Vikan


Vikan - 16.05.1991, Qupperneq 53

Vikan - 16.05.1991, Qupperneq 53
mánuðurinn sem tómlegi svipurinn kom oftar í augu hennar og sat þar lengur. Og það var alltaf í október sem hugsanir hans hvörfluðu svikular til þess að yfirgefa þau bæði - konu hans sem hugs- anlega var hælismatur og sofandi soninn sem lík- lega var þegar dauður í raunhæfri skilgreiningu orðsins. Rétt í þessu hafði hann verið að skoða skrúfboltann og horfa út um gluggann á ókyrran himininn, hugsandi með sér: Ég gæti pakkað saman. Fleygt dótinu mínu aftur í sendibílinn og farið. Kannski til Flórída, Nebraska, Kaliforníu. Góður smiður getur unnið fyrir sér hvar sem er. Bara staðið upp og farið. En hann vissi að hann myndi ekki gera það. Það var bara það að október var hans mánuður til að íhuga að fara, eins og hann virtist vera Veru mánuður til að uppgötva einhverja nýja leið til Jesú og hugsanlega björg eina barnsins sem hún hafði getað fóstrað í sínu lélega legi. Hann teygði sig yfir borðið og tók hönd hennar sem var mögur og hræðilega beinaber - hönd gamallar gonu. Hún leit upp, undrandi. „Ég elska þig afar heitt, Vera,“ sagði hann. Hún brosti til hans og eitt geislandi andartak svipaði henni heilmikið til stúlkunnar sem hann hafði biðlað til og fengið, stúlkunnar sem danglað hafði í hann með hárbursta á brúðkaupsnótt þeirra. Þetta var bl ítt bros, augu hennar tær og hlý og ástrík skamma stund. Fyrir utan kom sólin undan þykku skýi, stakk sér fyrir aftan annað og kom fram aftur, sendandi stóra skugga yfir bak- garðinn þeirra. „Ég veit þú gerir það, Herbert. Og ég elska þig.“ Hann lagði hina höndina yfir hennar og tók þétt um hana. „Vera," sagði hann. „Já?“ Augu hennar voru svo tær.. . hún var skyndilega hjá honum, algerlega hjá honum og við það gerði hann sér grein fyrir því hve mikið þau höfðu fjarlægst hvort annað undanfarin þrjú ár. „Vera, ef hann vaknar nú aldrei... Guð forði því, en ef hann ekki vaknar. .. þá höfum við enn hvort annað, er það ekki? Ég á við ... “ Hún kippti hendinni burtu. Hendur hans, sem höfðu haldið henni mjúklega, klöppuðust saman yfir engu. „Láttu þetta aldrei út úr þér. Segðu aldrei að Johnny muni ekki vakna." „Ég átti bara við að við ... “ „Vitanlega vaknar hann,“ sagði hún og leit út um gluggann á akurinn þar sem skuggarnir kross- lögðust endalaust. „Það er ætlun Guðs. Ó já. Heldurðu að ég viti það ekki? Ég veit það, trúðu mér. Guð ætlar sér stóra hluti með Johnny minn. Ég hef heyrt rödd hans í hjarta mér.“ „Já, Vera,“ sagði hann. „Allt i lagi.“ Fingur hennar teygði sig eftir Nationai Geo- graphic blöðunum, fundu þau og hófu að fletta síðunum aftur. „Ég veit það,“ sagði hún barnalegri, önugri röddu. Hún skoðaði blöðin sín. Herb lagði hökuna í lóf- ana og leit út á sólskinið og skuggann. Hann hugsaði um hve fljótt veturinn kæmi eftir hinn gullna, svikula október. Hann óskaði þess að Johnny myndi deyja. Hann hafði elskað drenginn frá upphafi. Hann hafði séð undrunina á litla and- litinu þegar