Vikan - 12.11.1987, Blaðsíða 38

að austan. Hann var svoleiðis
að ég þurfti alltaf að standa.
Hann vakti mig alltaf þegar við
komum hérna í sundið og í
merkin. Mér fannst hann alltaf
svo óöruggur. Ég fór því til
Guðmundar Guðmundssonar
sem þá var útgerðarstjóri, en
seinna varð hann sparisjóðs-
stjóri í Sparisjóði Hafnarfjarðar,
og ég sagði bara við hann: — Nú
ætla ég að hætta, Guðmundur.
Ég ætla ekki að láta þennan
mann drepa mig. Og ég ætla að
segja þér það núna og ef þið
takið það ekki til greina að þá
fer illa, og það er ekki síst
ykkar. Svo fór báturinn á vertíð
og þá fékk hann fljótlega í
skrúfúna og var nærri því kom-
inn upp á Sandana. Það var
skorið frá honum og hann var
dreginn til Vestmannaeyja. Svo
lagði hann netin aftur og þá út
af Þorlákshafnarberginu. En
hann fékk aftur í skrúfúna og
varð að skjóta upp rakettu og
það var náð í hann og það var
skorið úr skrúfúnni. Síðan lét
hann út netatrossurnar og fór
inn. Þetta var sama daginn og
trilla fórst í Sundinu hérna. Um
kvöldið var slökkt á innsigling-
arljósunum og það var ekki tal-
ið fært að sigla inn. En skip-
stjórinn ætlaði inn en hefur
ekki farið rétt og hann tekur
niðri á kjölnum og það braut af
honum stýrið. þarna varð Fram
allur. Þegar ég frétti þetta þá
grét ég því ég sá svo eftir
bátnum. Þetta var svo mikið
listaskip. Þó við værum með
fúllt á honum dekkið í S-A roki
þá haggaðist hann ekki.
Eftír að ég var á Fram þá var
ég í þrjú ár með honum Sæ-
mundi Sigurðssyni skipstjóra á
m/b Ársæli Sigurðssyni. Já, ég
skal segja þér söguna af því. Sæ-
mundur vildi fyrst fá mig með
sér norður á síld, en ég vildi í
fyrstu ekki fara en hann suðaði
í mér. Ég taldi að ég mundi hafa
það eins gott á færum hérna
fyrir sunnan, það var svo mikill
ufsi þá. En svo sló ég til og það
var farið norður. En ég veiktist.
Ég fékk svona heiftarlega í
hálsinn. Það var ekki til tafla í
apótekinu um borð, hafði
gleymst að kaupa í það og það
var ekki til ein tafla. Svo ég bað
Sæmund um að fara með mig
inn, en hann ansaði mér ekki.
Ég var orðinn svo veikur að ég
varð að vera með opinn munn-
inn til að geta andað. Svo vildi
svo heppilega til að við fengum
síld, 90 tunnur og fórum með
aflann inn til Siglufjarðar. Þar
var ég drifinn inn á spítala.
Tvisvar sinnum þurfti að skipta
um rúmföt því ég svitnaði svo
mikið. Ég var sprautaður með
pennisilini og þá fór mér fljót-
lega að skána upp úr því.
Ég var á spítalanum í nokkra
daga og var þá orðinn svo góð-
ur að ég gat rétt staulast niður á
bryggju. Svo fór ég að kanna
hvort ég gæti fengið far með
einhverju skipi út á miðin sem
gæti komið mér um borð í
Arsæl. En það gekk illa. Þeim
leist held ég ekki á gripinn. Ég
var fölur. Svo var það togarinn
Hafliði sem tók mig með. Skip-
stjórinn sagði að ef við hittum
ekki á Ársæl þá yrði ég kannski
að vera um borð allt sumarið
en þá yrði ég að borga fæðið.
Ég sagði að það væri allt í lagi.
