Vikan - 16.05.1991, Síða 57

hennar mættust fast og skyndilega. Hönd hennar
þrýstist aö bringunni rétt fyrir ofan bungu brjóst-
anna. Þar hékk lítill gullkross. „Guð-minn-góður,“
sagði hún. „Þú ert vakandi. Mér fannst þú líta
öðruvísi út. Hvernig veistu hvað ég heiti?"
„Ég hlýt að hafa heyrt það.“ Það var erfitt að
tala, hræðilega erfitt. Tungan var eins og grautlin-
ur ormur, að því er virtist ósmurð af munnvatni.
Hún kinkaði kolli. „Þú hefur verið að vakna að
undanförnu. Það er best að ég fari niður og láti
kalla upp Brown eða Weizak lækni. Þeir munu
vilja vita að þú sért meðal okkar aftur.“ En hún
staldraði við andartaki lengur og horfði á hann af
opinskárri hrifningu sem gerði honum órótt.
„Er vaxið á mig þriðja augað?" spurði hann.
Hún hló taugaveiklunarhlátri. „Nei... auðvitað
ekki. Fyrirgefðu."
Augu hans féllu á hans eigin gluggasyllu og
borðið sem ýtt var upp að henni. Á syllunni var
fölnuð afrísk fjóla og mynd af Jesú Kristi - sú teg-
und af Jesúmynd sem móðir hans dáði. Á henni
virtist Kristur bæði hreinlífur og íþróttamannsleg-
ur. En myndin var - gulnuð. Gulnuð og farið að
brettast upp á hornin. Skyndileg hræðsla helltist
yfir hann eins og kæfandi teppi. „Hjúkrunarkona!"
kallaði hann. „Hjúkrunarkona!"
Hún sneri sér við i dyragættinni.
„Hvar eru heillaóskakortin mín?“ Honum var
allt í einu orðið erfitt um andardrátt. „Hinn maður-
inn fékk ... sendi enginn mér kort?“
Hún brosti en brosið var þvingað. Það var bros
þess sem er að fela eitthvað. Skyndilega óskaði
Johnny þess að hún kæmi að rúminu. Hann
myndi teygja sig að henni og snerta hana. Ef hann
gæti náð að snerta hana myndi hann vita hvað
hún væri að fela.
„Ég læt kalla á lækninn," sagði hún og fór áður
en hann gat sagt fleira. Hann leit á afrísku fjóluna,
á gömlu Jesúmyndina, hræddur og hissa. Eftir
svolitla stund var hann sofnaður aftur.
* 4 *
„Hann varvakandi," sagði Marie Michaud. „Hann
talaði í fullu samhengi."
„Allt f lagi,“ svaraði Brown læknir. „Ég efa það
ekki. Ef hann vaknaði einu sinni vaknar hann
aftur. Líklega. Það er bara spurning um ... “
Johnny stundi. Hann opnaöi augun. Þau voru
tómleg. Svo virtist hann sjá Marie og augu hans
skerptust. Hann brosti veiklulega. En andlit hans
var enn slakt, eins og aðeins augun væru vakandi
og það sem eftir var af honum ennþá sofandi. Hún
fékk allt í einu á tilfinninguna að hann horfði ekki
á hana heldur inn í hana.
„Ég held að það verði allt í lagi með hann,“
sagði Johnny. „Um leið og þeir eru búnir að
hreinsa hornhimnuna verður augað jafngott og
nýtt. /Etti að verða það.“
Marie tók andköf og Brown leit á hana. „Hvað
er að?“
„Hann er að tala um drenginn minn,“ hvíslaði
hún. „Hann Mark minn.“
„Nei,“ sagði Brown. „Hann er að tala upp úr
svefni, það er allt og sumt. Búðu ekki til heila
mynd úr blekklessu, hjúkrunarkona."
„Já. Allt í lagi. En hann er ekki sofandi núna, er
það?“
„Marie?“ spurði Johnny. Hann brosti hikandi.
„Ég blundaði víst, var það ekki?“
„Jú,“ sagði Brown. „Þú talaðir upp úr svefni.
Marie brá. Var þig að dreyma?"
„Ne-ei... ekki það ég man. Hvað sagði ég?
Og hver ert þú?“
„Ég er James Brown læknir. Alveg eins og
söngvarinn. Nema ég er taugasérfræðingur. Þú
sagðir: ’Ég held að hann lagist alveg þegar búið er
að hreinsa hornhimnuna.’ Ég held þú hafir sagt
það, var það ekki, hjúkrunarkona?”
