Vikan - 27.07.1989, Blaðsíða 55

5MA5AC5A
tunguhnubbinn, og hvæsti illyrmislega.
— Ojæja, greyið, mælti Jube gamli mild-
um rómi, ekki veit ég til að ég hafi gert
þér neitt svo að ekki hefur þú neina á-
stæðu til að láta sisvona.
Krókódíllinn sletti til halanum og
renndi sér í kaf. Það sló daufgullnum
bjarma á trjástofnana af sólarlaginu og það
var engu líkara en að laufin sveigðust nið-
ur eins og þau vildu hjúfra gamla húsbát-
inn að barmi skógarins, að hann yrði sam-
gróinn og óaðskiljanlegur umhverfinu,
fenjapollinum og skordýrasuðinu. En svo
komu nokkrar endur fljúgandi og settust á
pollinn og þar með var seiðurinn rofinn.
Jube hélt aftur um borð, inn í eldhús-
kytruna og kveikti á steinolíuluktinni.
Það var fúkalykt þar inni enda ekki um
neina loftræstingu að ræða. Loginn á lukt-
arkveiknum stóð beint upp eins og nagli.
Jube fór að búa sig undir kvöldmatinn og
nóttina.
Hann veitti því ekki neina athygli þó
að hann heyrði eitthvert skvamp úti fyrir.
Krókódílarnir voru alltaf á ferðinni. En svo
heyrði hann bæði og fann að eitthvað rakst
utan í húsbátinn. Steftii á öðrum bát. Því
næst heyrðist fótatak á landgöngubrúnni
og Jube lagði við hlustirnar.
Komumaðurinn — bláókunnugur náungi
— var ekki að hafa fyrir því að knýja dyra.
Hann hratt hurð frá stöíúm, leit á Jube
gamla og brosti.
— Vonandi gerum við þér ekki ónæði,
sagði komumaður. Folly heiti ég, bætti
hann við. Það var ekki nokkur leið að ráða
aldur hans af andlitinu. Augnatillitið var
skimandi og flóttalegt.
Jube kyngdi kartöflunni, sem hann var
með í munninum, en svaraði komumanni
engu.
Folly spurði: — Eru með nokkur skot-
vopn hérna?
— Nei, ég hef ekki neina trú á þeim,
sagði Jube gamli.
— Er það alvara þín? spurði Folly for-
vitnislega. Ég hélt þó það væri fýrst og
fremst lífcnauðsyn að hafa skotvopn í
þessu frumaldar foræði.
Jube hváði. - Frumaldar hvað? Hvað var
það sem þú kallaðir það?
- Fyrsta stig sköpunarinnar. Þá var
þetta allt sisvona, óskapnaður og hrylling-
ur, sagði Folly.
Að svo mæltu gekk Folly inn í eldhúsið.
Á hæla honum kom annar náungi, sem
Jube hafði ekki heldur áður augum litið,
beinaber, langur og holdskarpur með ann-
arlegt hungur í augum og þreytulegt, örótt
andlit.
- Þetta er Jink Williams, sagði Folly. Og
þessi... þriðji maðurinn, sem inn kom, var
lágvaxinn náungi, þrekinn um herðar og
minnti á górilluapa. Krepptir hrammarnir
dingluðu klunnalega þegar hann þramm-
aði inn fýrir þröskuldinn og pírði augun í
ljósið. - Þessi þarna er Sam.
Folly svipaðist tortryggnislega um í eld-
húskytrunni þar sem kóngulærnar höfðu
ofið net sín í hverju horni, beit á þunna
vörina og stappaði fætinum í gólfið, rétt
eins og hann vildi sannfæra sig um að þil-
farsplankarnir væru mannheldir. — Flýtur
þetta skrifli örugglega? spurði hann. Það
mætti halda að það hefði hlaupið af stokk-
unum um svipað leyti og örkin hans Nóa.
— Ég smíðaði hann sjálfúr, svaraði Jube
gamli og snerist þegar til varnar fýrir hí-
býli sín. Botnplankarnir eru eins traustir
og þeir hafa nokkurn tíma verið.
— Ég ætla að vona að þú hafir rétt fyrir
þér, varð Folly að orði. Mér er meinilla við
vatn, enda ósyntur.
