Vikan - 05.06.1986, Qupperneq 54

kvaðst hafa skjölin undir höndum og þar að
auki vera reiðubúinn að selja þau en hann sagð-
ist aðeins vilja eiga viðskipti við yfirstjórnend-
ur fyrirtækisins. Það varð að lokum að
samkomulagi að hann kæmi til Englands til
viðræðna og hitti forstjóra fyrirtækisins að
máli.
Wu Ling kom til Englands með farþegaskip-
inu SS Assunta. Skipið lagðist að í Southamp-
ton einn kaldan nóvembermorgun þegar þoka
lá yfir öllu. Einn af forstjórum fyrirtækisins,
Pearson, fór til að taka á móti honum en þar
sem þokan tafði lestina seinkaði honum og
þegar hann kom til Southampton hafði Wu
Ling haldið af stað til London með sérstakri
lest. Pearson var því í vondu skapi þegar hann
kom aftur til London þar sem hann hafði ekki
hugmynd um hvar Kínverjinn ætlaði að dvelj-
ast. Síðar um daginn barst skrifstofu fyrirtækis-
ins tilkynning þess efnis að Wu Ling dveldist
á hótelinu við Russeltorg. Honum leið eitthvað
illa eftir ferðalagið en kvaðst myndu hitta
stjórn fyrirtækisins daginn eftir.
Stjórnarfundur hafði verið ákveðinn klukk-
an ellefu daginn eftir en þegar klukkan var
orðin hálftólf og Wu Ling ekki enn farinn að
láta sjá sig hringdi ritari stjórnarinnar á hótel-
ið og spurðist fyrir um Kínverjann. Þar var
honum tilkynnt að Kínverjinn hefði farið af
hótelinu um klukkan hálfellefu ásamt kunn-
ingja sínum. Það var því ljóst að hann hafði
lagt af stað á fundinn en morguninn leið án
þess að hann léti sjá sig. Sá möguleiki var auð-
vitað fyrir hendi að hann hefði hreinlega villst
í stórborginni þar sem hann var ókunnugur.
Þegar hann hafði hins vegar ekki skilað sér
heim á hótelið seint um kvöldið kallaði Pearson
lögregluna til því að hann var orðinn skelkað-
ur. Það var ekki fyrr en að kvöldi þriðja dags
að loks spurðist til mannsins en þá fannst lík
hans í Thames. Af skjölunum, sem hann hafði
meðferðis, fannst hvorki tangur né tetur, hvorki
á líkinu né á hótelinu.
Þegar hér var komið sögu leitaði Pearson
eftir aðstoð minni. Lát Kínverjans hafði að
sjálfsögðu orðið honum mikið áfall en það voru
nú samt sem áður skjölin varðandi námuna sem
honum var mest í mun að ná í. Lögreglan lagði
hins vegar megináherslu á að handsama morð-
ingjann en endurheimt skjalanna var látin sitja
á hakanum.
Pearson vildi að ég hefði samstarf við lög-
regluna sem hagsmunagæslumaður fyrir fyrir-
tækið.
Ég tók þessari beiðni fegins hendi. Ég gerði
mér strax ljóst að ég þurfti að rannsaka tvo
hópa, annars vegar þá starfsmenn fyrirtækisins
sem vissu um Kínverjann og erindi hans og svo
hins vegar farþegana á skipinu, það er að segja
ef einhver þeirra skyldi hafa komist að erindi
hans. Ég ræddi þetta mál við Miller lögreglufor-
ingja en hann hafði rannsókn málsins með
höndum. Miller þessi var bæði dónalegur og
hinn mesti þverhaus, allsólíkur Japp vini okk-
ar. Við töluðum við yfirmennina á skipinu en
þeir kváðu Wu Ling lítið hafa blandað geði við
aðra farþega á skipinu. Hann hafði að vísu
umgengist tvo menn, náunga að nafni Dyer,
Evrópumann með vafasama fortíð, og svo
bankastarfsmann sem hét Charles Lester en
hann var á heimleið frá Hong Kong. Okkur
tókst að hafa uppi á myndum af báðum þessum
mönnum. í fyrstu leit út fyrir að Dyer væri sá
sem við leituðum að. Það kom sem sé í ljós að
hann var í slagtogi með kínverskum glæpa-
flokki.