„Drengurinn minn er að fara í þessa aðgerð,"
sagði Marie. „Hann Mark, sonur minn."
„Ég man ekkert,” sagði Johnny. „Ég hef líklega
verið sofandi." Hann leit á Brown. Augu hans voru
orðin tær og það var ótti í þeim. „Ég get ekki lyft
handleggjunum. Er ég lamaður?"
„Nei. Reyndu að hreyfa fingurna.”
Johnny gerði það. Þeir hreyfðust allir. Hann
brosti.
„Stórfínt,” sagði Brown. „Hvað heitirðu?”
„John Smith."
„Gott - og millinafnið?”
„Ég heiti engu millinafni."
„Fínt er. Hver þarf á miliinafni að halda? Farðu
niður, hjúkrunarkona, og aðgættu hver er á tauga-
lækningadeild á morgun. Mig langar til að setja
herra Smith í ýmis próf.“
„Já, læknir.”
„Og svo gætirðu hringt í Sam Weizak. Þú nærð
í hann heima eða á golfvellinum."
„Já, læknir.*"
„Og vinsamlegast enga blaðamenn ... ekki
fyrir nokkra munil" Brown var brosandi en alvar-
legur.
„Nei, auðvitað ekki.“ Hún fór, það brakaði svo-
lítið í hvítum skónum. Það verður allt í lagi með
litla drenginn hennar, hugsaði Johnny. Ég ætla að
muna að segja henni það.
„Brown,” sagði hann, „hvar eru heillaóskakortin
mín? Sendi enginn mér kort?”
„Aðeins örfáar spurningar í viðbót,” sagði
Brown læknir ísmeygilega. „Manstu hvað móðir
þín heitir?“
„Vitanlega. Vera.“
„Hvað hét hún fyrir giftingu?”
„Nason.“
„Hvað heitir faðir þinn?“
„Herbert. Herb. Og hvers vegna sagðirðu enga
blaðamenn við hana?“
„Hvert á að senda bréf til þín?“
„Á pósthúsið í Pownal," sagði Johnny að
bragði og þagnaði svo. Spaugilegur undrunar-
svipur fór um andlit hans. „Ég á við ... ég bý í
Cleaves Mills núna, á Aðalgötu 110. Hvers vegna
í fjáranum var ég að segja þér heimilisfang for-
eldra minna? Ég hef ekki búið þar síðan ég var
átján ára.”
„Og hve gamall ertu núna?”
„Gáðu að því á ökuskírteininu mínu,“ sagði
Johnny. „Ég vil vita hvers vegna ég fékk engin
heillaóskakort. Hvað er ég eiginlega búinn að
vera lengi á sjúkrahúsinu? Og hvaða sjúkrahús er
þetta?"
„Þetta er sjúkrahús Austur-Maine. Og svo tök-
um við hinar spurningarnar fyrir ef þú leyfir mér
bara að ... “
Brown sat við rúmið á stól sem hann hafði dreg-
ið þangað úr horninu - sama horninu og Johnny
hafði eitt sinn séð ganginn í. Hann var að skrifa
hjá sér á skrifbretti með penna sem Johnny mundi
ekki til að hafa nokkurn tíma séð fyrr. Hann var úr
bláu plasti og var með einhvers konar trefjaoddi.
Hann leit út eins og furðuleg blanda af blekpenna
og kúlupenna.
Hinn ómótaði ótti kom yfir Johnny aftur bara við
að horfa á pennann og hann þreif skyndilega
vinstri hönd Browns læknis í aðra sína án þess að
hugsa sig um. Það ískraði í handlegg hans við
hreyfinguna, eins og ósýnileg þrjátíu kílóa lóð
væru bundin við hann - tvö neðan við olnboga
og tvö fyrir ofan. Hann náði veiku taki á hönd
læknisins og togaði. Þykkt blátt strik fór yfir blaðið
eftir skrítna pennann.
Brown leit á hann, aðeins forvitinn í fyrstu. Svo
hvarf allur litur úr andliti hans. Áhugasvipurinn
hvarf úr augunum og í stað hans kom ótti. Hann
þreif höndina til sín - Johnny hafði enga krafta til
að halda henni - og eitt andartak brá viðbjóði fyrir
á andliti læknisins, eins og holdsveikur maður
hefði snert hann.