Svo var farið út og að Langa-
nesi en þar lá þá allur flotinn í
vari í norðanroki. Ég benti skip-
stjóranum á Ársæl þar sem
hann lá fyrir föstu, en hann
vildi ekki fara of nærri. En svo
vildi til að það var verið að
fllytja gashylki frá varðskipi. Ég
held það hafi verið vitavörður-
inn. Svo það var kallað í talstöð-
ina á varðskipið og þeir á bátn-
um beðnir að flytja mig yfir í
Ársæl. Ég fann það þegar ég fór
að róa með þeim á bátnum að
ég hafði oft verið hressari og
betri en þetta. En svo lögðum
við að Ársæli. Ég lét þá passa
upp á það að koma ekki við
skipshliðina því strákarnir á Ár-
sæli voru allir niðri og sváfú.
Ég beið svo þangað til bátur-
inn var farinn frá og kominn í
land en þá fór ég fram í. Þeir
vöknuðu sumir og ég man að
Guðmundur, bróðir Sæmundar,
reis upp og sagði: — Hvað, Geiri
kominn. Hvernig komstu? En
ég sagði ekki eitt einasta orð.
Þeir höfðu ekki heyrt neitt þeg-
ar við lögðum að. Ég bara
horfði á þá því ég var reiður
undir niðri. Þá gall í Guðmundi:
- Ertu dauður eða hvað? Get-
urðu ekki svarað. Ertu dauður
eða lifandi? Ég passaði mig á því
að segja ekki eitt einasta orð og
ég held bara að þeir hafi verið
farnir að skjálfa. Siggi Skagen,
sem við kölluðum svo, var
þarna og. ég sá að það voru
komnir rauðir flekkir í andlitið
á honum. Ég hugsaði með mér
að nú halda þeir að ég sé dauð-
ur, svo að þegar Guðmundur
hleypur til og ætlaði að snerta
mig þá vék ég mér undan. Guð-
mundur æddi upp á dekk til að
gá hvort það væri nokkur bátur
sem hefði getað flutt mig um
borð en hann sá auðvitað
ekkert.
Þeir fóru að ræða það sín í
millum að ég hlyti að vera
dauður og kominn þarna aftur-
genginn. Ég passaði mig á því
að í hvert sinn sem Guðmund-
ur ætlað að káfa á mér að
hvessa á hann augun og þá var
eins og hefði slegið hann á
vangann með blautum sjóvett-
lingi. Svo hann hætti alltaf við.
Guðmundur sagði mér það
seinna að þeir hefðu raunveru-
lega trúað því að ég væri dauð-
ur. Þeir vissu að ég var illa hald-
inn þegar ég fór á spítalann og
höfðu reyndar verið að hlusta
eftir því í útvarpinu hvort dán-
artilkynningin yrði ekki lesin.
En þeir höfðu auðvitað ekkert
frétt.
En loksins setti Guðmundur í
sig rögg og stökk fram og átti
alveg eins von á því að hann
færi í gegn, en þegar hann festi
á mér hönd varð flagnaðarfund-
ur og Guðmundur hrópaði upp
yfir sig og bókstaflega dansaði
við mig: — Þetta er þá hann
Geiri en hvernig komstu?
Og nú féll allt í ljúfa löð.
Þeim létti vissulega.
Að dreyma fyrir
daglátum
Hérna í Grindavík er ég bú-
inn að vera í 14 ár og líkar það
vel. Núna á ég 35 tonna stálbát
sem ber sama nafnið og gamli
báturinn minn, Farsæll. Alveg
skínandi góður bátur og við
höfúm fiskað vel á honum.
Hann fékk 1000 tonn í fyrra en
ég var bara með hann á vertíð-
inni. Báturinn var á dragnót yfir
sumarið og mér er illa við drag-
nótina.
— Eitt þúsund tonn á 35
tonna bát. Það er mikill afli.
Voruð þið með þorskanet á
vertíðinni?