Næst fórum við til hótelsins við Russeltorg.
Starfsfólkið þar þekkti Wu Ling strax af mynd
en þegar við sýndum því mynd af Dyer þekkti
það hann ekki og kvað hann alls ekki hafa
komið á hótelið hinn örlagaríka morgun. Fyrir
hreina tilviljun sýndi ég líka myndina af Lester
og við urðum heldur en ekki undrandi þegar
starfsfólkið bar kennsl á hann og sagði hann
vera manninn sem sótti Wu Ling um morgun-
inn.
„Já, herra minn, þetta er maðurinn sem
spurði um Wu Ling klukkan hálfellefu og fór
út með honum skömmu síðar.“
Það var að komast skriður á málið. Næst
heimsóttum við Charles Lester. Hann lofaði að
aðstoða okkur eftir bestu getu enda eyðilagður
yfir illum örlögum Kinverjans. Eftir því sem
hann sagði hafði hann mælt sér mót við Wu
Ling klukkan hálfellefu. Þegar á hótelið kom
var Wu Ling ekki þar en þjónn hans kom og
sagðist myndu vísa honum til húsbónda síns.
Lester sagði sig ekki hafa grunað neitt og því
samþykkt þessa tilhögun mála. Kínverjinn sótti
þá leigubíl og óku þeir í honum í átt til hafnar-
svæðisins og skipasmíðastöðvanna. Þegar
þangað kom fóru hins vegar að vakna ýmsar
grunsemdir hjá Lester svo að hann stöðvaði
leigubílinn og stökk út þrátt fyrir hávær mót-
mæli þjónsins. Hann fullvissaði okkur um að
þetta væri allt sem hann vissi um málið.
Við þökkuðum honum aðstoðina og kvödd-
um. Það leið hins vegar ekki á löngu þar til í
ljós kom að frásögn hans var ónákvæm svo
ekki sé tekið dýpra í árinni. Fyrir það fyrsta
hafði Wu Ling engan þjón með sér til Englands
og í öðru lagi gaf leigubifreiðarstjórinn, sem
ók honum um morguninn, sig fram. Hann sagði
að Lester hefði alls ekki yfirgefið bifreiðina á
leiðinni heldur hefði hann ekið ásamt Kín-
verjanum að illræmdri ópíumbúllu rétt hjá
Limehouse í miðju Kínahverfinu. Þeir höfðu
farið inn í krána saman og um klukkustund
síðar kom Englendingurinn einn út aftur. Hann
var fölur í andliti og greinilega veikur. Hann
skipaði leigubifreiðarstjóranum að aka sér til
næstu neðanjarðarstöðvar. Leigubifreiðar-
stjórinn þekkti hann strax af ljósmyndinni.
Við athugun á högum Charles Lester kom í
ljós að þótt hann væri vel látinn var hann
skuldum vafinn og þar á ofan ástríðufullur fjár-
hættuspilari. Þrátt fyrir þetta gleymdum við
ekki að gera ráð fyrir Dyer. Það var talið hugs-
anlegt að hann hefði tekið á sig gervi Lesters.
Það kom þó í ljós að það var fjarri öllu lagi
því að hann hafði pottþétta fjarvistarsönnun.
Eigandi ópíumbúllunnar harðneitaði að sjálf-
sögðu öllu. Hann sagðist aldrei hafa séð
Charles Lester né heldur hefðu tveir menn
komið í hús hans um morguninn. Þar fyrir utan
væri veitingahús hans engin ópíumbúlla.
Ekki hjálpaði þetta þó Charles Lester mikið
því hann var handtekinn og ákærður fyrir
morðið á Wu Ling. Ekki fundust skjölin varð-
andi námuna f fórum hans, þrátt fyrir leit.
Eigandi ópíumbúllunnar var einnig handtekinn
en ekkert fannst heldur þar við nákvæma leit
lögreglunnar.
Meðan á öllu þessu stóð var Pearson í öngum
sínum. Hann þrammaði fram og aftur í her-
berginu mínu og kveinkaði sér mjög.