Folly sneri sér að Jink Williams. — Það er
best að þú gangir úr skugga um hvort ein-
hver skotvopn kunna ekki að leynast
hérna einhvers staðar þrátt fýrir allt, svo
við höfúm allt okkar á þurru.
— Hvers vegna ég, hvers vegna getur
Sam ekki eins gert það? maldaði Williams í
móinn. Ég er orðinn örmagna af þreytu.
— Vegna þess að Sam mundi leita að allt
öðru, sagði Folly og brosti enn. Að alger-
lega verðlausum smáhlutum sem hann
gæti stungið í vasa sína, á ég við. Er það
ekki rétt hjá mér, Sam?
Sam glotti, leit undan og tvísteig.
Jink Williams hélt á stórri segldúkstösku
í höndunum og leit nú í kringum sig eftir
stað þar sem hann gæti lagt hana frá sér.
Svo skellti hann henni upp á eldhúsborð-
ið, hjá bollanum og diskinum hans Jube
gamla.
- Líttu eftir henni, afi gamli, sagði hann
og benti síðan á lokaðar dyrnar inn af eld-
húsinu. Hvað er þarna fyrir innan? spurði
hann.
- Svefnklefinn, svaraði Jube.
Williams opnaði dyrnar og gekk þar inn.
Sam drattaðist þangað á eftir honum, dró
lappirnar og staðnæmdist hjá bálkinum
þar sem sonur Jube hafði áður sofið, hann
sem féll fýrir tuttugu árum á fjarlægum
stað sem kallaðist undarlegu nafni. Hann
hlammaði sér á bálkinn og klunnalegu,
krepptu hrammarnir dingluðu á milli
hnjánna.
— Býrðu hér aleinn? spurði Folly.
Jube kinkaði kolli.
— Býr eitthvað af fólki hér í grennd?
Jube gamli hristi höfúðið og var þó ekki
viss um hvort að hann hefði skilið spurn-
inguna rétt.
— Ég skal skýra þér afdráttarlaust frá
hvað það er sem við ætlumst til af þér,
sagði Folly. Fyrst og fremst að þú látir okk-
ur í té mat og ábreiður og að þú fýlgir okk-
ur svo héma yfir skógarfenin.
— Þá þurfið þið á flugvél að halda, sagði
Jube gamli. - Það er meira en þúsund
kílómetra leið yfir fenin og hver kílómetri
sannkallað helvíti á jörðu ef jörð skyldi
kalla, þar sem hvergi er mannhelt undir
fæti.
— Við verðum einhvern veginn að ráða
ffam úr því, mælti Folly og brosti ástúð-
lega. Þarna höfúm við nefhilega ástæðuna
fyrir því, sagði hann og potaði fingri í
segldúkstöskuna - að við megum engan
tíma missa.
Jube gamli starði á segldúkstöskuna. Nú,
svo að skilja, hugsaði hann með sér, það
Mannslífið er heilagt en
þegar manneskjan er
ekki annað en skálka-
skjól frumstœðustu villi-
mennsku - hvað þá?
mundu þá vera peningar í henni. Og þá
vitanlega þjófctolnir, sennilega úr banka.
- Því miður er ekki eingöngu um þjófn-
að að ræða, mælti Folly enn, rétt eins og
hann læsi hugsanir öldungsins. Hin óhjá-
kvæmilega eignayfirfærsla tókst ekki mót-
þróalaust, skilurðu.
Williams sneri sér að Jube gamla með
þolgæðissvip á þreytulegu andlitinu. -
Hann er að reyna að gera þér það skiljan-
legt að hann Sam, náunginn sem situr
þarna, getur aldrei munað hvað sterkur
hann er ef hann lendir í einhverju harki.
Þeir fýrirfinnast þannig gerðir, skilurðu.
Um leið og einhver blakar við þeim hendi
tryllast þeir gersamlega, gripa þar sem
þeir ná taki og vita svo bókstaflega ekki af
sér. Sam er af þeirri manngerðinni.
Jube leit á Sam þar sem hann sat og
starði á hálfkreppta hramma sína.
— Jú, ég átti föðurbróður sem var þann-
ig gerður, varð gamla manninum að orði.
Hann var krókódílafangari - þangað til
hann lenti á krókódíl sem fangaði hann.
Frh. á næstu opnu.
15. TBL 1989 VIKAN 53