Vikan - 01.08.1994, Blaðsíða 25

skap Þorsteins og drottning-
armanns. Veiði barst í tal um
borð og þar sem fjölskylda
Þorsteins á hluta af góðri
laxveiðiá, Soginu, þá ákvað
hann að bjóða prinsinum að
koma að veiða. Þetta sama
ár áttu Henrik og Margrét
Þórhildur, drottning Dan-
merkur, silfurbrúðkaup þann-
ig að ekki varð af veiðitúrn-
um. Þeir Þorsteinn héldu
samt sambandi bréfleiðis.
Þegar Þorsteinn var að
koma frá Cognac kvik-
myndahátíðinni nú nýverið
fór hann með flugvél SAS
flugfélagsins frá París til
Kaupmannahafnar. Þá vildi
svo skemmtilega til að Hen-
rik prins flaug með sömu vél
og þeir tóku tal saman. Þá
var ákveðið að komandi
sumar væri rétti tíminn til að
gera alvöru úr veiðinni því
Henrik átti einmitt erindi til
fslands þar sem þau hjónin
ætluðu að vera viðstödd
fimmtíu ára afmæli lýðveldis
iandsins. Prinsinn tjáði hon-
um að Margrét ætlaði að
fara til Grænlands í embætt-
iserindum og upplagt væri
því að nota tímann og skella
sér i lax. Að þessum orðum
sögðum kvöddust þeir og
bundust fastmælum um að
hafa næst samband með
góðum fyrirvara að veiðitúrn-
um.
Þegar Þorsteinn kom
heim fór hann að huga nán-
ar að tímasetningunum og
kom þá í Ijós að Sogið var
ekki opnað fyrir veiði fyrr en
tuttugasta júní en þá yrði
Henrik snúinn tii síns heima.
Það var því ekki um annað
að velja en nálgast veiðileyfi
í annarri á. Fyrir valinu var
Norðurá, sem oft hefur verið
nefnd drottning íslenskra
laxveiðiáa. Fyrstu dagar
veiðitímabilsins þar lofuðu
mjög góðu þar sem um tutt-
ugu laxar höfðu daglega
komið á land frá því áin var
opnuð.
Töluverður undirbúningur
var nauðsynlegur. Þrátt fyrir
að maðurinn sé hinn alþýð-
legasti þá gilda meðal ann-
ars strangar alþjóðlegar
reglur um það þegar þjóð-
höfðingjar eru á ferð.
Tíminn var því miður full
lítill miðað við það, sem báð-
ir höfðu óskað sér, en þar
sem prinsinn þurfti að fara á
mikilvægan fund daginn eftir
var ekki um annað að ræða
en að láta þennan eina dag
nægja.
Á ÞYRLU í VEIÐINA
Þann átjánda júní átti að
leggja í hann. Eðalvagn frá
fyrirtækinu Eðalvögnum,
svartur Kádiljákur á níunda
metra að lengd, var fenginn
að láni til að fara niður á
Ægisgarð að norska kon-
ungaskipinu til að sækja
prinsinn en dönsku kon-
ungshjónin gistu þar. Rauð-
ur dregill lá frá skipshlið, nið-
ur landgöngubrúna og út á
kajann þar sem límósínan
stöðvaði. Örlítil bið varð á
því að Henrik prins léti sjá
sig en ekki hefur verið ama-
legt að doka við í morgun-
sólinni fyrir framan þetta fal-
lega skip og láta frískandi
hafgoluna leika um vang-
ann.
Norskur sjóliðsforingi kom
með farangur prinsins og
norskir sjóliðar stóðu heið-
ursvörð við innganginn í
Áö viö Skerió. Þar fengu menn sér hressingu.
Krásirnar á Flughótelinu í Keflavik runnu Ijúflega niður eftir
ánægjulegan veiðidag. Meö prinsinum og Þorsteini á mynd-
inni er Claus Haase, sérlegur aöstoöarmaöur og lífvöröur
prinsins, en hann haföi komiö sama dag til landsins, ein-
ungis til aö fljúga meö prinsinum heim morguninn eftir.
skipið. Þegar Henrik prins
birtist fóru þeir snarlega í
réttstöðu, heilsuðu að her-
mannasið og flautað var á
blístursflautu honum til heið-
urs. Hann var hress í bragði,
klæddur gallabuxum, peysu
og léttum jakka utan yfir og
tilbúinn í veiðina. Faðir Þor-
steins, Erlingur Þorsteinsson
læknir, var með í för en hann
er mjög kunnugur ánni eftir
áratuga langan veiöiskap í
ám landsins.
Prinsinn var mjög hrifinn
af bílnum þrátt fyrir að halda
mætti að hann væri vanur
slíkum farartækjum. Ferðinni
var heitið út á Reykjavíkur-
flugvöll þar sem þyrla beið
þeirra félaga og var tilbúin til
að fara í loftið um leið og
komið væri á staðinn. Að
sögn Þorsteins blasti landið
tilkomumikið við prinsinum
og öðrum farþegum í þyrl-
unni þegar flogið var að
morgni yfir sólgullin sundin,
Esjuna, Hvalfjörðinn og upp
í Borgarfjörð.
DROTTNING
ÍSLENSKRA VEIÐIÁA
Nokkrir veiðimenn höfðu
safnast saman við fyrirhug-
aðan lendingarstað enda
vissu þeir að von var á þess-
um tigna gesti þar sem
semja þurfti við þá deginum
áður um skiptingu á veiði-
svæðum því prinsinn hafði
ekki nema einn dag til að
veiða en vanalega eru menn
um þrjá daga að veiðum í
einu þannig að þeir ná að
fiska á öllum veiðisvæðun-
um. Það var fyrir velvilja
þessara ágætu manna, Hall-
dórs Nikulássonar veiðivarö-
ar og Stangaveiðifélags
Reykjavíkur að Þorsteini var
úthlutað bestu svæðunum,
það er Stokkhylsbrotið fyrir
hádegi og svæðunum neðan
við Laxfoss síðari hluta
dagsins.
Mikill undirbúningur hafði
verið fyrir þessa ferð þar
sem sjá þurfti fyrir margvís-
legum hlutum svo sem ör-
yggismálum, flutningi, veiði-
græjum, beitu, regnfatnaði,
sem fenginn var hjá Max hf.,
og vöðlum og klofstígvélum
frá Sportvörugerðinni.
Við veiðarnar nutu þeir
einnig leiðsagnar Jóns Ein-
arssonar kaupmanns sem
nýlega hafði verið í ánni.
Þrátt fyrir að Jón og Erlingur,
faðir Þorsteins, með alla
sína reynslu, leiddu saman
hesta sína varð árangurinn
ekki sem skyldi og var það
altalað meðal veiðimann-
anna á staðnum að skyndi-
leg minnkun á vatnsmagni
árinnar hefði þau áhrif að
laxinn yrði tregur að taka.
Sama hafði gerst í nærliggj-
andi ám þannig að þau
veiðiholl, sem þar voru, yfir-
gáfu svæðin með frekar litla
veiði.
Við Norðurá er eitt glæsi-
FRH. Á NÆSTU OPNU
Þaö var aö
sjálfsögðu ís-
lensk há-
gæðafram-
leiósla, 66 N,
sem veitti
skjól á þess-
ari stundu.
MEÐ GÓÐU FÓLKI