Svo var svipurinn farinn og hann var aðeins
undrandi og úr jafnvægi. „Hvers vegna varstu að
þessu? Herra Smith ..."
Röddin brást honum. Andlit Johnnys var frosið
vegna þess sem var að renna upp fyrir honum.
Augun voru augu manns sem hefur séð eitthvað
hryllilegt á hreyfingu í skuggunum, eitthvað of
hryllilegt til að lýsa því eða jafnvel til að nefna það.
En það var staðreynd. Það varð að nefna það.
„Fimmtíu og fimm mánuði?" spurði Johnny
hásri röddu. „Tæp fimm ár?Nei. Guð minn góður,
nei. “
„Herra Smith," sagði Brown, nú kominn alger-
lega úr jafnvægi. „Ekki, það er ekki gott fyrir þig
að æsa..."
Johnny lyfti efri hluta líkama síns um það bil
sex sentímetra frá rúminu og hlammaðist síðan
afturábak. Andlitið glansaði af svita. Augun rang-
hvolfdust hjálparvana í augntóttunum. „Er ég tutt-
ugu og sjö ára?“ tautaði hann. „Tuttugu og sjö?
Ó, Jesús rninn.”
Brown kyngdi og heyrði munnvatnið renna
niður. Hann hafði staðið sig að því að muna eftir
skógarferð þegar hann var sjö eða átta ára. Hann
hafði sest niður og sett höndina í eitthvað heitt og
hált viðkomu. Hann hafði litið í kringum sig og séð
að höndin var inni í maðkétnum leifum múrmel-
dýrs sem legið hafði undir lárviðarrunna allan
þann heita ágústmánuð. Þá hafði hann æpt upp
yfir sig og hann langaði svolítið til að æpa núna -
nema tilfinningin var að dofna en í stað hennar
kom spurning: Hvernig vissi hann þetta? Hann
snerti mig og vissi það.
Þá reis tuttugu ára menntun upp í honum og
hann ýtti hugboðinu til hliðar. Það voru óteljandi
tilfelli dauðadássjúklinga sem vaknað höfðu með
draumkennda vitneskju um margt sem gerst hafði
í kringum þá meðan þeir voru í dáinu. Dauðadá
var stigbreytilegt eins og hvað annað. Johnny
Smith hafði aldrei orðið að grænmeti, heilarafrit
hans hafði aldrei orðið flatt og hefði það orðið það
væri Brown ekki að tala við hann núna. Stundum
svipaði dauðadái svolítiö til þess að standa bak
við spegil og horfa út. Að sjá var sjúklingurinn al-
gerlega sambandslaus við umheiminn en skiln-
ingarvit hans gætu enn verið að störfum. Og það
hlaut að vera tilfellið hér.
Marie Michaud kom aftur inn. „Taugadeildin er
búin að staðfesta og Weizak læknir er á leiðinni."
„Sam verður víst að bíða með það til morguns
að hitta herra Smith,” sagði Brown. „Ég vil að
hann fái fimm millígrömm af valíumi."
„Ég vil ekkert róandi,” sagði Johnny. „Ég vil
komast héðan út. Ég vil fá að vita hvað gerðist!”
„Þú færð að vita það með tímanum,” sagði
Brown. „Nú er mikilvægt að þú hvílist."
„Ég hef verið að hvíla mig í fjögur og hálft árl"
„Þá koma tólf tímar ekki til með að breyta
neinu,” sagði Brown ósveigjanlegur.
Nokkrum andartökum síðar strauk hjúkrunar-
kona spritti á upphandlegg hans og hann fann
stungu. Johnny fann fyrir syfju næstum sam-
stundis. Brown og hjúkrunarkonan virtust fjögurra
metra há.
„Segðu mér að minnsta kosti eitt," sagði hann.
Rödd hans virtist koma afar langt að. Þetta virtist
allt í einu mjög mikilvægt. „Þessi penni. Hvað er
þessi penni kallaður?”
„Þessi?" Brown hélt honum uppi úr ótrúlegri
hæð sinni. Blátt plast, trefjakenndur oddur. „Þetta
er kallað tússpenni. Farðu nú að sofa, herra
Smith."
Og Johnny gerði það en orðið elti hann niður í
svefninn eins og dularfull töfraþula, full örvita
merkingar: Tússpenni... tússpenni... túss-
penni...
FRAMHALD í NÆSTU VIKU
10. TBL.1991 VIKAN 57