Vikan - 27.07.1989, Síða 7

TÓM5TUMDIR
TEXTI OG MYNDIR:
GUNNLAUGURRÖGNVALDSSON
Fallin. Ekki í skólanáminu þar sem
hún hefur ailtaf staðið sig með
prýði heldur út úr flugvél í háloft-
unum. Þóra Jóhanna Jónasdóttir
lætur sig ekki muna um að henda sér út úr
flugvél í 14.000 feta hæð og falla á 200
kílómetra hraða í átt að móður jörð áður
en hún opnar fallhlíf sína. Hún hefur
stokkið meira en hundrað sinnum á þenn-
an hátt og svifið um loftin blá, stundum
með annað augað á dýrunum á jörðinni
enda er hún að læra til dýralæknis. Vikan
náði tali af þessum hörkuduglega kven-
manni - á jörðu niðri. Hún er ein þriggja
íslenskra kvenna sem stunda fallhiífar-
stökk hérlendis.
Þóra hefur síðustu flmm ár dvalið í Osló
í Noregi og stundað nám í dýralækningum
og er hérlendis í ffíi frá náminu. Henni
Þóra með heimilishund kærastans úr
Breiðholti.
hefur ekki gefist mikill tími til að sinna
áhugamálum með náminu en spennir nú
fallhlíflna á sig hvenær sem tími og pen-
ingar leyfa.
„Við erum ekkert að stökkva í opinn
dauðann eins og margir sem heyra á fall-
hlífarstökk minnst halda. Það er hægt að
gera allar íþróttir hættulegar en með því
að passa vel upp á búnaðinn og taka tillit
til aðstæðna erum við nokkuð örugg,“
sagði Þóra. íklædd svörtum stökkgallanum
er hún hin vígalegasta ásýndum, með fall-
hlífarbúnaðinn spenntan á bakið eins og
lítinn bakpoka. Eitt hólf geymir aðalfail-
hlífina, annað þá sem er til vara ef hin
bregst. í þessum klæðnaði er fátt sem
minnir á starf hennar sem dýralæknis eða
nema í þeim fræðum.
Á námskeiði með
þrettán karlmönnum
„Það sem gefur mér mesta útrás í fall-
hlífarstökkinu er að svífa í lausu iofti áður
en fallhlífln opnast. Þá fljúgum við stund-
um í rúma mínútu, stýrum okkur með á-
Kærasti Þóru, Birgir Sigurjónsson, er líka á kafl í fallhlífarstökkinu.
f faðmi dýra í Noregi, en þar nemur Þóra dýralækningamar.
Pökkun fallhlífa er vandasamt verk og
betra að hún sé rétt.
kveðnum hreyflngum og getum beygt til
hliðanna, tekið dýfu og kollhnís í loftinu.
Ósjaldan gerum við æfingar, myndum
svokallaðar stjörnur þar sem hópur
stökkvara helst í hendur nokkra stund og
tvístrast síðan áður en fallhlífarnar eru
opnaðar. Það er erfitt að lýsa tilfinning-
unni sem grípur fallhlífarstökkvara á flugi.
Þegar ég hef opnað fallhlíflna bíð ég bara
eftir því að komast í frjálsa fallið aftur.
Fallhlífin er eiginlega bara til að komast
lífs af,“ segir Þóra og brosir.
Fyrstu kynni hennar af fallhlífarstökki
voru þegar nokkrir kappar í Osló buðu
henni að fylgjast með stökki úr flugvélinni
sem þeir stukku úr. Þá var hún bundin í
kaðal til að falla ekki úr vélinni en nú halda
henni engin bönd.
„Ég fór á námskeið og lærði með þrettán
karlmönnum. Þegar kom að verklegu hlið-
inni voru þeir mjög miklir herramenn og
sögðu „damerne först", konurnar á
undan... Ég greip andann á lofti þegar ég
stökk út en vissi lítið hvað ég var að
stökkva út í. Svo þegar ég var komin
15. m. 1989 VIKAN 7