Vikan - 19.05.1993, Blaðsíða 24

VIÐTAL: SVANUR VALGEIRSSON / UÓSM.: BÁRA
KONIMENÓ
IIIKUKINN 06
Söngur er Sverri Guð-
jónssyni eins mikilvægur
og það að borða og
sofa. Hann er ekki bara
söngvari að atvinnu heldur í
eðli sínu. Sjö ára byrjaði hann
að syngja opinberlega. Hann
var Ivo vetur hjá Sigurði Dem-
etz þegar hann var tíu og ell-
efu ára og þar lærði hann
meðal annars ítalskar söng-
perlur sem hann söng á
skemmtunum af ýmsu tagi.
Það voru fáir krakkar að
syngja á þessum tíma, hann
töluvert eftirsóttur og vinsæld-
irnar urðu til þess að tvær
hljómplötur voru gefnar út.
Hann var sísyngjandi og því
segir hann að það hafi í raun
aldrei komið að því að hann
þyrfti að taka ákvörðun um að
verða söngvari. Það var svo
sjálfsagt.
Sverrir er óhræddur við að
fara ótroðnar slóðir í tónlist-
inni og segir það einn þátt í
því að þroska sig sem söngv-
ara og persónu að prófa sem
flest. Röddin er að upplagi
björt barítonrödd en eftir að
hann áttaði sig á því að háir
tónar komu hreinir og tærir úr
barka hans ákvað hann að
reyna fyrir sér sem kontra-
tenór.
VÍÐSÝNN I SÖNGNUM
„Ég var nokkurn tíma að átta
mig á röddinni eftir að ég
gekk í mútur. Allt í einu var
komin rödd sem ég þekkti
ekki og það var erfitt að
standa undir því að strax var
gerð krafa um að ég sýndi
hvort ég gæti sungið eða
ekki,“ segir Sverrir aðspurður
um hvernig það hafi verið fyrir
söngvara að breytast úr barni
í ungling. Hann dró sig í hlé
um nokkurt skeið og segist
núna vera að átta sig á því að
kannski hafi hann meira að
segja byrjað of snemma að
syngja aftur. „Ég gaf mér ekki
tíma til þess að endurmeta
hlutina heldur fór bara að fást
við það sama og ég var að
vinna við áður en ég fór í mút-
ur. Smám saman fór ég að
leita fyrir mér og prófaði ýmis-
legt á næstu árum.“
Hann segist hafa sungið í
kór Langholtskirkju í fimm ár
og kynnst þar bæði eldri tón-
list og nútímaverkum, einbeitti
sér um skeið að þjóðlagatón-
list og tvö ár tók hann í djass-
deild FIH. Popptónlistina lét
hann heldur ekki alveg í friði.
Sverrir hefur sem sagt ekki
verið við eina fjölina felldur í
tónlistinni. „Ég reyni að vera
víðsýnn í þessu og mér þykir
spennandi að koma að hlut-
unum frá ólíkum sjónarhorn-
um.“ Ólíkt öðrum íslendingum
í sönglistinni tók hann þann
kost að feta ótroðna slóð. Fyr-
ir valinu varð að reyna fyrir
sér á kontratenórsviðinu.
I Ég var nokkurn
tíma aö átta mig á
röddinni eftir aö ég
gekk í mútur.
Allt í einu var komin
rödd sem ég þekkti
ekki og það var
erfitt aö standa
undir því að strax
var gerö krafa um aö
ég sýndi hvort ég
gæti sungið eöa
ekki.
EINI KONTRATENÓRINN
„Þetta byrjaði í raun með því
að fyrir nokkrum árum var
verið að setja upp söngleikinn
Chicago í Þjóðleikhúsinu.
Tveir Bretar sáu um leikstjórn
og tónlistarstjórn og höfðu
söngprófað fjölmarga í hlut-
verk sem skrifað er fyrir
kontratenórraddsvið. Einhverj-
ir bentu á að ég gæti tekið
þetta að mér svo ég fór í
prufu og var ráðinn í hlut-
verkið."
Það fór ekki á milli mála að
efra svið raddarinnar var mjög
opið og Sverrir fékk áhuga á
því að þróa og þroska það
enn frekar til þess að geta
tekist á við tæknilegan söng á
„klassísku" sviði. „Ég kom mér
í söngtíma til Rutar Magnús-
son, við Tónlistarskólann í
Reykjavík, og hélt tveimur
árum síðar mína fyrstu opin-
beru tónleika í Norræna hús-
inu ásamt Snorra Erni Snorra-
syni gítarleikara. Um svipað
leyti tók ég þátt í minnisstæð-
um Master-Class hjá W. Park-
er, barítonsöngvara hjá New
York City Opera."
ROSALEGA
GÓÐ MEDMÆLI
Eftir að hafa reynt fyrir sér hér
heima var sest niður til þess
að taka ákvörðun og stefnan
tekin á London. „Ég gerði mér
grein fyrir að fyrst ég stefndi á
að vinna frekar með kontra-
tenórsviðið yrði ég að fara
utan að læra. Ég varð að fara
þangað sem hefðin fyrir þess-
um söng er fyrir hendi og var
óspart hvattur til þess að láta
á þetta reyna. Mér er minnis-
stætt að meðmælin, sem
William Parker sendi mig með
til Lánasjóðsins, voru svo
rosalega góð að ég átti erfitt
með að sýna þau.“
Hjá Lánasjóðnum fékk
Sverrir það sem kallað er
einkakvóti og gaf það honum
möguleika á þriggja ára námi.
Eiginkona Sverris, Elín Edda,
ákvað að drífa sig í nám líka
svo að troðið var í töskur, eigi
allfáar, og leigubíll tekinn til
Keflavíkur. Þar byrjaði ferða-
lag sem átti eftir að verða
allævintýralegt. „Fjörið" hófst
strax á Keflavíkurflugvelli þar
sem næstum var liðið yfir af-
greiðslufólkið vegna gríðar-
legs farangurs fjölskyldunnar.
OLÍUFURSTAFJÖL-
SKYLDA FRÁ ÍSLANDI
„Þegar út var komið þurfti
meira en venjulegan fólksbíl
til flutninganna. Við vissum af
stöð sem var með einhvers
konar greiðabíla í heppilegri
24 VIKAN 10. TBL. 1993