Vikan - 18.12.1941, Síða 33

VIKAN, nr. 51—52, 1941
31
Og allt í einu fór hún að hágráta.-Hún
spratt upp og hljóp á burt.
Þegar sá stóri dagur rann upp, að Jenny
átti í fyrsta sinn að syngja fyrir opnu húsi,
þá var William hræddari og órólegri en
hún. Hann sjálfur, bróðir hans, mágkona
og Jennifer fengu borð saman.
Á meðan hún beið í búningsherberginu
kom Toby. „Ég óska að yður gangi vel,
Jenny —.“
„Þér ættuð heldur að óska mér þess, að
ég yrði ómöguleg, Toby, svo að þér fengj-
uð tækifæri til að bjarga mér úr þessu
hræðilega andrúmslofti.“
„Nei, ég óska þess, að yður gangi allt
vel. Ég er viss um að þér töfrið gestina
í kvöld.“
„Tilbúin?“ Sammy Slade leit.inn. „Gott
kvöld, herra Winter. Getum við byrjað,
ungfrú Lamb?“
„Má ég bíða hérna, Jenny ?“ spurði Toby.
„Mig langar að tala við yður á eftir.“
Sammy hafði æft hana vel. Þar sem hún
stóð í sterku ljósinu, en áhorfendurnir
sátu í hálfrökkri, sneri hún sér aðallega
að William og söng til hans. Hann reyndi
að láta sem ekkert væri, en var í raun
réttri mjög upp með sér.
Einmitt af því að hún horfði á William,
sá hún manninn, sem settist við borðið
næst fyrir framan hann. Það var Eli Mun-
ton — hár og magur — skorpinn, ríkur
og dómharður og þar að auki — skóla-
nefndarmaður við Branley-kvennaskóla.
laumaðist í burtu, en reyndi um leið að
gefa henni merki um, að hann myndi bíða
fyrir utan. Auðvitað, dr. William Canfield
gat ekki látið sjá sig með söngkonunni
Jenny Lamb, hann varð að hugsa um nafn
sitt og stöðu. Hann hafði svo sem rétt til
að fara, og eiginlega snerti það Jennifer
ekkert. En að hinu leytinu myndi hún
heldur ekki kæra sig um að sjá hann nokk-
urn tíma framar — eftir þetta.
„Ungfrú Lamport. Herra Tobías Winter
sagði mér . . .“
„Toby?“ Hún var hræðilega særð. „Hefir
hann snúið áér til yðar ? Hvernig gat hann
— ég meina, hvernig vissi hann að ég . ..“
Herra Munton kunni ekki við að láta
taka fram í fyrir sér og hann kunni heldur
ekki við nafnastyttingar. „Tobías frændi
minn,“ sagði hann í ströngum tón, „hefir
sagt mér að hann vilji giftast yður. Hann
sagðist vilja giftast kabarett-söngkonu. í
stað þess að útmála alla kosti hennar fyrir
mér, bað hann mig að koma hingað í kvöld
og sjá yður og list yðar. Þér hafið gabbað
frænda minn, hann veit ekki, að þér eruð
kennslukona við Branley.“
„Herra Munton — ég — hann hefir
aldrei minnst á hjónaband við mig.“
„Unga kona, leyfið mér að tala út. Það
hefir komið fyrir áður, að maður af okkar
ætt giftist starfandi listakonu. Ég er líka
þeirrar skoðunar að menn, sem skilja hvað
við á, geti valið sér konu án þess að taka
tillit til stéttamismunar.“
„Já, en ...“
„Ég verð þó að kannast við, að á eftir
fyrstu undruninni, þegar ég sá, hver þér
voruð, þá létti mér við þá tilhugsun, að
kabarett-söngkonan hans frænda míns
hefir tekið próf, sem sýnir ...“
„Jenny —.“ Toby stóð allt í einu hjá
þeim. „Þér komuð ekki ... Eli frændi —
þekkir þú —“.
„Já, frá fornu fari. Ungfrúin hefir í tvö
ár kennt enskar bókmenntir við Branley-
skólann, þú veizt, að ég er í stjórn skólans.“
„Kennt? Jenny — eruð þér kennslukona
við Branley?“ Hann starði á hana.
