Vikan - 06.02.1992, Síða 30

Frh. af bls. 29
Það væri ef til vill auðveld-
ara að telja upp það sem hún
hefur ekki saumað. Manstu
eftir einhverju sem þú hefur
aldrei saumað? spyr blaða-
maður og viti menn, Sólveigu
varð svarafátt. Nei, hún mundi
ekki eftirneinu í augnablikinu.
Er ekki erfitt að lifa á því að
sauma fyrir fólk og þurfa að
selja framleiðsluna sjálf?
„Handavinna hefur ekki ver-
ið nógu vel metin til fjár enda
hafa margar konur hana ein-
göngu fyrir dægradvöl og sér
til ánægju, sauma á börnin sín
og sjálfar sig til að spara fata-
kaup. Þegar selja á þessa
saumavinnu kemur stundum
babb í bátinn. Fólk vill ekki
borga sanngjarnt tímakaup
fyrir saumaskap enda hefur
saumakonum ekki fjölgað mik-
ið hin síðari ár. Ég valdi mér
hins vegar þessa leið að vinna
Sólveig
Guðmunds-
dóttir önn-
um kafin
heima í
vinnu-
stofunni.
við þetta og sé ekkert eftir því.
Ég er minn eigin húsbóndi en
það er alveg rétt, þetta er ekki
auðvelt starf en oft er nú
gaman. Samskiptin við kaup-
endur mína í Kolaportinu eru
skemmtileg og það er mjög
ánægjulegt þegar flík, sem ég
hef saumað, tekst vel og við-
skiptavinurinn er ánægður. Þá
er ég líka ánægð. En ég er
mikið ein, dálítið einangruð við
þetta, en ég get þá breytt um
áherslur ef mér finnst þörf á
því. Það er svo margt hægt að
gera.
Ég rak verslun H. Toft á
Skólavörðustíg í ein sex ár og
fannst mér það vera lærdóms-
ríkur tími fyrir mig. Þegar ég
var á Skólavörðustígnum fékk
ég oft skemmtileg og minnis-
stæð verkefni. Ég var beðin
um að halda námskeið í ís-
lenskum búningasaum vestur
í Ólafsvík á Snæfellsnesi.
Þetta voru miklar kjarnakonur
sem tóku þátt í námskeiðinu
og komu þær sér upp búning-
um af miklum dugnaði. Þetta
var alveg óskaplega skemmti-
legt. Einnig saumaði ég vík-
ingabúninga fyrir Hótel Loft-
leiðir og var það mjög spenn-
andi. Þetta tókst með góðri
samvinnu þeirra ágætu aðila
sem leituðu til mín með þetta
verkefni. Við fórum í Þjóð-
minjasafnið og til fleiri aðila til
að afla upplýsinga um gerð
þeirra og var síðan reynt að
finna réttu efnin sem notuð
voru fyrr á dögum, svo sem
skinn, striga, vaðmál og fleira.
Margt væri hægt að telja upp
en einnig vann ég við skóg-
rækt í fjölmörg ár og átti sú
vinna vel við mig.“
Aðspurð um fjölskylduhagi
heldur hún áfram:
„Ég á föður á lífi, hann er nú
orðinn 83 ára gamall og heil-
mikið eftir af fionum enn. Svo
á ég tvö uppkomin börn, tvö
tengdabörn og fjögur barna-
börn og finnst mér þau öll
yndisleg.
Það sem mig langar að gera
núna er að vera svolítið betri
við sjálfa mig og þá um leið
gefa mér betri tíma með fólk-
inu mínu. Mig langar að njóta
meiri útiveru en ég geri en
stundum fer ég í langar
gönguferðir.
Varðandi vinnuna mína hef-
ur oft hvarflað að mér hvort
ekki væri hægt að hafa mark-
aðs- eða kynningardaga
hérna heima í Ásgarðinum
eða jafnvel tískusýningu í
Kolaportinu eða annars
staðar. Það er nú einu sinni
svona í þessu lífi. Við þurfum
aö glíma við það sem við erf-
um og ölumst upp við. Einnig
það sem við erum og viljum
sjálf vera. Annaðhvort tekst
okkur þetta eða tekst það ekki
og við verðum að kunna að
taka því.
Ég á þá ósk að við sem
erum samferða á þessari jörð
getum verið hvert öðru betri en
við erum. Það sem mér finnst
mest um vert í lífinu er að vera
sátt og geta unnið fyrir mér. Ég
er sannfærð um að innra með
okkur öllum búa lausnir á öll-
um vanda okkar. Það hefur oft
verið erfitt og krefjandi, lífið
mitt, en það hefur líka oft verið
verulega líflegt og gefandi."
