Vikan - 27.07.1989, Blaðsíða 15

í blaðaumfjöllun í bandarískum blöðum hefur María
Gísladóttir ballerína m.a. verið kölluð drottning danstíma-
bilsins, sagt að hún sé ein af föum dönsurum sem sé
fullkominn listamaður, en María meiddist svo illa í vetur að
svo virtist sem hennar glœsilegi dansferill vœri ö enda
Þú ert enn svo ung...
Eins og fyrr segir heíur María verið að
dansa í útlöndum undanfarin sautján ár en
hvernig stóð á því að hún valdi sér ballett-
inn að lífsstarfl? „Dansbakterían kom út ffá
því að mig langaði til að vera á sviði og
verða leikkona. Það var svo margt innan í
mér sem mig langaði til að koma á ffam-
fáeri en ég byrjaði í dansi hjá Katrínu Guð-
jónsdóttur í Lindarbæ og fór síðan í Þjóð-
leikhússkólann. Ég fékk að leika í Dimma-
limm - og segja nokkur orð, einnig í
Galdrakarlinn í Oz. Kennarar við Þjóð-
leikhússkólann voru Fay Werner og Colin
Russel og þau hvöttu mig til að fara í fram-
haldsnám til útlanda.
Þegar ég var að verða sautján ára fékk ég
að fara í Royal Ballet í London, þó þeim
þar þætti ég eiginlega of gömul til að vera
að fara út á þessa braut — og tæknilega séð
var ég ári á eftir ensku stelpunum — en
þeir gáfu mér tækifæri af því að ég var svo
áhugasöm. Útlendingar eru teknir til
reynslu í eitt ár hjá Royal Ballet en ég var
svo heppin að vera ein af þeim fáu sem
fengu að vera áfram eftir fyrsta árið og var
þarna í tvö ár - sem betur fer því annars
hefði ég komið heim og farið út í leiklist.
Ég heyrði svo að inntökupróf stæðu yfir
til að komast að hjá ballettinum í Berlín.
Ég fór því þangað og tók prófið. Við vor-
um alls þrjátíu sem það gerðum. John Tar-
as var þá yfirmaður flokksins og hann tók
þrjá dansara inn í ballettflokkinn eftir
prófið, mig, einn frá Þýskalandi og annan
frá Ástralíu. Það er hluti af þýskri menn-
ingu að fara í leikhús og sjá ballett þannig
að ballett skipar þar veglegan sess — alveg
öfugt við á íslandi. Ég var hjá Berlínarball-
ettinum í níu ár og var orðin sólóisti þar -
fékk að dansa næststærstu hlutverkin - og
dansaði aðalhlutverkið í Petroushka en
þegar ég var farin að verða óþolinmóð eft-
ir að fá að dansa fleiri aðalhlutverk sagði
yfirmaður minn: „Vertu nú ekki svona
óþolinmóð! Þú ert enn svo ung, þú þarft
að þroskast meira.“ Þetta er alveg öfúgt
við það sem þeir vilja í Bandaríkjunum,
þar vilja þeir dansarana sem allra yngsta.
Ég ferðaðist með flokknum víða um
heim og meðal annars dönsuðum við á
sviðinu í Lincoln Center í New York og
mig langaði að komast til Bandaríkjanna.
Fyrst var ég þó tvö ár sem aðaldansari hjá
ballettinum í Wiesbaden þar sem ég dans-
aði alls konar hlutverk. Þar á meðal var eitt
nútímaballettverk sem byggt er á klassík-
inni og notuð mikil leiktúlkun með. Verk-
ið byggist á ævi Mata Hari og á einni
klukkustund og kortéri þurfti ég að hafa
búningaskipti tólf sinnum og dansaði ým-
ist á ballettskóm, berfætt eða á háhæluð-
um skóm.
Bandaríkin og vonbrigðin
Ég taldi mig nú vera tilbúna að dansa í
Bandaríkjunum. Ég hafði gifst Bandaríkja-
manni í Berlín og við ákváðum að flytja til
New York. Hann er tölvuffæðingur, ljós-
myndari og flugmaður með meiru en það
var svo skrítið að þegar við fluttum til
Manhattan var eins og allt okkar samband
breyttist. Hann vildi þá að ég hætti að
dansa og gerðist venjuleg húsmóðir en
vildi samt ekki að við eignuðumst barn -
sem ég vildi þá. Við fórum einhvern veg-
inn sitt í hvora áttina og skildum að
lokum.
Þrátt fyrir mína miklu reynslu í Evrópu
reyndist ekki jafnauðvelt að komast inn í
stóru flokkana og ég hafði ímyndað mér. í
15. TBL. 1989 VIKAN 15