Vikan - 16.04.1992, Síða 42

UMSJÓN: GUNNAR H. ÁRSÆLSSON
NYJAR HLJOMPLOTUR
TEENAGE FANCLUB:
BANDWAGONESQUE
ÞUNGLAMALEGT
Þaö kom mér á óvart, þegar
ég setti frumraun þessarar
Giasgow-sveitar yfir linsuna,
hvað mikiö hefur verið látiö
meö þessa sveit. Breskir
gagnrýnendur hafa hamast við
aö hlaða Teenage Fanclub
lofi. Þaö skil ég ekki alveg
vegna þess að (eins og R.
Reykás segir!) mér finnst tón-
list hljómsveitarinnar alls ekk-
ert sérstök og reyndar frekar
leiðinleg, í hreinskilni sagt.
Mörg laganna eru frekar
þunglamaleg, ferskleiki er ekki
til staöar aö mínu mati, lagiö
What You Do to Me er til
dæmis eins og Status Quo
eöa eitthvað þaöan af verra.
Raddsetningar mættu líka
vera vandaðri á köflum, til
dæmis í laginu I Don't Know,
þó lagið sjálft sé ekki sem
verst. Flest laganna virka á
mig eins og eitthvert hnoö, aö
Starsign og Satan undanskild-
um. f því fyrra skemmir þó
leiöinda trommusánd fyrir en
hið síðara hefur það fram yfir
hin að enginn er söngurinn en
hann er áreynslulaus og frekar
flatur gegnum alla plötuna.
Bandwagonesque er fyrsta
verk hljómsveitarinnar og það
heyrist mjög glögglega í laginu
Metal Baby sem er bara hall-
ærisrokkari og ekkert annaö.
Sennilega er frægö og frami
hljómsveitarinnar til kominn
vegna hinnar stjörnuþurfandi
bresku popppressu. í þaö
minnsta finnst mér þetta ekki
mjög merkileg hljómsveit,
hvaö sem seinna verður.
STJÖRNUGJÖF: ★★
DAVID BYRNE:
UH-OH
KLIKKAR EKKI
Tónlistarmaöurinn og háðfugl-
inn David Byrne leiddi eina af
langlífustu og bestu sveitum
nýbylgjunnar, Talking Heads.
Allt frá stofnun, áriö 1974, var
hún fremst meðal hljómsveita
sem kenndu sig viö slíka
tónlist. Tónlist sveitarinnar var
þó ekki alltaf nýbylgja og
afrískra áhrifa gætti mjög hin
síðari ár, þó mest á síðustu
plötunni, Naked sem kom út
1988.
Samstarf meölima sveitar-
innar viö David Byrne hefur
minnkaö stöðugt síðan þá
enda hefur hann verið upptek-
inn við alls konar útgáfu, mest
á brasilískri tónlist og sínu eig-
in efni; Rei Momo (1989), The
Forest (1991) og nú Uh-Oh.
Það þýöir líka aö nú eru Talking
Heads endanlega hætt starf-
semi og það hefur verið til-
kynnt opinberlega.
► My
Bloody Val-
entine: Þau
spila gítar-
rokk sem á
fáa sína
iika og það
reynir á
hlustand-
ann.
Tónlistin á Uh-Oh líkist aö
mörgu leyti lík því sem Talking
Heads voru aö gera á Naked;
ferskleikinn og húmorinn er til
staðar og snjallar og hug-
myndarikar útsetningar gefa
lögunun sterkan „karakter".
Söngur David Byrne er alltaf
skemmtilegur enda hefur hann
mjög sérstakan stíl, syngur
stundum eins og hann ætli út
af laglínunni. Blásturshljóöfæri
eru mjög áberandi í lögunum
og skreyta þau skemmtilega.
Hljómur plötunnar er opinn og
skýr.
Þaö er mjög erfitt að gera
upp á milli laganna á plötunni
en mjög góö eru til dæmis
Twistin in the Wind (ádeila á
Washington), The Cowboy
Mambo (önnur saga úr banda-
rískum veruleika), She’s Mad
og Girls on My Mind. Uh-Oh er
staðfesting á því aö David
Byrne klikkar ekki þegar um
melódíska popptónlist er aö
ræöa.
STJÖRNUGJÖF: ★★★★
T Tónlist
Teenage
Fanclub
virkar
þunglama-
leg á
köflum.
◄ David
Byrne vitn-
ar í fyrstu
plötu Talk-
ing Heads
með titlin-
um á nýj-
ustu plötu
sinni, Uh-
Oh, en svo
hét fyrsta
lagið á 77
sem kom út
árið 1977.
MY BLOODY VALENTINE:
LOVELESS
ANDST/EÐUR
Eins og titill nýjustu plötu
kvartettsins My Bloody Val-
entine ber meö sér er hér ekk-
ert ástarhjal á ferðinni. Þetta er
önnur breiðskífa sveitarinnar
(Isn’t Anything kom út 1988)
en hún var stofnuð áriö 1984 í
Dublin á írlandi og telst því
írsk. Nú eru meðlimir þau
Colm O’Ciosoig (trommur,
sampler), Billinda Butcher
(gítar, söngur), Debbie Googe
(bassi) og Kevin Shields
(gítar, sampler). Hér ríkir því
fullkomið jafnræöi á mili kynja.
Tónlist My Bloody Valentine
er ekkert blöðrupopp. Það
mætti setja hana í flokk svo-
kallaðrar „Noise“-rokktónlistar
en aðaleinkenni þeirrar tónlist-
ar er fyrirferðarmikið gítarspil,
gjarnan bjagað. Oftar en ekki
er því bætt ofan á fallegar lag-
línur og myndast því and-
stæður í tónlistinni. Þetta á að
mínu mati við um tónlist My
Bloody Valentine, til dæmis í
lögunum When You Sleep, I
Only Said, Soon (auðmeltasta
lagið) og fyrsta lagi plötunnar,
hinu kynngimagnaða Only
Shallow. i því lagi nýtur seið-
mögnuð rödd Billindu sín mjög
vel og hvæsandi gítarrokkið,
sem þau framkalla, á sér enga
hliðstæðu.
Þetta er tónlist sem krefst
mikils af hlustandanum og
gæti reynt á þolrifin í fyrstu.
Og þá er bara að pína sig,
leggja léttmetinu um stund.
STJÖRNUGJÖF: ★★★
42 VIKAN 8. TBL. 1992