Vikan - 24.03.1988, Side 37

sem þetta eða hitt var ekki gert í Hafnar-
firði á þessum árum. Það voru einfaldlega
ekki til aurar í það. En eins og ég segi að þá
var þetta góður tími og ég var þarna með
alveg prýðilegu fólki. Ég nefhdi áður hann
Hörð Zóphaníasson. Hann er ugglaust
minnisstæðastur. Og svo menn eins og
Árnarnir sem kallaðir voru. Það voru þeir
Árni Gunnlaugsson og Árni Grétar Finns-
son að ógleymdum Stefáni Jónssyni. Hann
var oft skemmtilegur. Og það var fleira
gott fólk þarna. Ég vil líka minnast á Krist-
inn Ó Guðmundsson sem var bæjarstjóri
allan þennan tíma en hann var alveg
öðlingsmaður. Það gátu allir talið hann
sinn mann og það þarf mikið diplomatí til.
Eins og ég segi þá á ég ekki nema ágætar
minningar frá þessum tíma. En átta ár
fannst mér ærið nóg. Svo tók ég sæti á
ffamboðslista til Alþingis í þriðja sæti og
komst reyndar inn tvisvar sem varamaður.
Það var mjög skemmtileg reynsla. Það
kom manni kannski mest á óvart þar hvað
þar var góður andi á milli fólks. Fólk held-
ur kannski að menn séu alltaf að rífast og
skamma hvern annan en það er mesta vit-
leysa. Þegar ég kom þarna inn í fyrra skipt-
ið þá lenti ég við hliðina á Magnúsi heitn-
um Kjartanssyni og hann reyndist mér
hinn besti vinur og sagði mér hvernig
störf gengju fyrir sig og gaf mér góð ráð og
•eiðbeiningar. En svo sagði hann mér að
samkvæmt stjórnarmynstrinu og þegar
kæmi að atkvæðagreiðslu þá gæti hann
ekkert kennt mér. Þá skaltu greiða atkvæði
eins og þessi stóri og myndarlegi maður
þarna. Það var Matti Matt.
- En þú ert nú ekki alveg haett af-
skiptum þínum af pólitík. Er það? Þú
ert enn í fylkingarbrjósti?
— Það er kannski með það eins og ann-
að að það er hægara í að lenda en úr að
komast. Það er líka gaman að þessu. Ann-
ars væri maður ekki að þessu. Sumir syngja
í kórum og aðrir spila bridds og enn aðrir
eyða sínum tíma í pólitík. Þetta eru alft
áhugamál. Með mína pólitík, ég veit svo
sem hvernig hún varð til en það var heima
í sveitinni minni. Maður fer aidrei sigrað
sinn fæðingarhrepp eins og Jón úr Vör
sagði. En það var einstakfega mikil sam-
hjálp í sveitinni. Ef það kviknaði í hlöðu þá
komu nágrannarnir eftir nokkra daga með
sitt fítið hver af heyi eftir því hvað hver og
einn var aflögufer með og jafnvei meira
en það. Og það var ekki spurt um daglaun
ef það þurfti að hjálpa tii að byggja upp
aftur. Það er ennþá svona þarna. Þetta er
mikið samvinnufólk. Og mín pólitík er enn
samvinnupóiitík, mikil samvinnupólitík.
— Þú situr enn í framkvæmdastjórn
Framsóknarflokksins. hvað ertu búin
að vera þarna lengi?
— Það er skömm frá að segja að ég bara
man þetta ekki. En þetta er komið vel á
annan áratug, kannski fast að tveimur. Ég
er búin að vera í aðalstjórn flokksins síðan
1975 og ég er núna vararitari Guðmundar
Bjarnasonar, heilbrigðis- og tryggingaráð-
herra. Það er ekki amalegt hlutskipti því
hann er einn skemmtilegasti og elskuleg-
asti maður sem um getur.
- Má ég spyrja þig vegna þess að þú
ert búin að vera svo lengi í félagsmál-
um og vasast í pólitík. Það hefúr svo
mikið verið talað um jafnrétti. Ertu
kvenréttindakona?
— Sjálfsagt er ég kvenréttindakona en
kannski fyrst og fremst mannréttindakona,
vona ég. Þegar við erum að tala um að
karlmennirnir drottni yfir okkur þá skul-
um við muna það að það vorum við sem
ólum þá upp. Við kenndum þeim að þeir
ættu að vera stórir og sterkir strákar og
stórir strákar gráta ekki og þeir eiga að
vera hetjur. Þeir eiga að standa upp fyrir
gömlum konum í strætó af því að þeir eru
hetjur. í félagmálum hefi ég aldrei verið
nein sérstök kvenréttindabaráttukona.
