Vikan - 01.07.1993, Blaðsíða 26

Megrunin
var eins
óvísinda-
leg og
hugsast
getur.
þaö neitt til þess aö vera aö
vandræðast út af. Gömlu fötin
voru ekki nógu raunveruleg á-
minning til þess að ég tæki
mark á því.“
Áfallið kom nú á liönu vori.
Gunnar var að skoöa myndir
hjá einum félaga sínum og
rakst á ársgamla mynd af
sjálfum sér þar sem hann
stóö í öllu sínu veldi meö
veiðistöng í hendi.
s
„Ég sá skvapió renna," segir Gunnar.
„Ég er nú ekki sá maöur
sem sækist eftir fyrirsætu-
störfunum og því er lítið til af
myndum af mér en þarna
varð mér öllum lokið. Ég veit
ekki hvort mannskepnan er
svo hörö í blekkingunni að ég
heföi alls ekki séö þessa
mynd nema vegna þeirrar
breyttu myndar sem ég hef
tekiö á mig. Hefði ég séð
hana fyrir ári er ég viss um aö
mér heföi ekki fundist neitt at-
hugavert. Síðan þetta var hef
ég hugsað um þaö hvernig í
ósköpunum mér datt í hug aö
ætlast til þess aö fólk tæki
mér eins og hverjum öörum
sjálfsögðum hlut.“
NÓG AÐ BERA
Þrátt fyrir alla blekkinguna var
alltaf einhver púki sem hvísl-
aði því aö honum að eitthvað
væri aö og hann hefur ekki
fariö varhluta af spéhræösl-
unni.
„Ef skólafélagarnir heföu
svo mikið sem gefiö það í
skyn aö eitthvað væri bogið
viö mig hugsa ég aö ég heföi
læst mig inni í kústaskáp hjá
mömmu og sæti þar eflaust
enn. Fyrir mann eins og mig
má lítið út af bregöa."
Á skólaárunum bjó Gunnar
í Hafnarstrætinu á Akureyri,
segist mikiö hafa lært á bóka-
safninu og því þurft aö ganga
í gegnum miðbæinn á leið
sinni þangað. Margmennið
átti ekki sérleg vel viö hann á
þessum tíma og því fór hann
aö taka á sig krók niður á
bryggju til þess aö sem fæstir
kæmu auga á hann. Einu
sinni átti hann þó erindi í
verslun eina og neyddist til
þess aö sleppa bryggjuleiö-
inni i þaö skiptið.
„Þetta var nokkuð mein-
laust framan af og ég var
kominn langleiöina upp á safn
þegar ég mætti tveim þessum
ægilegu töffurum. Annar
þeirra vatt sér aö mér og
spuröi hvort ég ætti eld og
kvað ég nei viö. Honum líkaði
þaö ekkert sérlega vel og
spuröi hvers vegna ég gengi
ekki meö eld á mér. Félagi
hans tók af mér ómakið aö
svara, hnippti í vin sinn og
spuröi hvort honum fyndist ég
ekki þurfa aö bera nóg á mér.
Þetta þótti þeim rosalega
fyndiö en mér sveið þetta
sárt.“ Á leiðinni upp á bóka-
safn segist Gunnar hafa tekiö
þá heldur betur í gegn og
lumbrað hressilega á þeim, í
huganum aö vísu.
BOLTI Í STAÐ STELPNA
„Ég var lítið upp á kvenhönd-
ina á unglingsárunum og má
segja aö þaö hafi komið af
sjálfu sér. Ég var reyndar
alltaf velkominn í partí meö
félögunum en aldrei nokkurn
tíma sá ég mér fært að fara.
Hafi ég einhvern tíma leitt
hugann aö því steinhætti ég
því eftir aö hvolpavitiö fór að
gera vart viö sig. Ég sagðist
þurfa aö passa fyrir einhvern
frænda, gera eitthvaö meö
pabba eöa eitthvað í þeim
dúr. Aö minnsta kosti fann ég
mér alltaf ástæöu til þess aö
þurfa ekki aö fara.“
Pilturinn haföi um nóg aö
hugsa á þessum árum þótt
ekki væru það stelpur. Knatt-
spyrna hefur ávallt skipað
stóran sess í lífi hans, jafnvel
þótt hann hafi ekki tekiö bein-
an þátt í leiknum.