„En þér hljótið að hafa einhverjar hug-
myndir, Poirot," stundi hann.
„Að sjálfsögðu hef ég hugmyndir," sagði ég
varlega, „vandamálið er bara það að ég hef
alltof margar hugmyndir og þær ganga þvert
hver á aðra“
„Til dæmis...“ sagði hann.
„Til dæmis leigubifreiðarstjórinn. Við höfum
ekki neitt í höndunum sem styður framburð
hans. Ennfremur þetta: Fóru þeir raunverulega
í ópíumbúlluna eða löbbuðu þeir bara í gegnum
húsið, út um bakdymar og eitthvað aflt ann-
að?“
Þessi hugmynd varð að þráhyggju hjá Pear-
son. „Já, en þér gerið ekki annað en að sitja
og hugsa. Getum við ekki gert eitthvað?" Pear-
son var meira en lítið óþolinmóður.
„Herra minn,“ sagði ég með myndugleika í
röddinni, „Hercule Poirot hleypur ekki fram
og aftur um illa þefjandi götur í hafnarhverfum
eins og illa vaninn hundur. Haldið þér ró yðar,
mínir menn eru að störfum."
Daginn eftir gat ég fært honum fréttir. Menn-
irnir tveir höfðu reyndar farið út um bakdyrnar
á ópíumbúllunni og á lítið veitingahús rétt hjá
Thames. Þeir fóru saman þar inn en aðeins
annar þeirra, Lester, kom út.
En hvað heldur þú að Pearson hafi dottið í
hug, Hastings? Hann heimtaði að við færum
sjálfir á þetta veitingahús og gerðum vettvangs-
könnun. Ég grátbændi hann, reifst við hann
og hótaði honum en allt kom fyrir ekki. Hann
vildi líka dulbúast og krafðist þess jafnvel að
ég - ég get varla sagt frá þessu - að ég rakaði
af mér yfirskeggið. Ég benti honum á það eins
kurteislega og mér var unnt að hugmyndin
væri fyrir neðan allar hellur. Fagra hluti eyði-
leggur maður ekki að óþörfu. Og hvers vegna
skyldi ekki Belgi með yfirskegg fara út á lífið
og reykja ópíum rétt eins og Belgi án yfir-
skeggs?
Nú, ég fékk hann ofan af þessari hugmynd
en hann krafðist þess áfram að við færum í
njósnaleiðangurinn. Þetta sama kvöld kom
hann til mín í dulbúningi, þvílíkt og annað eins.
Hann var í mittisjakka, órakaður, skítugur og
með klút um hálsinn. Og hvað heldurðu? Hann
skemmti sér konunglega! Englendingar eru svo
sannarlega geggjuð þjóð. Ég gaf honum leyfi
til að dulbúa mig að nokkru - það þýðir ekki
að deila við brjálæðing - og síðan héldum við
af stað. Ekki gat ég látið hann fara einan í
þessum grímubúningi."
„Nei, auðvitað ekki,“ sagði ég.
„Nú, við komum í ópíumbúlluna. Pearson
talaði hina undarlegust mállýsku og þóttist
vera sjómaður. Hann blaðraði í öðru hverju
orði um landkrabba, kjölsvín, lykilinn að tog-
klukkunni og margt fleira sem ég skildi ekki.
Lágt var undir loft í veitingahúsinu og það var
fullt af Kínverjum. Okkur var borinn vægast
sagt undarlegur matur." Poirot greip um mag-
ann við tilhugsunina. „Því næst kom veitinga-
maðurinn til okkar og sagði um leið og hann
glotti illmannlega: „Líkar herrunum ekki mat-
urinn? Þeir vilja kannski eitthvað betra,
eitthvað í pípum?
Pearson sparkaði í löppina á mér undir borð-
inu og sagði: „Já, þakka yður fyrir, það skulum
við endilega reyna, Jón.“
Kínverjinn brosti og vísaði okkur leið, inn
um dyr og niður í kjallara, þar inn í herbergi ^
með þægilegum dýnum og púðum. Við lögð- y
54 VIKAN 23. TBL