Með þessum orðum kveðj-
um við Sólveigu og vitum að
hún heldur áfram að vinna
með huga sínum og höndum
og gerir lífið á Islandi blæ-
brigðaríkara. Það er hennar
aðall. □
VERIÐ
VELKOMIN
OG GÓÐA
FERÐ HEIM
Við verðum í sumarbú-
staðnum. Komið bara í
heimsókn ... Ófáir hafa lát-
ið sér eitthvað í þessa áttina
um munn fara í góðra vina
hópi um miðjan vetur og
fundið síðan út að það er
erfitt að vera tekinn á orð-
inu...
Jú, við höfum nóg pláss,
heyrði ég Katrínu vinkonu
mína segja. Komið bara. Það
er ekki erfitt að finna þetta, þið
keyrið...
Ég sparkaði í fótinn á henni
undir borðinu en hún sparkaði
bara fast á móti og hélt áfram
að lýsa leiðinni til þeirra. Hún
hafði gleymt öllum fyrri „komið
bara“ yfirlýsingunum sem
höfðu endað með hörmung-
um.
Katrín er svo jákvæð og
góðhjörtuð að hún kemur sér
oft í erfiða aðstööu. Þau koma
ekkert hvort sem er, segir hún
alltaf daginn eftir. Það er bara
maí og langt þangað til. Þau
gleyma örugglega boðinu.
Auðvitað komu þau, renn-
blaut með hund og tvo krakka
á matmálstíma. Börnin svöng
og annað með hita og kvef.
Þau ruddust þarna inn, eigin-
maður hennar vissi ekki neitt
og Katrín yfirgaf eldhúsið til
þess að hengja upp rennblautt
tjaldið þeirra. Það hékk síðan
á sama stað í tvær vikur án
þess að þorna.
Veika barnið hélt vöku fyrir
fólkinu í margar nætur. Hund-
urinn hafði rekist á upplagða
tík og spangólaði í nokkrar
nætur. Tíkin gólaði á móti og
enginn gat sofið. Þriðja morg-
uninn stóð hann uppi á eld-
húsborði og gólaði þegar Katr-
ín fór fram úr. Hann var orðinn
hálfvitlaus en það var Katrín
reyndar líka.
Gestirnir borðuðu þeirra mat
(höfðu reyndar haft með sér
eggjabakka og ost), sváfu í
rúmunum þeirra, notuðu hand-
klæðin þeirra (þeirra eigin voru
rennandi blaut). Og þegar
gestirnir sýndu ekki á sér
fararsnið eftir fjóra daga fann
eiginmaður Katrinar sér afsök-
un til að skreppa í bæinn. Þar
með hvarf hann og bíllinn
með.
Hinn karlmaðurinn í húsinu
varð hundfúll: Hann nennti
ekki að keyra en hann vissi að
ef matarbirgöirnar yrðu ekki
endurnýjaðar yrði enginn
kvöldmatur og ekki vildi hann
lána Katrínu bílinn. Katrín
vonaði að langi innkaupalist-
inn myndi hræða hann burt.
Ónei, hann fékk lánaða pen-
inga hjá Katrínu (hann átti
enga) og fór og verslaði.
Börnin rifust og úti helli-
rigndi. Vinkonan fékk mígreni
af inniverunni og þá fóru hún
og eiginmaðurinn í langar
gönguferðir og veiöiferðir nið-
ur að á. Þau voru alltaf lengur
og lengur í burtu. Síðan komu
þau heim með kippu af smá-
fiskum sem þau skelltu í vask-
inn og sögðu þetta kvöldmat-
inn handa liðinu. Ekki komu
þau nálægt því að verka allan
fiskinn, það gerði Katrín.
Börnin grettu sig yfir lyktinni
og báðu um spaghettí, vinkon-
an kvartaði yfir brælu af steikta
fiskinum. Allt var það eins.
Loksins eftir tvær vikur fóru
þau meö sælu'bros á vör og
úthvíld. Þá voru fjórir dagar
eftir af sumarfríi Katrínar og
þá daga varð hún að nota til
þess að þrífa og ganga frá
bústaðnum undir veturinn. í
kveðjuskyni höfðu „vinirnir"
sagt sjáumst að ári! En Katrín
hafði lært. Næsta sumarfrí
verður utanlandsferð.
Spyrjið sumarbústaðaeig-
endur - ég tala nú ekki um
bændur - hvort þeir kannist
ekki við svona lýsingar.
Kannski luma lesendur Vik-
unnar á góöum sögum í þess-
um dúr. Sendið okkur þá endi-
lega línu.
30 VIKAN 3. TBL.1992