Vikan - 06.02.1992, Page 48

JÓNA RÚNA KVARAN SKRIFAR
INNSAEISNEISTAR
SMJAÐUR
aö er víst óhætt aö full-
yröa aö fátt er óvið-
kunnanlegra í sam-
skiptum okkar en smjaður í
einhverjum myndum. Yfir-
menn verða oftar en ekki varir
við hræsni þeirra sem telja
þannig framkomu líklegan
álitsauka og verða vonglaðir
um árangur, ef sá sem smjaðr-
að er fyrir sér ekki í gegnum
það. Vissulega er hvers kyns
sleikjuháttur rangt atferli og
fremur vísbending um andleg-
an hallærishátt en nokkuð
annað.
Það er sorglegt til þess að
vita að nokkur sæmilega þokk-
uð mannvera skuli velja það
að skjalla aðra sjálfri sér til
framdráttar. Mikið má vera ef
einmitt þannig atferli er ekki
fremur en nokkuð annað vís-
bending um afar lágt og van-
þróað sjálfsmat viðkomandi
loftungu. Ef við erum kostum
búin og nokkuð örugg um eig-
ið ágæti þurfum við ekki að
velja að niðurlægja sjálf okkur
meö því að skríða fyrir öðrum
með fleðulátum og öðru álíka
atferli sem er taugaveiklunar-
kennt og sjálfsniðurrífandi. Ef
við teljum ávinning í eigin
persónu þurfum við ekki að
láta eins og við séum einskis
virði nema að setja á svið
framkomu og fas sem villir
öörum sýn á ágæti okkar. Ef
við kjósum ekki flaður þá verð-
um við jafnframt að vera viss
um að flestum fellur framkoma
sem er tæpitungulaus betur en
önnur og ómerkilegri, nema
viðkomandi sé sjálfur óörugg-
ur og vanmáttugur og hífist
upp við skjallið.
Vissulega getur verið upp-
lyftandi og sjálfsnærandi að
eiga athygli annarra vegna
ólíkra ástæðna en þá þannig
að ekki sé á bak við athyglina
neins konar tvöfeldni í hugsun
eða annars konar óhreinlyndi.
Auður einstaklinga hefur oftar
en ekki skapað skilyrði á ná-
Það er
sorglegt til
þess að vita
að nokkur
sæmilega
þokkuð
mannvera
skuli velja
það að
skjalla
aðra sjálfri
sér til fram-
dráttar.
lægð fólks sem leggur sig eftir
sleikjugangi við viðkomandi
auðkýfing í von um hvers kyns
umbun, hvort heldur er í aur-
um eða auknum metorðum.
Vart er hægt að komast hjá
að misbjóöa einhverjum þeim
tilfinningum í sjálfum okkur
sem eru göfugar og heiðarleg-
ar ef við verðum ber að fleðu-
látum. Þeir sem hafa öðlast
almennar vinsældir og aukið
hróður sinn heima eða heiman
verða ákaflega oft varir við að
á vegi þeirra verða Gunnur og
Jónar sem gjarnan nota fag-
urgala og óheiöarlegt skjall í
von um athygli þess fræga,
auk þess kannski að eiga um
tíma kost á að skína undir
glæstri sól viðkomandi.
Hvert það atferli sem miðar
að eigin útskúfun og ranghug-
myndum um eigið ágæti er I
eðli sínu rangt og því heldur
hæpið að smjaður sé, þegartil
lengri tíma er litið, líklegt til að
auka við eðlilegan og heil-
brigðan styrk manngildis við-
komandi fleöurtungu.
Gott er að venja sig á ein-
læga og kærleiksríka fram-
komu við samferðafólk sitt.
Heiðarleg nærvera eða um-
fjöllun okkar hvert við annað er
ávinningur fyrir mannleg sam-
skipti, en ekki atferli sem inni-
heldur minnsta snefil af dyndil-
mennsku sem þegar betur er
að gáð veldur oftar en ekki
vandræðum og veseni sem
engan ávinning hefur í för með
sér fyrir fólk og hana nú. □
!§ u / VfJ / KJKLÐi HÚS döRö þEGÆK R’AKl- UMDitL SK.iT / MÍLLÍ- EtAjiMá- SVfML
e í
r J) P1 HRF ys ,/ > S
hKEMMTÍ- KRf\F T- / AJAJ V
UE.ÍK /JÖ&U > i/ >
L'" LEiT E-iAJS 5 iÐQ PRiK GAR- . DflA l Z s 7- > ÓTT/?5T \l
R&h)DÍ ÖE TkA * > FUCsL KiT}DUM\ y 3
5T£F/J4 K\J6lÐ’Ð > >
/ 'z 3 y s /p 7 /WQAJ- 0
Lausnarorð 1-7 úr síðasta blaði: HRAUSTA
48 VIKAN 3. TBL. 1992