hann kom með tréfrosk að vagninum hans og setti litlu lífveruna í hendur drengsins. Hann hefði kennt Johnny að veiða, á skautum og að skjóta. Hann hafði setið yfir honum heila nótt þegar Johnny fékk slæma flensu árið 1951 og hit- inn fór upp í rúmar 40 gráður. Hann hafði falið tár i lófa sér þegar Johnny útskrifaðist hæstur í gagn- fræðaskólanum og hafði flutt ræðu sína blaða- laust án þess að fatast. Svo margar minningar um hann - að kenna honum á bíl, standandi við fram- stafn Bolero með honum þegar þau fóru til Nova Scotia í frí eitt árið, Johnny átta ára gamall, hlæj- andi og spenntur yfir skrúfuhreyfingum bátsins, hjálpandi honum við heimanámið, með tréhúsið sitt, aö læra á kompásinn þegar hann var í skátunum. Allar minningarnar - Johnny var eini þráðurinn sem sameinaði þær, Johnny að upp- götva heiminn sem hafði lemstrað hann svo illa að lokum. Og nú óskaði hann að Johnny myndi deyja, ó hvað hann óskaöi þess aö hann myndi deyja, að hjarta hans hætti að slá, að heilalínuritið yrði slétt, að hann myndi bara deyja út eins og flöktandi kerti í vaxpolli: að hann myndi deyja og láta þau laus. # y * Eldingavarasölumaðurinn kom að veitingastað Cathy í Somersworth í New Hampshire síðdegis á sjóðheitum sumardegi tæpri viku eftir fjórða júlí 1973. Hugsast gat að einhvers staðar ekki langt frá væru illviðri sem biðu þess að fæðast í hlýju uppstreymi sumarsins. Hann var þyrstur maður og kom við hjá Cathy til að svala þorstanum með tveimur bjórum, ekki til að selja neitt. Af gömlum vana leit hann þó upp á þak lága hússins og órofin lína mænisins gegnt himninum olli því að hann teygði sig eftir slitna rúskinnspokanum sem var sýnishornataskan hans. Inni á Cathy var dimmt og svalt og þögult nema fyrir lágar drunurnar í litasjónvarpinu á veggnum. Nokkrir fastagestir voru á staðnum og fyrir innan barinn var eigandinn, með annað augað á sáp- unni í sjónvarpinu eins og viðskiptavinirnir. Eldingavarasölumaðurinn kom sér fyrir á bar- stól og setti sýnishornatöskuna á stól vinstra meg- in við sig. Eigandinn kom yfirtil hans. „Sæll, vinur. Hvað má bjóða þér?“ „Budweiser," sagði eldingavarasölumaðurinn. „Og fáðu þér einn sjálfur ef þú hefur lyst.“ „Ég hef alltaf iyst," sagði eigandinn. Hann sneri aftur með tvo bjóra, tók dollar sölumannsins og skildi þrjá tíeyringa eftir á barborðinu. „Bruce Carrick," sagði hann og rétti fram höndina. Eldingavarasölumaðurinn hristi hana. „Dohay heiti ég,“ sagði hann. „Andrew Dohay." Hann teygaði hálfan bjórinn. „Ánægjulegt að hitta þig,“ sagði Carrick. Hann reikaði frá til að blanda annan Tequila Sunrise fyr- ir unga konu með lokað andlit og kom svo aftur yfir til Dohays. „Ertu utanbæjarmaður?'1 „Ég er það,“ viðurkenndi Dohay. „Sölumaður.11 Hann svipaðist um. „Er alltaf svona rólegt hérna?" „Nei. Það er mikið að gera um helgar og sæmi- legt virka daga. Við græðum mest á einkaveislum - ef við græðum. Ég svelt ekki en ek ekki á Kadili- ac heldur." Hann benti byssufingri á glas Dohays. „Á ég aö endurnýja þetta?