Vikan - 27.07.1989, Blaðsíða 56

5MA5AC5A
- Hvers vegna getum við ekki haldið
kyrru fyrir hér um borð í þessum fuakláf í
nokkra daga? spurði WiUiams og blim-
skakkaði augunum á FoUy. Satt best að
segja hef ég litla löngun til að fara að flækj-
ast um þessi krókódílafen.
— Það er útilokað, svaraði Folly. Við
erum aUtof nálægt Swanneefljótinu. Það
sigla lystibátar upp eftir því með ferðafólk.
Og lögreglubátamir komast það sem lysti-
bátarnir komast og jafhvel öUu lengra.
— Við höldum hér þó kyrru fyrir í nótt
að minnsta kosti, sagði WiUiams. Ég er ör-
magna af þreytu.
FoUy féUst á það eftir nokkra umhugsun.
—Já, en ekki heldur lengur en yfir nóttina,
sagði hann. Við getum lokað gamla mann-
inn þarna inni í svefnklefanum.
— Og látum honum eftir svefribáUdnn...
Það er hægur nærri að fleygja honum fyrir
borð, hélt ég. Við Sam...
- Nei, það gæti einhver komið, and-
mælti FoUy, og þá verðum við að geta haft
hann að skálkaskjóli.
Þarna kom það, hugsaði Jube gamli með
sér. Þetta verður síðasta nóttin sem ég Iifi.
Þeir hefðu ekki sagt mér svona grannt ffá
öUum atburðum ef þeir hefðu ekki verið
búnir að ráða það við sig að ég skyldi ekki
verða til ffásagnar.
WiUiams seildist eftir segldúkstöskunni.
— Við skulum athuga hvað kemur í hlut,
sagði hann.
— Varstu ekki að tala um að þú værir ör-
magna af þreytu? spurði Folly glettnislega.
Williams leit á hann köldum, tilfinninga-
lausum augum. — Ég er orðinn hálffertug-
ur, sagði hann. í þrjátíu og fimm ár hefúr
mig dreymt um að komast yfir slíkan feng.
Og svo slituppgefinn er ég ekki að ég hafi
ekki þrek til að telja hvað kemur í minn
hlut. Þér er það varla á móti skapi — eða
hvað? Það er vonandi ekki alvara þín að þú
viljir halda fengnum óskiptum svo að
kænn náungi geti hlaupist á brott með
hann eins og hann leggur sig? Laumast á
brott meðan félagar hans sofa á sitt græna
eyra og ugga ekki að sér...
— Nei, ég veit að þú hefúr mig ekki
grunaðan um slíkt, svaraði Folly, mig — fé-
laga þinn og starfebróður! Folly brosti og
svo bætti hann við: — Hvernig var það... þú
fannst aldrei skammbyssuna, sem þú varst
að Ieita að, eða hvað?
— Ég fann hana ekki. Kannski þú viljir
leita á mér?
— Ég trúi því sem þú segir, Jink. öldung-
is eins og ég trúði þér þegar þú kvaðst hafa
gloprað einu skammbyssunni, sem við
höfðum meðferðis, fyrir borð í fljótið.
— Fjandinn hafi það, hrópaði Jink. Ef þú
rengir mig geturðu...
Folly lyfti hendinni og brosti enn.
- Fyrirgefðu, Jink. Ég var einungis að
stríða þér. Það var ekki meiningin að þú
tækir þetta svona alvarlega.
— Sam, komdu hingað, kallaði Williams.
Við ætlum áð skipta...
Jube reis á fætur. — Jæja, sagði hann, — þá
ætla ég að bjóða ykkur góða nótt.
— Jink, mælti Folly, það skyldu þó ekki
vera gluggar á klefanum sem vissara er að
loka að utan?
Williams hratt frá sér borðinu og var
sýnilega reiður en reis þó úr sæti sínu og
skálmaði út á þilfarið.
Folly fylgdi gamla manninum inn í
svefnklefann. — Láttu Williams ekki hræða
þig, sagði hann og leit um öxl á Sam sem
sat við eldhúsborðið og glápti sljóum aug-
um á segldúkstöskuna. Það er alls ekki ætl-
un okkar að myrða þig, bætti hann við
hvísllágt. Við þurfum á leiðsögn þinni að
halda yfir fenin.
Jube kinkaði kolli. — Það hafði ég reikn-
að út sjálfur, sagði hann. - Mér er ekki alls
varnað.
Folly klappaði honum á öxlina.
— Það er skynsamlegt hjá þér, vinur
sagði hann.
Að svo mæltu fór hann fram fyrir og
Þeir drepa mig
ekki enn.
Ekki fyrr en þeir
hafa haft af mér öll
þau not sem þeir
þurfa...
skellti hurð að stöfúm. Jube sat einn eftir
inni í rökkrinu. Hann heyrði að Folly ýtti
stól og skorðaði hurðarhandfangið með
baki hans en Jink Williams setti hlera fýrir
gluggaborurnar að utan.
Nei, hugsaði Jube gamli með sér. Þeir
drepa mig ekki enn. Ekki fyrr en þeir hafa
haft af mér öll þau not sem þeir þurfa.
