Vikan - 19.05.1993, Síða 48

SMÁSAGA EFTIR SÓLVEIGU KR. EINARSDÓTTUR
ÉG VAR/DULARFULLA
BLOMIÐ
essi saga gerist í sjávarplássi fyrir
austan. Plássið kúrir á ströndinni. Sjór-
inn garrar hryssingslega við klettana.
Heldur kannski að hann geti þurrkaö staðinn
út af landabréfinu á einni nóttu.
Sagan gæti líka gerst í sveitaþorpi í Ástral-
íu. Þorpi sem hniprar sig saman á sléttunni í
steikjandi sólarhitanum eins og það sé í þann
veginn að bráðna. Hverfa ofan í svarta mold-
ina.
Sagan gerist í dag. Ef til vill í gær. Getur
líka gerst á morgun.
Ég kalla mig Þóru. Allir hérna kalla mig
Þóru. Ég er sextán. Stuttklippt, 163 sentímetr-
ar á hæð og veg 60 kíló. Mér þykir leitt hve
lágvaxin ég er. Að ég skuli ekki vera eins og
stúlkurnar í myndablöðunum.
Eitt sinn spurði ég mömmu hvort ég væri
falleg. Hún sagði að ég væri ósköp venjuleg.
Þegar hún sá að mér þótti það miður faðmaöi
hún mig að sér og sagði að ég hefði gullfal-
leg, blá augu og þegar ég brosti væri eins og
ský drægi frá sólu. Hún bætti því við að feg-
urð væri ekki allt. Það eitt að vera ungur væri
unaðslegt. Allt ungt fólk væri fallegt - hvert á
sína vísu. Unga fólkiö ætti framtíðina fyrir sér
- þess vegna væri það ríkt líka.
Hér í þorpinu er ekki mikið við að vera
nema fábrotna vinnu. í frístundum horfum við
mest á myndbönd. Stundum verö ég dauöleið
á æsispennandi eltingarleikjum, hraðskreiðum
bílum sem ekið er í klessu, bófum og glæsipí-
um. Þá rölti ég á bókasafn. Þar er spekings-
legur ilmur af rykföllnum blöðum. Næ mér í
góða bók. Stundum afþreyingarbækur en
mest ferðabækur og sögur utan úr heimi. Þá
hverf ég inn í annan heim. Mamma kvartar
yfir því aö erfitt sé að ná sambandi við mig
þegar ég er að lesa. Spyr hvar á jarðarkringl-
unni ég sé stödd núna. Hristir höfuðið. Samt
veit ég að hún vill ég lesi.
Stöku sinnum fæ ég eina og eina Ijóðabók
að láni. Án þess að nokkur viti. Mér þykir
nefnilega fróölegt að þessi gömlu skáld skuli
hafa verið ástfangin upp fyrir haus. Skáldin
yrkja um hjörtu, elskendur og stefnumót.
Meira aö segja karlskáld. En það er ekki í
tísku að lesa Ijóð. Ég hef þau bara fyrir mig.
Eitt sinn sagði mamma mér frá konu sem
dreymdi um sína eigin jarðarför. Konan sveif
uppi undir kirkjuloftinu eins og hún væri aö
synda bringusund. Hún sá allt. Hverjir komu til
kirkjunnar. Hvernig þeir voru klædir, hvernig
þeir brugðust við orðum prestsins. Ekki nóg
með það. Hún gat líka séð hvað syrgjendur
hugsuðu. Hvort tárin voru krókódílatár eða
ekki. Hverjum haföi þótt raunverulega vænt
um hana og hverjum ekki.
Mér varð þetta umhugsunarefni. Einkum
vegna þess að ég gerði mér grein fyrir að
maður fékk aldrei að vita neitt um sína eigin
jarðarför. Aö deyja var endanlegt - hinu jarð-
neska lífi var lokiö. Maður fékk ekki að vita
hver giftist hverri - hvort Jón fékk Stínu eða
Stína Stjána eða hve mörg börn þau áttu.
Maður var ekki með í leiknum lengur.
Það þótti mér súrt í broti. Ég var staðráöin í
að lifa lengi. Fékk algjört heilsuæði. Hljóp á
morgnana, synti síðdegis. Þangað til mamma
sagði að þetta væri fullmikið af svo góðu. Nú
hleyp ég þrisvar í viku. Fer í sund einu sinni til
tvisvar í viku. Vonandi dugar það mér til þess
að verða að minnsta kosti níræð.
Einhvers staðar las ég að eldra fólk í Asíu
þraukaði - þrjóskaðist við að deyja ef svo má
að orði komast - ef brúðkaup var framundan í
fjölskyldunni. Atburður, sem hægt var að
hlakka til, hélt því á lífi lengur en nokkur hafði
reiknað með. Þetta skildi ég vel.
Ég hafði gaman af því að lesa um mannlíf
sem var frábrugðið mínu lífi. Mig dreymdi um
að ferðast. Sjá heiminn. Á meðan sá draumur
rættist ekki varð ég að láta mér nægja bækur.
