Vikan - 28.12.1992, Side 33

því og gráta. Ég væri ekkert að ergja mig á þessu
fólki ef ég saknaði þess ekki og þætti vænt um það.
Annars væri mér alveg sama og ég væri ekkert að
velta mér upp úr þessu.
Ég sakna veðursins og þá vonda veðursins. Ég
sakna Kára á veturnar - að heyra ekki í vonda
veðrinu, rokinu og haglinu fyrir utan gluggann því
ég kann svo vel við það. Ég fíla æðislega skamm-
degið og vonda veðrið. Mér finnst það svo magnað.
Sólin á (slandi er líka alveg yndisleg en ég hef nóg
af sólinni hér. Ég skil fólk þegar það er að tala um
að veðrið sé jafnleiðinlegt allt árið en ég sakna ofs-
ans í veðrinu, kraftsins sem maður finnur í því. Það
er eitthvað sérstakt heima sem gefur manni hlýju.
Persóna fólks er mjög sterk. Hún er yfir höfuð mjög
sterkt. Maður finnur hérna að Hollendingar eru svo
rólegir og yfirvegaðir en heima framkvæmir fólk án
þess að vera að hugsa allt of mikið fyrirfram og er
nánast alltaf til í tuskið. Ég sakna þess!
Heima er mikið rætt um allt sem er að gerast og
fólk hugsar mikið. Mér finnst fólk heima skemmti-
legt og mér finnast íslendingar yfir höfuð skemmti-
legt fólk en þeir eru ofsalega erfiðir, lítið agaðir og
óútreiknanlegir - samt fyrst og fremst skemmtilegir.
Það eru mikið meiri litbrigði í skapi fólksins heima
en hér. Hérna er það voðaleg notalegt, rólegt og
þægileg. Það er eins og landslagið, sem þarf ekki
frekari útskýringar. Það getur verið að ég hafi
þessa skoðun á Hollendingum vegna þess að ég
hafi ekki kynnt mér þá nógu vel en þetta er eins og
ég upplifði það.
Ég upplifði kannski ekki íslendinga eins og ég
hefði átt að gera. Ég var einstæð móðir með tvö
börn og vann myrkranna á milli, hvort sem það var
mér að kenna eða öðrum. Ég náði því aldrei að
fara með þessi börn mín í frí og kynnast þá kannski
einhverjum íslendingum í leiðinni, sérstaklega þar
sem ég var með mitt eigið fyrirtæki. Ég lenti einnig í
vissum fjölskylduerfiðleikum þar sem veikindi í fjöl-
skyldu minni knúðu dyra og það hafði mikil áhrif á
líf mitt á þessum tíma. Ég hafði aldrei tekið mér frí
til að njóta þess fyrir utan daglegt streð, sem mér
fannst gaman að takast á við og var mitt Iff.
Ég kom til Islands, fór hringinn með fjölskyldu
minni og ég hefði aldrei getað ímyndað mér hversu
mikið landið hefur upp á að bjóða. Það er því svo
margt sem ég hef aldrei notið og hefði viljað fá að
njóta miklu fyrr. Fólk heima kemst aldrei í tæri við
þessa dýrð vegna þess að það vinnur svo mikið því
það er svo dýrt að búa á íslandi."
GRÆÐGI EINA VANDAMÁUÐ Á ÍSLANDI
„Mér finnst fólk heima æðislegir vargar. Það er ekk-
ert gott hvert í annars garð. Það skemmtir sér vel
saman en er fljótt að bíta hvert annað ef eitthvað
bjátar á. Þetta er vargaþjóðfélag, tillitslaust og frekt.
Svo þegar einhver á bágt standa allir saman til
hjálpar. En fyrst vill það skera fólk á háls og svo
sauma gatið. Þetta finnur maður mjög glöggt og ég
skil ekki hvers vegna þetta er því við þurfum veru-
lega á því að halda að standa saman.
Miðað við þjóðir í kringum okkur eigum við engin
vandamál. Eina vandamálið á íslandi er græði. Það
er ekkert annað vandamál. Við viljum éta allan fisk-
inn í einu, við viljum selja hann allan (einu, okkur er
bannað að veiða hann allan í einu og þá erum við
brjáluð því við þurfum aðeins að draga í land.
Nefndu mér þau vandmál sem við eigum samanbor-
ið við til dæmis Rússland, Júgóslavíu og þessi lönd.
Allir lagerar á íslandi eru yfirfullir og hingað til
Amsterdam flykkjast kerlingar frá hverri einustu
búðarholu í Reykjavík til að kaupa inn. Þær fara í
stærstu verslunarmiðstöðina hérna og hún sam-
anstendur af þremur turnum fullum af heildsölum
sem gera varla annað en að selja öllum íslensku
skruddunum. Mér finnst furðu sæta að verslanir við
Laugaveginn og í Kringlunni beri kostnað af þess-
um verslunarmáta. Þú getur sjálfur séð hvers konar
álagningu þarf til að þetta beri sig. Við erum fræg í
Amsterdam. „Hvernig er þetta á íslandi? Getur
þetta virkilega borgað sig?“ spyr fólk hér. Þetta lýsir
því best að við erum að baksa við kaupæði og
græðgi. Það skal enginn segja mér að ekki sé
hægt að snúa þessu við með umræðu og gera
þetta svolítið hjákátlegt.
Ég er fegin að vera laus við allt þetta vesen í
fólki heima. Það er einhvern veginn ekkert hægt að
gera. Maður er alltaf að klóra sig yfir sama þrösk-
uldinn. Það er svo mikið af boðum og bönnum og
þvf mjög erfitt að komast áfram með það sem mað-
ur er að gera. Það er allt að kafna í einstaklings-
valdinu og það er eins og allir geti sagt NEI. Mér
finnst allt of mikið um það á Islandi sem ég kalla
dyravarðakomplex, það er að fólk nýtur þess að
segja „Þú kemst ekki inn“ þrátt fyrir að viðkomandi
„valdhafi" hafi enga ástæðu til þess heldur sé bara
að sýna hvaða vald hann hefur.
Það er mikið til af þessu kóngakomplexaliði sem
stoppar allt. Ég man alltaf eftir því þegar ég innrétt-
aði æðislega fallega kaffistofu uppi á Laugavegi, í
húsnæði þar sem Regnfatabúðin er núna. Ég gerði
húsið allt upp en áður var þetta Ijótur timburhjallur
með álíka grindverki í kring. Ég útbjó garð, hellu-
lagði allt saman og gerði þetta virkiiega huggulegt.
Ég átti þann draum að hafa þarna lítið útikaffihús á
sumrin og fólk gæti spjallað úti en á þeim tíma
þekktist það varla. Ef illa viðraði gæti fólk síðan far-
ið upp, Þessar breytingar kostuðu mig ofsalega
peninga og vinnu.
Ég fékk ekki leyfi til að opna þetta kaffihús vegna
þess að ekki var hægt fyrir karlmenn sem voru
hærri en einn og áttatíu að míga þar alveg upprétt-
ir. Ég sagði að ef karlmaður sem væri yfir þessari
löggiltu hæð og treysti sér ekki til að mfga þarna
kæmi ekki nema einu sinni væri það mitt vandamál.
Samt fékk ég ekki leyfið þvf þeir sem áttu að gefa
það út mátuðu sig pissandi við þvagskálamar og
¥ *
jíjjdii sltim -íjBMí
Yeldu
bestu
amerísku
dýnuna.
BILDSHOFÐA 20 -112 REYKJAVIK - SIMI 91-681199
26.TBL. 1992 VIKAN 33