„Ég eyddi öllum helgum í
aö fylgjast með enska boltan-
um og var brjálaður Liverpool-
„fan“. Félagssvæöi KA hefur
ætíö verið mitt annaö heimili
og ég hef þótt liötækur í
vatnsburöi fyrir hina ýmsu
þjálfara. Ætli þessi fótboltaá-
hugi hafi ekki komið í staö
stelpnanna aö einhverju leyti."
Aldrei nokkurn tíma segist
Gunnar hafa verið sár yfir því
að geta ekki verið meö, þaö
hafi verið honum kappnóg aö
fylgjast meö og hafa óskap-
legt vit á gangi mála, ofan úr
stúku.
TÍU Í GÓLFÆFINGUM
„Þaö hefur haft mikið aö segja
fyrir mig að ég fékk starf sem
baðvörður í íþróttahöllinni hér
í bæ og hef því getað verið í
enn nánari snertingu við á-
hugamálið. Það voru ekki allir
sáttir við ráöningu mína í
starfið og ég heyrði eftir ein-
um frammámanni íþróttamála
bæjarins að þaö væri ágætt
meö tiltekinn starfsmann í-
þróttahallarinnar. Hann væri
þeim ósköpum vaxinn aö
hann gæti ekki með nokkru
móti beygt sig. Ég hef alltaf
haft gaman af þessari sögu
og tel að þótt ég heföi ekki
fengið 10 í einkunn í gólfæf-
ingum hafi ég skilaö starfi
mínu ágætlega í gegnum tíð-
ina.“
Starfiö í Höllinni geröi
Gunnari auðvelt fyrir þegar
hann ákvað aö taka sig á fyrir
nokkrum árum og reyna að
léttast svolítið. Hann fór að
hreyfa sig og laumaðist aö því
loknu inn í líkamsræktarher-
bergi og púlaöi þar um stund
dag hvern.
„Ég sá skvapiö renna. Það
geröu félagar mínir líka, fóru
að klappa mér á bakið og
hrósa mér fyrir. hversu vel ég
stæði mig. Ég fór í sumarfrí í
hálfan mánuö, fannst mér allir
vegir færir og hélt ég væri að
veröa búinn að „meikaða".
Fríið varö óvart fjögur ár.“
GÓMSÆTT Á GRILLIÐ
í júlí á síöasta ári var kominn
tími til þess aö reyna á ný. Á-
stæöan var f raun engin sér-
stök. Gunnar fór aö laumast til
þess aö hreyfa sig meira en
áöur og segir spéhræösluna
hafa verið svo mikla aö eng-
inn mátti vita í hvaða hugleið-
ingum hann var.
„Ég var mjög hræddur viö
aö ef mér færi aö ganga vel
kynni allt aö fara fjandans til
eins og síðast þegar ég
reyndi. Einhver kynni að
minnast á þaö hversu vel mér
gengi og ég ofmetnast. Þaö
er nefnilega svo þægilegt að
telja sér trú um aö á ákveðnu
stigi sé árangurinn orðinn
nægilegur, jafnvel þótt því fari
fjarri aö svo sé. Ég gekk svo
langt í spéhræö?lunni aö ég
fór alltaf í hádeginu þegar ég
var viss um aö enginn væri
þarna á ferð. Ég gekk yfir
gömlu brýrnar, eins og þaö er
kallað hér, og mér til happs
rennur Eyjafjarðaráin undir
þær. Mér fannst nefnilega rétt
að taka meö mér Polaroid sól-
gleraugu til þess aö skella á
nefið á mér ef einhver nálgað-
ist. Hönd var borin sem
26 VIKAN 13. TBL. 1993