Vikan - 31.05.1990, Blaðsíða 18

Hefur auglýsingin alltaf tilœtluð áhrif? Eða er hún,
eins og einn gagnrýnandi hennar komst að orði,
fáránleg ef maður athugar hana vel? Hér eru
nokkar auglýsingar úr daglegu síbyljunni, séðar
með augum jarðbundinnar húsmóður,
Eg er 42ja ára.
Það sést.
Ég veit ekki hvað ég á að gera.
f hvert skipti sem ég sest fyrir framan
sjónvarpið og stari á krumpaða bring-
una á Clint Eastwood eða horfist í augu við að
brjóstin á Michael Caine hafa sigið (hvað viltu?
42ja?) kemur ung og fögur kona sem hallar sér
nær og segir í trúnaði að í dag geti engin kona
leyft sér að eldast.
Þá læsir örvæntingin nöglunum í sál mína.
Samstundis falla lausnarorðin af vörum
hennar: Ef ég kaupi Venusarkrem verð ég allt-
af átján ára. Utaná. Bara inní sem ég verð
42ja. Og ég gæti kannski haldið því leyndu
SÍÐARI GREIN
OGAUM
með hjali um gallabuxur, strigaskó og popp.
Ég ákveð að byrja strax að safna fyrir krem-
inu. Á ég ekki tvær krónur í banka? Jújú. Þá
vantar bara sem nemur þjóðartekjum á mann í
Zaire og ég get keypt mér æsku í krukku. Að
vísu á ég krukkukrem fyrir, sem hefur reynst
fullkomlega skaðlaust. Hrukkunum. En það er
kannski af því að ég ber það ekki rétt á. Ég hef
nefnilega tekið eftir að þegar ég missi það
óvart inn í augun þá bólgna þau. Þá strekkist
úr hrukkunum. Svo eiginlega get ég ekki þrætt
fyrir virkni þess.
11 TBL. 1990
X
I