Hann teygði úr sér á bálkinum, breiddi
ofan á sig ábreiðuna, sem konan hans sál-
uga hafði saumað, horfði á blakka loftbit-
ana yfir höfði sér. f mörg undanfarin ár
hafði sú hugsun ásótt hann að hann hefði
ekkert lengur til að lifa fýrir; það skipti svo
sem engu máli hvort hann tórði eða ekki.
En nú, þegar hann þóttist vita dauðann á
næsta leiti, sá hann hvað honum hafði
skjátlast hrapallega. Það var svo sem ekki
neitt við því að segja þó að maður geispaði
golunni þegar komið var á þennan aldur.
En að lifa... það var að róa uppeftir ánum,
þar sem skuggarnir og sólargeislarnir voru
í eilífúm eltingarleik og þar sem ibisfúgl-
inn, skógaröndin og rauðhegrinn breiddu
úr fjarðraskrautinu allt í kringum mann.
Það var að teyga að sér angan og litadýrð
gulljasmínunnar og dimmrauðra vín-
þrúgnaklasa og sjá ljósrauð blómin springa
út á vorin. Það var að koma heim, uppgef-
inn eftir langan og erfiðan dag og tylla sér
á gamla stólinn, kveikja í reykjarpípunni og
sötra kaffið úr bollanum sínum. Endurlifa
gamlar og hugljúfar minningar...
Kannski átti hann um eina leið að velja
út úr þessari sjálfheldu sem þessir borg-
aroflátar tóku ekki með í reikninginn.
Kannski, en hann vildi helst losna við að
reyna að fara hana, hún var nefnilega ekki
neinn bamaleikur. Eins og hann reiknaði
dæmið mundi það verða sýnu auðveldara
að koma þessum náungum fýrir einhvers
staðar á leiðinni yfir fenin. Það átti ekki að
verða svo örðugt; þessir oflátar úr borg-
inni voru í svipaðri aðstöðu þarna úti í
ffumskóginum og snjóbolti í víti.
Hvað var það nú aftur sem Folly kallaði
skógarfenin? Frumaldar foræði, það var í
rauninni ekki svo vitlaust, hugsaði Jube
gamli, jafnvel ekki þó að öllu sterkara væri
að kveðið. Okefenokee átti ekki frekar skylt
við nokkuð það sem siðmenning kallaðist
en sjálfúr fjandinn við vögguvísu. Þau lum-
uðu svo sannarlega á ýmsu, skógarfenin,
sem komið gat ókunnugum óþægilega á
óvart, illþyrmilega á óvart, þegar síst varði,
ójá.
— Og gamli maðurinn sofnaði og svaf
fast.
Það var kominn bjartur dagur þegar Jink
Williams hratt upp hurðinni að svefn-
klefanum og öskraði á Jube gamla.
— Hvar er Sam? Reyndu að vakna, gamli
og klakaði þorskhausinn þinn! Hvar er
Sam?
Jube hrökk upp með andfælum og sett-
ist upp við dogg. Hann fann til giktarverks í
bakinu. Ég er orðinn gamall og farinn,
hugsaði hann með sér. Gamall og löngu
útslitinn, það er lóðið.
— Hvað? spurði hann.
— Fjandinn hafi það, heyrirðu ekki,
karlskröggur! Ég var að spyrja um Sam.
Jube svipaðist um í hálfrökkrinu því að
hlerarnir voru enn fyrir gluggunum og
nokkra hríð botnaði hann ekki neitt í
neinu. — Ja, hann er alls ekki héma inni,
svaraði hann seinlega. Lagðist hann ekki til
svefns þarna ffammi hjá ykkur?
— Það er ekki neinum vafa bundið að
hann lagðist til svefús hjá okkur, sagði Jink
Williams. Ég er að spyrja hvar hann sé nú!
Jube gamli fór fram úr og gekk út að
þröskuldinum. Folly var klæddur og kom-
inn á ról.
— Hvar er helvískur aulabárðurinn? öskr-
aði Jink Williams. Hann snaraðist út á ver-
öndina og Jube gamli heyrði að hann hljóp
út á landgöngubrúna. Jube varð litið á
Folly og Folly brosti en þagði.
Williams kom inn aftur að vörmu spori
og nú virtist hann ekki neitt æstur lengur;
þvert á móti virtist hann grunsamlega ró-
legur.
— Hann er horfinn, mælti hann kulda-
lega. Hann er á bak og burt og allir pen-
ingarnir líka, bæði hans, þínir og mínir. En
báðir bátarnir liggja bundnir við þetta
trog. Það er undarlegt. Finnst þér það
kannski ekki dularfúllt, félagi? Ekki er Sam
þesslegur að hann geti gengið á vatni og
enn síður af þeirri manngerðinni sem hef-
ur í huga að fremja sjálfemorð.
- Ákaflega dularfúllt, samsinnti Folly.
— Víst um það, sagði Williams. Hann
dró sígarettu upp úr vasa sínum, stakk
Frh. á næstu opnu.
54 VIKAN 15.TBL1989