„Já!“ hrópaði hún æst. „Ég er algeng
kennslukona. Það er ekki svo sérlega hríf-
andi. Þér bjuggust víst ekki við, að ég væri
svo kyrrlát og hæversk. Þér hefðuð sjálf-
sagt orðið hrifinn af mér, ef þér hefðuð
hitt mig í teboði í kennarastofu Branley-
skólans — haldið þér það ekki? Allt það,
sem þér hafið sagt ...“. Hún kom ekki
meiru upp. Hún þráði, að hann fullvissaði
hana um, já, að hann hefði orðið alveg
töfraður, ef hann hefði hitt hana í teboði
á Branley. Henni fannst helzt, að hún
myndi deyja á þessu agunabliki, ef hann
tæki hana ekki í faðm sér og kyssti hana.
En hann gerði það ekki.
„Jenny — mig langar til að tala við
þig.“ Toby horfði vandræðalega á fólkið
allt í kringum þau. „Gætum við ekki fundið
rólegan stað. Ég get ekki hér .. .“
„Þú ert teprulegur, Toby,“ andvarpaði
Jennifer frá sér numin af hamingju og lét
hann leiða sig í burtu.
Fyrst ætlaði Jennifer ekki að trúa sín-
um eigin augum. Eli Munton myndi aldrei
koma aleinn í Piccolino-klúbbinn. Hann
myndi aldrei koma sjálfur til þess að vera
vottur að niðurlægingu og smán einnar
kennslukonunnar frá Branley.
En það var gamh Munton. Hann hafði
augsýnilega ekki komið að gamni sínu.
Hann hafði ekki augun af Jennifer, og var
harkan sjálf uppmáluð.
Enda þótt Jenny Lamb væri byrjandi,
þá var hún þó söngkona og þetta var fyrsta
kvöldið. Vonir margra voru bundnar við
hana í kvöld, hún varð að standa sig.
Allt í einu sá hún að William kom auga
á gamla manninn og hann fölnaði upp af
skelfingu. En blíða, barnslega röddin henn-
ar bilaði ekki eitt augnablik. Lófatakið
ætlaði aldrei að enda eftir fyrsta sönginn,
eftir það var hún róleg og brosti með yndis-
legasta sakleysissvip.
Það var beðið um „Ferð Músa-Péturs“,
og hún söng vísurnar. Þegar þær voru á
enda, ætlaði þakið að rifna af húsinu af
eintómum gleðilátum.
Þetta var seinasta lagið, og að því loknu
gekk Jennifer beina leið niður í salinn.
William reyndi að benda henni á gamla
manninn, en án þess að líta við William
gekk hún að borði Eli Muntons.
„Hafið þér komið til þess að sjá mig,
herra Munton?“ spurði hún.
„Já. Setjið yður niður.“
Ot undan sér sá Jennifer, að William
Skrítlur.
Frúin: Nú finnst mér
eldabuskan vera farin
að lagast.
Maðurinn: Það get
ég nú varla sagt.
Hádegismaturinn var
hræðilegur, nema kaff-
ið.
Frúin: Já, en kaffið
er venjulega ódrekk-
andi lika.
Kennarinn: Hvenær
dó Kristján II.?
Drengurinn: Það
stendur ekki í minni
bók.
Kennarinn kallar á
drenginn og sýnir hon-
um, að það stendur
skýrum stöfum í bók-
inni.
Drengurinn: Þetta!
Ég hélt að það væri
símanúmerið hans.
Læknirinn: Þér meg-
ið ekki drekka vin, öl
eða aðra æsandi drykki
fyrst um sinn. Þér
megið aðeins drekka
vatn.
Sjúklingurinn: En ég
verð alltaf æstastur,
þegar ég á að drekka
vatn.
>>>>>>!♦>>>>>>>>!♦>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>'>'-♦-♦-♦-♦»♦-♦::♦-♦::♦:>:
$
>.
Trésmídi
Málmsteypa
Símar 1680—1685.
Símnefni: Landssmiðjan, Rvík.
♦»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»>»»»»»?