“ „Og annan handa þér, Carrick." „Bruce.“ Hann hló. „Þú hlýtur að ætla að selja mér eitthvað." Þegar Carrick kom aftur með bjórana sagði eldingavarasölumaðurinn: „Ég kom inn til að svala þorstanum, ekki til að selja neitt. En fyrst þú minnist á það..." Hann svipti sýnishornatösk- unni upp á barinn með æfðu handtaki. Það hringl- aði í einhverju í henni. „Ó, nú kemur að því,“ sagði Carrick og hló. Tveir síðdegisfastagestanna, eldri náungi með vörtu á hægra augnlokinu og yngri maður í gráum hermannafötum, röltu til þeirra til að sjá hvað Do- hay væri að selja. Konan með lokaða andlitið hélt áfram að horfa á sápuóperuna. Dohay tók upp þrjá vara, langan með látúns- kúlu á endanum, annan styttri og einn með postu- linsleiðurum. „Hver fjárinn . .. “ sagði Carrick. „Eldingavarar," sagði gamli karlinn og hló. „Hann vill bjarga þessu brugghúsi frá reiði Guðs, Brucie. Þér er víst hollast að hlusta á hann.“ Hann hló aftur, maðurinn í gráu hermanna- fötunum tók undir, andlit Carricks dökknaði og eldingavarasölumaðurinn vissi að hvaða sölu- tækifæri sem hann hafði átt var flogið á brott. Hann var góður sölumaður, nógu góðurtil að gera sér grein fyrir að furðulega samsetning persónu- leika og kringumstæðna gekk stundum saman og eyðilagði alla möguleika á samningi, jafnvel áður en hann gat byrjað söluræðuna. Hann tók því heimsþekilega og hóf sölurulluna sína þrátt fyrir það, aðallega af gömlum vana: „Þegar ég var að fara út úr bílnum vildi svo til að ég tók eftir því að þessi góði staður er ekki með neina eldingaleiðara - og að þetta er timburhús. Fyrir lágt verð - og auðveld greiðslukjör, ef þú vilt - get ég tryggt... “ „Að elding Ijósti staðinn klukkan fjögur síðdeg- is,“ sagði maðurinn í gráu hermannafötunum glottandi. Gamli karlinn hló. „Ég vil ekki móðga þig,“ sagði Carrick, „en sérðu þetta?" Hann benti á gylltan nagla á litlum viðarskildi við hliðina á sjónvarpinu. Pappirsstafli var rekinn á naglann. „Þetta eru allt reikningar. 10. TBL. 1991 VIKAN 53
Qupperneq 1
Qupperneq 2
Qupperneq 3
Qupperneq 4
Qupperneq 5
Qupperneq 6
Qupperneq 7
Qupperneq 8
Qupperneq 9
Qupperneq 10
Qupperneq 11
Qupperneq 12
Qupperneq 13
Qupperneq 14
Qupperneq 15
Qupperneq 16
Qupperneq 17
Qupperneq 18
Qupperneq 19
Qupperneq 20
Qupperneq 21
Qupperneq 22
Qupperneq 23
Qupperneq 24
Qupperneq 25
Qupperneq 26
Qupperneq 27
Qupperneq 28
Qupperneq 29
Qupperneq 30
Qupperneq 31
Qupperneq 32
Qupperneq 33
Qupperneq 34
Qupperneq 35
Qupperneq 36
Qupperneq 37
Qupperneq 38
Qupperneq 39
Qupperneq 40
Qupperneq 41
Qupperneq 42
Qupperneq 43
Qupperneq 44
Qupperneq 45
Qupperneq 46
Qupperneq 47
Qupperneq 48
Qupperneq 49
Qupperneq 50
Qupperneq 51
Qupperneq 52
Qupperneq 53
Qupperneq 54
Qupperneq 55
Qupperneq 56
Qupperneq 57
Qupperneq 58
Qupperneq 59
Qupperneq 60
Qupperneq 61
Qupperneq 62
Qupperneq 63
Qupperneq 64
Qupperneq 65
Qupperneq 66
Qupperneq 67
Qupperneq 68

x

Vikan

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.