Vikan - 18.12.1941, Page 29

yiKAN, nr. 51—52, 1941
27
Branley er einkaskóli fyrir ungar stúlk-
ur. Hann er einn af beztu og mest
metnu skólunum í nágrenni London.
Enskutíminn var búinn og ungu stúlk-
umar — sextán ára telpukrakkar — flýttu
sér hlæjandi og masandi út úr stofunni.
Jennifer Lamport andvarpaði. Hún hafði
farið yfir „Macbeth" með stúlkunum og
staldrað við orð Shakespeares um svefn-
inn sem dauða eftir líf hvers dags, hress-
andi bað eftir erfiði vinnunar, smyrsl á
þjakaða sál. Hún kinkaði kolli. Bara að
ungu stúlkurnar yrðu ekki búnar að
gleyma þessum orðum, þegar þær yrðu
nægilega gamlar til að skilja þau.
Hún brosti allt í einu. Ungu stúlkumar!
Hvað var hún annað en ung stúlka sjálf!
Það var tíu ára munur á henni og þeim.
En Jennifer var kennslukona og þótti vænt
um starf sitt. William sagði, að hún væri
rieydd til að vera kennslukona. En það var
háð í rödd hans, þegar hann sagði það.
Hann stríddi henni með því, að hún væri
hvöss og tepruleg kennslukona. Jennifer
andvarpaði. Hana langaði til að kæra sig
kollótta um, hvað William segði, en hún
gat það ekki. Hann kallaði hana að gamni
sínu „dyggðum prýdda ítroðningsvél.“
Hún tók upp púðurdós úr kennaraborðs-
skúffunni og þurrkaði af speglinum með
löngum og grönnum fingri. Hún var ung —
f jörug — og lagleg. Já, lagleg. Blátt áfram
falleg. En William sá það ekki. „Itroðnings-
vél“ — það var hlægilegt. Og svo skyldi
það vera William, sem sagði það.
William var sjálfur kennari. Jennifer
var sannfærð um, að hann mundi komast
hátt. Hann kom þrisvar í viku og kenndi
líffræði og Branleystofnunin borgaði dr.
William Canfield svo hátt kaup, að hann
gat varið öllum stundum sínum þar fyrir
utan á efnarannsóknastofu sinni.
Hann var bæði bróðurlegur og háðsleg-
ur og hvort tveggja var álíka andstyggi-
legt. Hún hafði reynt að malda ofurlítið í
móinn nú í morgun, þegar þau voru að tala
um, hvert þau ættu að fara um kvöldið. Þá
hafði hann sagt: „Ekki til að tala um. Við
förum í Piccolino-klúbbinn, því að ég hefi
heyrt, að jazz-hljómsveit Sammy Slades
geti jafnvel yfirunnið ströngustu kennslu-
konur. Og reyndar langar mig til að sjá,
hvort þú ert líka svartklædd á kvöldin."
Jennifer hleypti brúnum. Báðir kvöld-
kjólarnir hennar voru nefnilega svartir.
Hún gat auðvitað keypt sér nýjan kjól,
en svart klæddi hana bezt. Jennifer and-
varpaði og lokaði púðurdósinni. Hún ætl-
aði ekki að kaupa nýjan kjól fyrir kvöldið.
Hljómsveit Sammy Slades spilaði af öll-
um kröftum í Piccolino-klúbbnum og
Jennifer varð stöðugt gramari og gramari.
Henni leiddust nætur-klúbbar og William
hafði strítt henni með því, en hún neitaði
því sárgröm. Hún var sannfærð um, að
William leiddist líka nætur-klúbbar.
Það var mjög fjörugt og óþvingað í
Piccolino-klúbbnum. Fólkið við borðin
þrjú í horninu þeirra spaugaði. hvert við
annað á milli borðanna. Einkum virtist
William og ljóshærð stúlka við eitt hinna
borðanna skemmta sér vel við það.
Hljómsveitin hætti að spila.
„Það á auðvitað illa við,“ — ljóshærða
stúlkan horfði á öll borðin þrjú í einu —
„en mig langar svo óumræðilega mikið að
lesa upp — ég veit ekki hvort þið þekkið
„Harmakvæði dansmeyjarinnar“.
Hún fór með kvæðið. Allir hlógu, en
William hló þó mest. Hann snéri sér að
Jennifer og var enn hlæjandi.
„Nú er komið að þér. Þú verður að
leggja fram þinn skerf við skemmtunina.“
Hann var sannfærður um, að hún mundi
ekki gera það. En Jennifer stóð upp og
sagði brosandi:
„Já, gjarnan. Ég held, að ég vilji helzt
syngja.“
Hún ýtti stólnum sínum aftur á bak og
gekk út á litla auða svæðið milli borðanna
þriggja. Hún horfði niður fyrir sig og
byrjaði að syngja með blíðri og barnalegri
röddu. Það var kvæðið um ferð Músa-
Péturs. Það var frásögn af músinni, sem
hljóp upp klukkuna. En kvæðið var breytt.
Börn eru ekki alltaf eins og þau eiga að
vera og Jennifer og Angela systir hennar
höfðu leikið sér að því að breyta barna-
söngvunum og nú var það kvenmannsfótur
en ekki klukka, sem músin hljóp upp eftir.
Lagið og hljómfallið var jafn barnalegt og
sakleysislegt og þannig söng Jennifer líka
vísuna. Með feimnislegu látbragði gaf hún
áheyrendunum til kynna, hvernig músin
hljóp upp annan fótinn og niður hinn.