Vikan - 12.11.1987, Blaðsíða 39

Geiri Selvogs, á tröppunum heima ásamt hundinum Spora.
aftur og hélt hendinni svona
fyrir augun. Ég hugsaði með
mér að mikið lifandis skelflng
væri gaman að fá að sjá þessa
konu. það skipti engum togum
að mér fannst ég vera kominn
til útlanda og ég sé margt af
fólki og svo bíla á ferðinni. Og
ég fer að gá að húsinu og finnst
það vera hornhús á móti mér.
Ég geng yfir götuna og fer inn í
húsið þar sem konan var að
syngja. Þá var breitt yfir sætin í
salnum og bara einn maður að
hlusta. En ég sá konuna, hún
var dökkhærð, ósköp falleg
kona og hún er að syngja þetta
lag. Og svo þegar lagið var búið
þá var ég kominn til baka.
— Segðu mér, Geiri, eru sjó-
menn hjátrúarfullir?
— Nei, það held ég ekki. Það
er alveg búið að vera. Það er
ekki eins og það var áður, þá
máttu menn ekki mæta kven-
manni á leið til skips. Það gat
boðað illt. Og nú orðið byrja
menn alveg eins vertíð á mánu-
dögum sem áður var talið alveg
ófert. Ég spái að minnsta kosti
ekkert í þetta.
— Hefirðu lent í honum
kröppum?
- Já, það hefi ég gert. Ég man
eftir því að við vorum einu
sinni á færum vestur undir Jökli
og það var bilað útvarpið svo
ég heyrði ekki veðurfréttir. Þó
veðrið væri gott í fyrstu þá ákv-
að ég að fara heim. Strákurinn
minn, hann Haraldur var þá 8
ára og hann var með mér. Hann
svaf í koju við hliðina á vélinni.
En svo rauk upp með Suð-Aust-
an átt 9 vindstig og það gerði
svo mikinn sjó að ég varð alltaf
að vera að kúpla frá. Það and-
æfði þarna eftirlitsskip
G.O.Sars. Svo lægði undir
morgunninn og ég ákvað að
fara í Garðinn.
Ég fann það og sá á botninum
að ég er alltof norðarlega og
tók því stefnuna beint í suður.
Það gerði svo svartaþoku. Svo
sé ég allt í einu eins og fjall í
þokunni en það var þá bara
bryggjan í Garðinum. Maður
veit aldrei hvenær maður er
hætt kominn en þarna hitti
maður beint á bryggju.
Svo lenti ég í svona brælu
hérna á Selvogsbankanum og í
blind-þoku. En ég lenti hérna
upp að nesinu og þekkti klett
sem ég áttaði mig á svo ég vissi
hvar ég var. Ég sigldi hérna inn
í Grindavíkurhöfn og það var
varla stætt á bryggjunni. Bátur-
inn varðist bara vel í innsigling-
unni en það var brot við brot.
En báturinn var heldur stuttur
og vildi snúast. Maður veit jú
aldrei hvenær mest er hættan.
Kominn tími til
að hætta
— Ætlarðu ekki sjálfúr á ver-
tíðina í vetur að venju?
— Nei, ætli það. það er líklega
nóg komið og ég er farinn að
þreytast og það er nóg til af
ungum mönnum til að taka við.
Nú blandar sér í viðtalið
hundurinn hans Geira, hefúr
líklega þótt ég vera búinn að
vera nógu lengi.
— Þetta er skynsamasti hund-
ur sem ég hefi átt eða verið
með. Hann heitir eftir fjárhundi
sem bróðir minn átti, feiknar-
lega góðum. Hann hét Spori.
Og Geir sýnir mér hvernig
Spori hlýðir umsvifalaust. Geiri
talar við Spora og sendir hann
sitt á hvað um íbúðina. Spori
endasendist í kringum stofú-
borðið og sest síðan fyrir
framan Geira og bíður eftir
klappi og hrósi.