Mér hefur aldrei fundist að ég væri
í þessu vegna þess að ég væri kvenmaður
eða þrátt fyrir að ég væri kvenmaður. Ég
er afskaplega vön því að vera kannski eini
kvenmaðurinn í hópnum. Þetta ber við
enn. En þetta hefur þó breyst á seinni
árum. Þegar menn hérna áður fyrr í bæjar-
stjóm eða bæjarráði í Hafnarfirði fóru að
segja, við allir, þá fannst mér eiginlega að
ég væri orðin gjaldgeng, alveg eins og hin-
ir strákarnir, allavega ekkert slappari, þrátt
fyrir að ég væri kvenmaður og eina konan
á þeim tíma. Þetta var út af fyrir sig ágætt.
Það er ekki hægt að breyta þjóðfélaginu á
snöggu augabragði. Ég játa fuslega að mér
finnst afskaplega gaman ef einhver opnar
fyrir mér dyr eða kemur ffam sem kaval-
íer. Ég væri bara að plata ef ég segði eitt-
hvað annað. Sem betur fer held ég að ég
hafi ekkert fordjarfast í mínu kvenmanns-
hlutverki við þetta, síður en svo. Ég held
bara að ég hafi átt gott með að umgangast
fólk og tala við fólk og ég fann aldrei fyrir
því að ég væri neitt öðruvísi þó ég væri
eini kvenmaðurinn. Ég man eftir því að
einhver kona sem kom inn á Alþingi sagði
að hún væri afskipt. Karlmennirnir væru í
þessum karlahópum að tala saman. Þetta
er aldeilis ekki mín reynsla. Ég hefi aldrei
verið í svoleiðis félagsskap að karlmenn
hafi ekki viljað hafa mig með og tala við
mig. Þetta er bara minnimáttarkennd og
við verðum bara að losa okkur við hana.
— Að lokum vil ég spyrja þig frekar
um minnisstæða persónuleika eða
minnisstæð atvik?
— Úr stjórnmálum er það ekki nokkur
vafi að Ólafur heitinn Jóhannesson er eftir-
minnilegasti maður sem ég hefi kynnst.
Hann var einstakur maður. Ég veit ekki
hvort allir gera sér grein fyrir því vegna
þess að hann var heldur dulur persónu-
leiki og maður þurfti að þekkja hann til að
kunna að meta hann. Hann var góður mað-
ur og skemmtilegur og gáfaður maður og
það sakar ekki að geta þess að Ólafur var
líka gott skáld. En svo er auðvitað núver-
andi formaður Framsóknarfélagsins, utan-
ríkisráðherra og þingmaður okkar hérna
Steingrímur Hermannsson. Þetta er maður
sem að áliti fólks er hafinn yfir alla flokka-
pólitík. Skoðanakannanir hafa sýnt það.
Steingrímur er einstakur maður og mikill
atgervismaður. Ég get sagt þér eina sögu af
því. Það var einmitt í annað skiptið sem ég
komst aðeins inn á þing að það var verið
að afgreiða fjárlög. Þá þurftum við nánast
að vaka sólarhringum saman og fólk var
orðið afskaplega þreytt. Það vissi varla
hvað það hét eða hvað það var að greiða
atkvæði um. Klukkan þrjú um nótt var
þessu að ljúka og Steingrímur bauðst til að
keyra mig suður í Hafnarfjörð. Það var af-
skaplega fagurt veður og tunglsljós og ég
sat örmagna og hálf sofandi í framsætinu
og þá sagði Steingrímur: — Nú ætti maður
að ganga til rjúpna.
— Segðu mér meira af sjálfri þér?
— Ef þú vilt vita hver ég er í dag þá er ég
svona miðaldra kona sem hefur gengið í
gegnum bæði skemmtilegt og miður
skemmtilegt í líflnu eins og gengur. En ég
er ákaflega ánægð með mitt hfutskipti. Ég
er kona sem á gott heimili, fjölskyldu og
yndisleg barnabörn. En það er önnur saga.
- Nú vil ég að við snúum okkur aft-
ur að því sem við byrjuðum að spjalla
um. Hvað með skáldagrillumar? Ætl-
arðu einhvem tíma að verða skáld?
— Það er nú af og frá enda er þetta ekki
skáldskapur. En þó. f menntaskóla var ég
með skáldagrillur eins og margir aðrir.
Sem betur fer, fór fýrir mér eins og Tómas
segir um annað fólk í kvæðinu sínu: „Þá
veittist mörgum létt að leggja niður, það
litla sem þeir höfðu af andagift." Þetta var
bara lagt á hilluna því það var nóg af leir-
skáldunum. Nú er bara ort til heimabrúks
fyrir fjölskylduna og barnabörnin.
- Einavísu í lokin?
— Mér dettur í hug ein vísa, líklega
fyrsta vísan mín sem einhverjir lærðu. Hún
er ort í menntaskóla og birtist í bók sem
heitir Fauna með teikningum og skrípa-
myndum af nemendunum og einhverju
viðeigandi Ijóði og þetta voru gjaman út-
úrsnúningar. Fór allt eftir því hvað að-
standendur Faunu voru frumlegir. Vísan
um sjálfa mig var svona:
Oft ég læt íyrír lítið verð,
ljóð og koss afmunni.
En ég er svona úr garði gerð
af Guði og náttúrunni.
En þá var ég bara 18 ára □
VIKAN 37