Um tíma þótti mér rosalega gaman aö lesa
draugasögur. Verst hve ég varð myrkfælin.
Gat ekki um þvert hús gengið. Hélt samt á-
fram að lesa þær. Einkum í sveitinni þar sem
ég dvaldi á sumrin.
Þessar sögur tendruðu ímyndunarafl mitt.
Minnsta þrusk um miðja nótt olli því aö ég
vakti allt heimilisfólkiö með látum. ímyndaöi
mér að heill herskari hvítklæddra drauga væri
kominn að sækja mig. En þetta eltist af mér.
í þorpinu býr piltur sem mig langar til þess
að kynnast. Baldvin heitir hann. Hann er skol-
hærður, myndarlegur. Alvörugefinn. Einhvern
veginn yfirvegaðri og rólegri en hinir. Ég veit
að hann ætlar í Tækniskólann fyrir sunnan í
haust. Mér finnst hann djarfur. Hugaður að
ætla suður. Fara frá öllu og öllum sem hann
þekkir. Vera einn. Geta ekki skroppiö á hest-
bak þegar hann langar til eða róið á árabát út
á fjörðinn.
Það tekur tíma aö eignast vini. Nýir kennar-
ar. Nýtt umhverfi. Og kannski kemur hann
ekki aftur til þorpsins - nema þá í heimsóknir.
Því hér er ekki hlaupið að því að fá vinnu ef
maður er hámenntaður.
Ég hef stöku sinnum séð Baldvin í sundi. Mig
langar til þess aö tala við hann. Spyrja hvernig
það leggist í hann að fara suður. Hvað hann
dreymi um í framtíðinni. Kem mér ekki að því.
Einn góðan veðurdag kemur að því að ég
hleypi heimdraganum líka. Kvíði því talsvert
því hér er gott aö vera. Finnst ég vera örugg,
þekki alla. En mig langar ekki til þess að lifa
alla ævi í þessu litla þorpi, daga uppi eins og
nátttröll.
Baldvin er líka greinilega með hugann við
aðra stúlku. Þau sjást stöðugt saman. Hún er
falleg - alveg eftir uppskrift tískunnar. Þræl-
mjó og spengileg. Sítt, smákrullað hár. Allir
dást að fegurð hennar. - Hann sér varla
svona smáskvísu eins og mig.
Samt hefur hann brosað vinsamlega til mín.
Bæði í sundi og eins á dansleik. Á dansleikn-
um tók hann meira að segja utan um mig.
„Þú lítur Ijómandi út í kvöld, litla Ijúfa!" sagði
hann.
Hann hló ekki - var alvarlegur. Kannski
meinti hann það líka.
Þá rann upp fyrir mér Ijós, hvað það var að
vera ástfangin. Eg hafði auðvitað lesið um fyr-
irbærið í bókum en það er öðruvísi þegar
maður reynir það sjálfur. Áður en ég vissi af
óf ég Baldvin inn í dagdrauma mína. Sá okkur
fyrir mér með bakpoka á Strikinu, á kirkju-
tröppunum í Róm, sigla á seglskútu á fagur-
bláu Miðjarðarhafinu; sá okkur klífa hæstu
tinda og reika um dýpstu dali. Ég á þetta al-
gjörlega með sjálfri mér. Nú er ég ekki lengur
krakki í sveit. Ég er gjafvaxta. Rabbi hefur orö
á því stundum í gamni.
„Nú fara piltarnir að banka upp á og biðja
um hönd þína," segir hann og þykist geta öllu
ráðið.
Ég hlæ bara. Mér liggur ekkert á. Ég ætla
aö ferðast. Læra meira.
Ég er samt staðráðin í því að reyna að ná
tali af Baldvin ef tækifæri býðst. Margar vikur
liðu uns það gerðist. Júní. Geggjuð hljómsveit
kom að sunnan. Allir þyrptust á ballið.
Um morguninn varð mér gengið upp á holt-
ið sem oft áður. Þaðan mátti sjá yfir höfnina
og út á haf. Varðskip lá fyrir akkerum.
Himinn og haf voru eitt. Allt var grátt. Þung-
búið mistur hvert sem litið var. Eins og þorpið
væri á himni jafnt sem jöröu.
Ég settist á stein. Dáöist að fíngerðu vor-
blómunum. Lambagrasi, hrafnaklukku og
fjallakobba. Horfði út á úfið hafið. Fannst tím-
inn standa kyrr. Kannski líður tíminn öðruvísi
á krummaskeri á hjara veraldar?
Lóan spáði rigningu. Ég vonaði að sá spá-
dómur rættist ekki.
Brimið var úfnara, klettarnir grárri en ég
mundi fyrr. Há fjöllin, hættulegir fjallvegir, ná-
lægð hafsins, allt þetta orkaði sterklega á
48 VIKAN 10. TBL. 1993