Vikan - 16.04.1992, Síða 36

forsjá ættum við mun erfiðara með að taka
skakkafallalítið öllum misfellum og annarri
armæðu okkar daglega lífs. Páskarnir eru því
sigurhátíð kærleikans og sennilega eina raun-
verulega sammannlega hátíðin sem getur
aldrei orðið annað en tákn fyrir hinn líðandi og
fórnandi kærleika sem öllu öðru afli er yfir-
sterkari.
Þeir sem vilja teljast stríðsmenn drottins eru
þeir baráttu- og aflmenn sem ekkert getur,
þegar á allt er litið, sigrað nema mögulega
dauðinn eitt augnablik. Okkur bíður nefnilega
við dauðans dyr annar og mun fullkomnari
heimur sem einungis byggist upp á elsku og
óeigingirni og guðlegri vitund, auk algjörs,
óskilyrts kærleika.
UPPRISA DAUÐRA STAÐREYND
Við vitum að Kristur reis upp frá dauðum á
páskadag og þess vegna er alls ekki hægt að
segja með sanni að upprisa dauðra sé ekki til.
Þá værum við jafnframt að segja að Kristur
hefði ekki risið upp frá sínum dauða. Margur á
erfitt með að sættast á þetta sjónarmið og er í
sjálfu sér engu við það að bæta. Hitt er svo
annað mál að þetta sjónarmið er jafnt sem
áður staðreynd í huga okkar sumra. Venjuleg-
ast er það byggt á ákveðinni þekkingu sem
tengist reynsluþekkingu þess sem gengið hef-
ur á guðs vegum um langan tíma.
Það má því með sanni segja að verulega er
jákvætt að temja sér það viðhorf að við erum
einungis partur af mun flóknari og stærri heild
sem virðist, þegar á allt er litið, vera órjúfanleg
og vissulega alvarlega tengd andlegum lög-
málum sem hyggilegt er að gefa gaum af
festu. Af því að það eru páskar og Jesús Krist-
ur og kenningar hans mjög ofarlega í huga
okkar flestra er kannski ágætt að íhuga áfram
mikilvægi þeirrar staðreyndar að ekkert afl,
hvorki á himni eða jörðu, er máttugra og mikil-
fenglegra en kærleikurinn. Hann er einmitt af
þeim ástæðum líklegur til að valda straum-
hvörfum í lífi þess sem fær notið þessa afls, á
bæði skjótari og áhrifameiri hátt til blessunar
en nokkurt annað afl okkur kunnugt.
SAMHJÁLP OG NÁUNGAKÆRLEIKUR
Þegar við skoðum mannlífið, sér í lagi þá sem
mega sín lítils, verðum við fljótt vör við afar
mikinn skort á því sem við kölluöum óskilyrtan
kærleika. Okkur varðar svo sannarlega um
annað fólk og ekki síst þá sem bágt eiga og
finna ekki lífi sínu þann farveg sem gleöur og
örvar þeirra bestu hliðar. Hvers kyns samhjálp
og náungakærleikur er mikilvægur i samskipt-
um manna enda augljóst.að ef hann skortir
vantar venjulega flest það sem er gott og um-
vefjandi. Við heyrum stundum af fólki hér og
þar í veröldinni sem leggur sig í líma við að
styðja meðbræður sína og er það vel.
Við komumst við en venjulega nær fréttin
ekki fram þeim áhrifum í huga okkar og fram-
kvæmdavilja að við gerum eitthvað sjálf til að
bæta hag þeirra sem þannig stuðning þurfa.
Þónokkuð virðist bóla á áhugaleysi okkar fyrir
náunganum og kannski miðum við flest við að
ná í sem mest fyrir okkur og aðra okkur skylda
eða tengda. Auðvitað má segja að ekkert sé
athugavert við að leggja aðaláherslu á fram-
gang og velferð sinna en málið er bara að okk-
ur varðar um aðra, ekki síst þá sem af ýmsum
ástæðum geta ekki borið ábyrgð á sér. Einmitt
í þessu getur samábyrgð legið og eins og ögn
af náungakærleika.
