lista yfir
þá þætti sem fólk taldi nauðsynlega til þess
að hjónaband héldist gott og entist. Auðvit-
að hefur kynlíf sitt að segja en lykillinn að
ánægjunni virðist ekki vera magn - heldur
gæði. Bestur árangur virðist vera þar sem
jafnræði ríkir í þessum efnum og til allrar
hamingju virðist það vera svo að fremur
ólíklegt er að „Don Juan“ týpur laðist að
„freðnum ýsum“. Einnig virðist kynlíf í
hjónabandi lukkast best ef konan er sá mak-
inn sem er meira kynæsandi.
En ástin? Að vera ástfanginn er oft fyr-
irboði hjónabandsins í hinum vest-
ræna heimi en þó ástin sé til staðar
við upphaf hjónabandsins er það eng-
in trygging fyrir því að hún eða
hjónabandið endist. „Maður á alltaf að vera
ástfanginn, þá mun maður aldrei giftast,“
sagði Oscar Wilde illkvittnislega. Að bæta
börnum við hjónabandið hefur verið lýst sem
vaxtarbroddi ástarinnar. En þau geta haft
margvísleg áhrif, gert gott hjónaband betra
og aukið álagið á það hriktandi.
Kannski væri bara best að færa sér tækn-
ina í nyt þegar kjósa á sér lífsförunaut, fara
í alls konar persónuleikapróf og þess háttar
og láta síðan tölvu velja, í stað þess að taka
áhættuna og leyfa Amor að leika lausum
hala - en þá væri þetta varla svona skemmti-
legt og spennandi, eða hvað finnst þér?
23. TBL VIKAN 47