—Já, með net á vertíðinni. En
mér er voðalega illa við drag-
nótina og trollið. Ég vil stoppa
dragnótina og líka togarana. Eg
á strák á togara og hann sagði
mér að suma dagana hendi flot-
inn hundruðum tonna útbyrðis
af smáfiski og öðru sem þeir
ekki vilja hirða og á meðan get-
ur enginn fiskur komið til
hryggningar. En það ráða þessu
eiginhagsmunir og pólitík.
En ég hefi oft verið heppinn.
Tvær vertíðir fékk ég 240
tonn hvora vertíð á litla bátinn.
Það liggur við að það hefði ver-
ið betra að fá ekki svo mikið því
þeir fóru illa með mig í
sköttum. Við vorum fjórir á þá
en ég fékk yfir 700 þúsund
krónur þá í skatta og ég var
nærri því búinn að missa húsið,
en ég var með 10 manna heim-
ili. Já, þetta var á litla bátinn. Ég
var þá í Hafharfirði og fekk eins
mikið í skatta og 19 leigubíl-
stjórar. Þetta var alveg hræði-
legt. En það var oft gott fiskirí á
ferin.
Ég fékk dýptarmæli hjá hon-
um Sæmundi úr Ársæli Sigurðs-
syni. Það var Simrad. Ég þekkti
alveg sortirnar af fiskinum á
mælinn, hvaða tegundir og svo
stærðirnar. Nú eru komnir
þessir litamælar en ég botna
ekkert í þeim. En ég þekkti
þetta alveg á gamla dýptarmæl-
inn hvort það var síld, sandsíld,
karfi, ýsa eða þorskur. Fiskur-
inn hagar sér nefnilega mismun-
andi eftir tegundum.
— Segðu mér, Geiri, hvað
veldur því að sumir menn virð-
ast alltaf fiska vel á meðan aðrir
fá ekki bein úr sjó?
— Ég veit það ekki hvað
veldur, en svo mikið er víst að
þegar ég var áður fýrr í Þorláks-
höfn á bát sem hét Faxi að þá
dreymdi mig alltaf fýrir því
hverjir yrðu hæstir á vertíðinni.
Ég vissi það alltaf fyrirffam. Þá
sagði ég við strákana að við
yrðum næst-hæstir en gætum
orðið hæstir ef rétt væri farið
að. Þá var bátur að fá 1000 fiska
í trossu en við fengum bara
ekki neitt. Ég gat auðvitað ekki
verið að segja skipstjóranum til
en ég benti honum þó á stað
sem væri líklegur. Hann hefúr
líklega trúað mér því hann
sagði okkur að setja út baujuna
og svo voru trossurnar lagðar
hver af annarri. Biddu nú við.
Við fengum alveg kjaft-fúllan
bátinn og svoleiðis var það til
vertíðarloka. Og það varð
þannig að við urðum næst-
hæstir. En eins og mig dreymdi
hefðum við getað orðið hæstir
og við hefðum bara þurft að
vera með fjórar netatrossur í
staðinn fyrir 6 og róið meira út
í Grindavíkurdýpið. Þá hefðu
við orðið hæstir á vertíðinni
eins og mig dreymdi.
Ég hugsa að þá dreymi marga
fyrir daglátum, en það fara
margir dult með þetta. Mig
dreymir fleira en fyrir góðum
afla. Mig dreymir til dæmis allt-
af fýrir vondu veðri og hvað
það verða margir dagar. Ég
sagði oft við strákana að nú yrði
tveggja daga bræla og það brást
ekki. Það er afleitt að dreyma
kvenfólk sem lætur vel að
manni. Ef mann dreymir þrjár,
þá verður þirggja daga bræla.
— En ég skal segja þér aðra
sögu. Hún gerðist í vöku. Einu
sinni heyrði ég kvenmann
syngja í útvarpinu. Og söngur-
inn var svo fallegur að ég fékk
bara gæsahúð og ég hallaði mér
38 VIKAN