Vikan - 17.09.1987, Síða 34

Hann heitir Rögnvaldur Finnbogason og er prestur á hinu forna prestssetri
Staðastað á Snæfellsnesi. Rögnvaldur hefur ekki alltaf þótt falla allskostar
inn í viðtekna ímynd prestsins né fetað troðnar slóðir. Maðurinn er talinn
viðsjárverður vegna sinna róttæku stjórnmálaskoðana, hefur mjög ákveðnar
meiningar um lúthersku kirkjuna og þá trú að hefðbundin predikun sé ekki
endilega sú andlega næring kirkjugesta sem mikilvægust sé. Hann for-
dæmdi snemma atómhernað í stólræðum, við litla hrifningu - en það var
líka áður en andstaða við fyrirbærið komst í tísku...
„í dag eru þó friðarmál jafnsjálfsögð viti bornum mönnum og þau voru áður fjarlæg íslensku
kirkjunni."
Hann fæddist í Hafnarfirðinum fyrir réttum
sextíu árum, sonur hjónanna Ingibjargar
Magnúsdóttur og Finnboga Jónssonar. Hann
ætlaði sér raunar aldrei að verða prestur,
hugurinn stóð frekar til fræðanna. Eftir tvö
ár í norrænudeildinni vaknaði áhugi á trúar-
bragðasögu og síðar listasögu. Tók hann því
að sækja tíma í guðfræðideild til nánari undir-
búnings því námi. En prestur varð hann samt
og átti eftir að fara stað úr stað uns hann
settist að á Staðastað á Snæfellsnesi ásamt
konu sinni, Kristínu Thorlacius, og þá sex
börnum.
„Ég útskrifaðist úr guðfræðideild vorið
1952 og gerði mér fljótt grein fyrir að það
yrði erfitt að samræma nám í listasögu og
trúarbragðasögu á þessum árum svo ég hlaut
að láta vígjast. Ekki þar fyrir að ég sjái eftir
því núna en ég sá eftir því í tuttugu og fimm
ár og það var dálítið erfitt. Það varð að sam-
komulagi milli okkar Sigurgeirs, þáverandi
biskups, að ég yrði vigður norður að Skútu-
stöðum í Mývatnssveit. Ég átti enga hernpu
til að vígjast í svo ég fékk lánaða hempu sem
var svo lítil og þröng að ég gat mig ekki
hreyft, annars hefði ég sjálfsagt hlaupið út
úr Dómkirkjunni í miðri athöfn og væri hér
ekki nú. En núna finnst mér ég hefði ekki
getað valið heppilegra starf fyrir mig.
Staðastaður er hvorki meira né minna en
níunda prestakallið mitt og hér hef ég verið
í fjórtán ár. Á Skútustöðum var ég eiginlega
bara að nafninu til í nokkra mánuði því að-
staðan var vægast sagt slæm. Ég var nýkvænt-
ur og konan ófrísk en næsta ljósa var inni í
Reykjadal og læknirinn á Húsavík. Ibúðar-
húsið, sem við fengum, var varla fyrir gripi
að vera í, ekkert vatn, brunnur sem var orð-
inn þurr og ónýt rafstöð svo eitthvað sé nefnt.
Um haustið yfirgaf ég því þessi herlegheit og
fór að nema trúarbragðasögu við Lundúnahá-
skóla. Árið 1954 gerðist ég svo prestur á
Hornafirði og var þar í tæp sex ár. Þá hófst
svolítil píslarganga hjá mér, ég sótti um Mos-
fell í Grímsnesi og þar var sama sagan,
gjörónýtt hús. Eftir úrskurð einhverra toppa
í kirkjumálaráðuneytinu um að húsið væri
ónýtt tilkynntu þeir að byggja þyrfti nýtt hús
sem yrði tilbúið í síðasta lagi eftir sex ár. Svo
átti ég náttúrlega að ráða fram úr því hvar
ég yrði á meðan. Eftir tæp tvö ár í húsahraki
þarna var ég síðan eitt ár austur á Valþjófs-
stað. Sigurbjörn biskup hvatti mig til að sækja
um þar og sjálfsagt hefur þótt best hæfa að
geyma svona vandræðantann á góðum stað.
Eða eins og segir í kvæðinu:
34 VIKAN 38. TBL