ANDLEG FÁTÆKT OG
ÞJÓNAR KIRKJUNNAR
Það hefur verið rætt mikið um hvers kyns fá-
tækt í samfélaginu. Raunalegust er sennilega
sú fátækt sem lýsir sér í algjöru áhugaleysi á
högum annarra, ekki sist þeirra sem eiga um
sárt að binda. Þannig fátækt er fjötrandi á
flesta þá þætti mannlegs eðlis sem tengdir eru
mannúð og mildi. Einu sinni verður allt fyrst og
enginn er fullkominn. Flest hefðum við þó gott
af í ófullkomleika okkar að íhuga af meiri kost-
gæfni raunverulegar kenningar Krists og ekki
væri verra ef við í ofanálag gætum beitt þeim í
daglegu lífi, til að efla betra og hamingjuríkara
mannlíf.
Við vitum að við eigum öll aðgang að kirkjum
landsins og við vitum líka að kirkja hefur öldum
saman verið andlegt fræðsluafl þjóðarinnar.
Við sem teljum okkur kristin ættum undir flest-
um kringumstæðum að leita andlegrar uppörv-
unar og uppbyggingar innan veggja kirkjunnar.
Prestar og aðrir fræðimenn hafa kynnt sér öðr-
um meira gildi þess að við lifum andlegu lífi,
ekki síður en efnislegu lífi.
Þessir ágætu þjónar kirkjunnar og okkar um
leið mega þvi miður sætta sig við þá staðreynd
að íslendingar eru alls ekki kirkjurækin þjóð,
þó við séum þjóð í kreppu og finnum flest svo
innilega þörf fyrir andlega uppbyggingu. Vart
er hægt að sættast á að réttlætanlegt sé að við
eins og förum í sjálfskipaða skrúðgöngu, hálf-
heilög í allri framgöngu, til kirkju á stórhátíðar-
dögurji og svo náttúrlega við fermingar, jarðar-
farir og skírnir en sáralítið þess utan. Fráleidd
staðreynd og ógnvænleg fyrir það sem kallað
er andlegt líf einstaklingsins. Betra væri að við
sinntum eðlilegum og reglulegum kirkjuferðum
jafnframt þessum á milli og helst auðvitað
reglulega um helgar.
Börnin okkar, sem eru að vaxa úr grasi,
hefðu örugglega mikið gagn og andlega upp-
fræðslu út úr því að fara til messu á sunnudög-
um og finna stutta stund þann frið og kærleik
sem auðveldlega finnst í húsi drottins sem er
kirkjan. Fátt er sennilega betra en byrja nýja
viku með það veganesti í farteskinu sem prest-
urinn gefur okkur í messunni með því að upp-
fræða okkur um vilja Guðs og kenningar
Krists.
BÆNIR MIKILVÆGAR
OG KIRKJAN LÍKA
Það er mikil öfugþróun andlega að finna ekki
þörf fyrir að leita á náðir þess kristilega sam-
félags sem tengist kirkjunni og bænahaldi. Ef
við viljum eignast stöðugt og friðsamt andlegt
lif verðum við að rækta það og hlú að því. Eins
kemur svo berlega fram í vilja okkar til að
rækta kærleiksboðskap frelsarans sem mest
og best innra með okkur að hann er, sem betur
fer, öllum aðgengilegur og í þessum málum
sem öðrum og andlegum getur kirkjan virki-
lega auðveldað okkur margt.
Vegna þess að við þjáumst svo mörg af lífs-
firringu og streitu ættum við jafnvel að íhuga
möguleika þess að fara bara alls ekki fram úr
rúmi á morgnana nema hafa fundið fyrir því
guðlega í sjálfum okkur og alls staðar í kringum
okkur. Bænir eru mikilvægar og við sem þær
notum sjálfum okkur og öðrum til uppörvunar
erum mun afslappaðri en þeir sem ekkert
bænalíf ástunda. Bænum fylgir von og trú á
kærleiksríka nálægð þess sem öllu ræður og
heiminum stýrir og það er drottinn almáttugur.