— Einu sinni gleymdi ég úlp-
unni minni í húsi og ég sendi
Spora til að sækja hana með
plastpoka í kjaftinum. Það var
gaman að sjá hann þegar hann
kom til baka með úlpuna í kjaft-
inum. Hann Iyfti upp hausnum
til að hann drægi hana ekki of
mikió eftir götunni.
Heyrðu, mig langar til að
segja þér eina sögu að lokum
frá því fyrir mína tíð en sem
pabbi sagði mér úr Selvoginum.
Enskur togari, Washington
hét hann, strandaði beint fyrir
neðan Bjarnastaði í Selvogi.
Þetta var á aðfangadagsmorg-
un, líklega 1911, eða Iöngu
áður en ég fæddist. Það var
búið að vera mikið óþurrka-
haust, alltaf rigning, og það
hafði ekki verið hægt að þurrka
neinn eldivið, en þá var eldað á
hlóðum.
Pabbi var alltaf kominn ofan
klukkan sex á morgnana. Svo
var það þarna um morguninn
að þá kom Guðmundur í Þórð-
arkoti og var miklð niðri fýrir: —
Ég held að það sé strandaður
togari. — Já, það held ég bara,
sagði pabbi og hætti að láta í
laupana.
Þeir heyrðu að það var flaut-
að svo mikið. Þeir fóru niður á
klappir og sjá grilla í ljós í kóf-
inu. Nú komust þeir ekki út í
togarann því það var svo smá-
streymt en komust út í lítinn
hólma og kalla. Og þá svöruðu
margar raddir. Svo var ekkert
annað en það, þá var kominn
sími. Pabbi hringdi og býður í
togarann af tryggingunum fýr-
ir 2 krónur því hann gat ekki
séð að hann fengi nokkra spýtu
öðru vísi.
Svo fóru kariarnir á bát og
komu út taug frá hólmanum og
út í togarann. Þeir drógu svo
mennina til sín og gekk allt vel
þangað til að það kom að skip-
stjóranum. Þá var línan of stutt
en hún var föst í togarnum. All-
ir voru ósyndir svo þeir tóku á
það ráð að vaða út og héldust í
hendur og pabbi sem var ystur
gat skorið á línuna fyrir aftan
skipstjórann og þá gátu þeir
líka dregið hann til sín. Svo
þetta gekk vel og fýrir þessa
björgun fékk hver maður 52
shillinga.
Svo fór skipið að brotna og
kolin að reka. Þetta var alveg
flunkunýr togari og var í fýrsta
túr. í honum voru um 150 tonn
af kolum. Kolin hélt áfram að
reka og það var nóg eldsneyti
fýrir alla sveitina í mörg ár. Svo
gerði stafalogn og eitt sinn þeg-
ar pabbi leit yfir víkina og
horfði lengi. Hann sá að vogur-
inn var bara svartur af kolum
og þá sagðist hann ekkert hafa
getað gert að því að hann bara
grét af gleði. Allir höfðu nóg að
brenna og það stóð svartur
reykurinn upp af hverju einasta
húsi í sveitinni.
í þessu strandi fórust samt
einn eð tveir. Allavega rak eitt
lík sem þeir höfðu verið búnir
að binda við mastrið. Sá hafði
látist við nöggið þegar togarinn
strandaði. En svo hafði hann
losnað og rak upp í fjöruna. Um
leið og likið rak fundu karlarnir
hálfa flösku af víni. Þeir báru
fýrst upp líkið að grjótgarði
sem þarna var og ætluðu svo
með það upp í skemmu hjá
pabba. En þeir fóru svo að
smakka á víninu áður en lengra
væri haldið. Fyrsti sopinn var
varla kominn niður kverkarnar
þegfar þeir byrjuðu að taka
lagið. Það var alltaf svoleiðis.
Þeir kláruðu vínið og sungu,
og komu svo skjögrandi og
syngjandi með líkið upp í
skemmu.
— Þeir kvöddu mig báðir á
hlaðinu Geiri Selvogs og hund-
urinn Spori að gömlum og góð-
um bændasið þegar ég ók á
brott.
VIKAN 39