VALDAFÍKN OG GRÆÐGI
Ef við íhugum áfram heimsmálin verðum við
fljótt vör við að mikið skortir á að menn víða í
veröldinni búi við hvers kyns jöfnuð. Hvert sem
litið er ríkja miklar eiginhagsmunastefnur og
þá um leið völd sem eru á hendi fárra en hafa
gífurleg áhrif á líf og tilveru margra. Aflið
græðgi er óþarflega fyrirferðarmikið í ótrúleg-
ustu myndum. Við sjáum og vitum um alltof
mikinn ójöfnuð, ekki bara í þessu ágæta sam-
félagi okkar allra heldur og mun meira hvert
sem horft er til heimsins alls.
Börn og umkomulitlir taka út miklar þjáning-
ar einmitt vegna valdníöslu gráðugra valdhafa
sem fátt virðist koma við annað en eigið frama-
pot og önnur álíka lágkúra. Velferð einstakl-
ingsins getur verið af mjög skornum skammti
og fátt kannski gert til að láta lítilmagnann fá
möguleika á mikilfenglegra lífi en því að vera
misvirtur og kúgaður af þeim sem einskis svíf-
ast þegar kemur að möguleikum viðkomandi til
að eignast meira, hvort sem það eru völd eða
peningar eða bara eitthvað annað.
Sú staðreynd kemur afdráttarlaust fram í
kærleiksboðskap Krists að við eigum aö deila
og minnast okkar minnsta bróður en ekki vera
gráðug og valdagírug og hrifsa sem mest til
okkar sjálfra af því sem við eigum kannski nóg
af fyrir en fullt af fólki þarf á að halda í neyð sinni
og myndi hafa mikið gagn af að njóta af borð-
um þeirra sem of mikið eiga.
Börn sem læra að hafa áhuga á velferð ann-
arra ekki síður en sinni eigin eru mjög vel sett
andlega þrátt fyrir að ekki sé allt fullkomið í
þeirra daglega lífi. Minnkum því súkkulaðiátið
á meöan til eru einstaklingar og þá sér í lagi
börn sem hvorki eiga húsaskjól eða mat að
borða. Vonandi eigum við hófsama páska ver-
aidlega en virkilega stórfenglega andlega.
TRÚMÁL MIKILVÆG MÁL
Við minnumst um þessar mundir, elskurnar,
krossfestingar Krists og við vitum að páskarnir
eru þrátt fyrir píslardauða þessa mikla kær-
leiksboðbera sigurhátíð kærleikans. Hann var
nefnilega bæði krossfestur og reis upp frá
dauðum til að minna okkur á mátt þess guð-
lega og kröftugan kærleika Krists. Við ættum
af þessum ástæðum aö láta kærleiksvitund
hans hafa sem mest áhrif á páskamánuðinn
og svo auðvitað á alla aðra mánuði héðan í
frá, án þess þó að fyllast einhverjum öfgum
eða annarri trúarlegri aflögun.
Trúmál eru mikilvæg mál og þeim sem þau
rækta af kostgæfni og ákveðinni auðmýkt farn-
ast vel og eiga góöa mánuði fram undan, ekki
síður en farsæl ár friðar og hamingju þrátt fyrir
hvers kyns sammannlega skýjabakka þess
sem lífið ætlar okkur að takast á við og vinna
úr. Guð gefi okkur öllum elskuríka páskahátíð
og mikið af óskilyrtum kærleika i sálartetrið
þannig að sem flest í þessu ágæta samfélagi
okkar allra verði ögn mýkra og mildara. Von-
andi flýtur eins og eitt páskaegg með öllum
kærleikanum og eins og einn uppbyggilegur
eða bara gamansamur málsháttur sem örvar
annars ágætt sjálfstraust. Eða langar einhvern
í eitthvað annað eða þannig?
Með vinsemd, Jóna Rúna.
36 VIKAN 8. TBL. 1992