Vikan - 01.08.1994, Blaðsíða 41

FRH. AF BLS. 39
komnar voru átta daga fram
yfir síðasta söludag.
LORAN-C OG
STONEHENGE
Ég tók mér langt og gott
kakóstopp fyrir neðan Lor-
an-C mastrið á Gufuskálum.
Þar sem ég sat og borðaði
afganginn af kleinunum mín-
um fór ég að hugsa um flug-
slysið sem varð fyrir átta ár-
um eða svo í Ljósufjöllum
þar sem allar fréttir af því
breyttust í einhvern lofsöng
um lítinn snjóbíl frá Flug-
björgunarsveitinni í Reykja-
vík sem hafði keyrt eftir Lor-
an og fundið vélina. Það liðu
ekki nema tveir dagar þar til
hver einasti jeppi á landinu
var kominn með a. m. k. eitt
stykki Loran-C. En núna er
þessi tækni orðin úrelt og
engin er maður með mönn-
um nema hafa sk. GPS-tæki
í bílnum hjá sér, já eða bak-
pokanum. Þótt enn séu til
trillur sem nota þetta þá er
þetta rúmlega fjögur hundr-
uð metra háa mastur að
verða minnismerki um úrelta
tækni sem mun e. t. v. verða
komandi kynslóðum jafn
mikil ráðgáta og Stonehenge
er okkur nú, hvað veit ég?
Eftir þessi feikilegu heila-
brot lagði ég af stað að nýju.
Þegar ég átti um fimm kíló-
metra ófarna að Hellnum
mætti ég bíl sem mér fannst
ég kannast við. Voru þar
gömlu hjónin komin sem
höfðu ákveðið að eyða
hvítasunnuhelginni á Snæ-
fellsnesi. Þau sögðu mér að
þau ættu pantað herbergi í
Ólafsvík sem mér var vel-
komið að deila með þeim.
Við fórum því með hjólið nið-
ur að næsta bæ þar sem við
fengum að geyma það til
morguns.
Á Ólafsvík horfði ég á feg-
urðarsamkeppni íslands í
fyrsta skipti á ævinni og fékk
á tilfinninguna að dómnefnd-
in og kynnirinn væru á tíma-
kaupi, svo langdregin var
hún.
MINNI GÆÐI
Eftir langan og góðan
nætursvefn og morgunmat
fórum við í bíltúr um Nesið
og komum m. a. við í Dritvík
og á Djúpalónssandi. Ekki
fundum við aflraunasteinana
fjóra: Amlóða, Hálfdrætting,
Hálfsterk og Fullsterk. Ég
var nú ekkert ægilega sár
vegna þess því einhvern
veginn grunar mig að Fjall-
konan, móðir vor, hafi slak-
að töluvert á gæðakröfum
varðandi syni sína á síðustu
árum.
Um þrjúleytið var ég svo
aftur sestur á bak hjólinu en
gömlu héldu skoðunarferð
sinni áfram. Ég kom við á
Arnarstapa en hélt svo
áfram eftir stutt stopp þar.
Ég rúllaði á mikilli ferð niður
brekkuna hjá Stapafelli og
fram hjá Fróðárheiðaraf-
leggjaranum þangað til mér
fannst hjólið höggva eitthvað
óeðlilega mikið að aftan svo
ég nam staðar. Það mátti
varla á milli sjá hvort var
sléttara, afturdekkið eða
Faxaflóinn. Það hlaut að
koma að því. Tveir dagar án
vandræða eru ekki inni í
myndinni á ferðalögum sem
þessu. Það var því um fátt
annað að gera en að skipta
um slöngu en ég hef alltaf
aukaslöngu með mér og
bæti svo þá sprungnu um
kvöldið til að spara tíma.
Það tók mig ekki langan
tíma að skipta um slöngu en
þar sem ég var nú stopp
ákvað ég að fá mér kakó og
taka nokkrar myndir af jöklin-
um sem stóð þarna í heiðríkj-
unni og teygði sig til himins.
KÍNVERJAR GETA
ÞAÐ!
Ég lagði af stað eftir tæp-
an klukkutíma og ætlaði ekki
að stoppa aftur fyrr en ég
kæmi að Görðum þar sem
mamma og pabbi ætluðu að
sofa um nóttina. En ekki
hafði ég hjólað langt þegar
keðjuskrattinn slitnaði aftur.
Enn á ný var ég kominn með
Vise-Grip-inn á loft. Nú gekk
viðgerðin hraðar en í fyrra
skiptið en þegar ég ætlaði
að leggja af stað skaut
gamla spakmælinu „kapp er
best með forsjá" upp í huga
mér. Hafði ég ekki sett keðj-
una saman þannig að hún lá
utan við gírskiptinguna að
framan?! Og þar sem skrúf-
an, sem „opnaði“ skipting-
una var flöt, ekki stjarna, þá
neyddist ég til að færa hana
(skiptinguna) upp og vera
bara með sjö gíra það sem
eftir væri ferðarinnar. Verk-
færabirgðir mínar saman-
stóðu nefnilega bara af einu
sexkantasetti, stjörnuskrúf-
járni og tveimur föstum
skrúflyklum, m. ö. o. öllu
sem til þurfti nema þessu
eina sem nauðsynlegt var
þá stundina. Ég hélt ég
myndi nú geta farið þessa
fimmtíu kílómetra, sem eftir
voru að Vegamótum, á sjö
gírum fyrst tveir milljarðar
Kínverja eru alla sína ævi í
þessum eina sem fylgir
þeirra hjólum.
MINNIMÁTTARKENND
Á JÖKLI
Inn að Görðum beygði ég
tæplega átta þar sem ég hitti
pabba sem sagði mér þær
fréttir að til stæði að fara á
vélsleða upp á Snæfellsjökul
klukkan ellefu daginn eftir.
Mér fannst alveg ágætis
hugmynd að skella sér á jök-
ulinn, sérstaklega vegna
þess að annars yrði ég bú-
inn með túrinn klukkan tíu
morguninn eftir.
Ég verð að segja að mér
finnst vélsleðaferðir upp á
Snæfellsjökul vera mikil aft-
urför í ferðamálum á íslandi.
Lyktin, hávaðinn og drullan
eru ekki beint það sem mað-
ur býst við þegar maður
horfir til Snæfellsness í
kvöldsólinni frá Reykjavík.
En upp fór ég. Það tók um
tuttugu mínútur að bruna
upp á topp. En þegar upp
kom nennti ég ómögulega
að labba upp á hæstu jökul-
þúfuna, ekki frekar en aðrir í
hópnum. Á leiðinni niður
fylltist ég einhverri minni-
máttarkennd þegar ég þaut
fram úr göngufólki á leiðinni
niður, það búið að reyna á
sig til að komast upp en ég
bara búinn að þrýsta þumal-
fingri hægri handar á ein-
hvern takka sem er kallaður
bensíngjöf. En þessi sleða-
ferð var ekki með öllu við-
burðalaus því á einhvern
óskiljanlegan hátt tókst mér
að velta sleðanum. Það er
ekkert gaman að neinu
nema eitthvað gerist, þótt
það sé bara tveggja mínútna
töf við að rétta oltinn vél-
sleða við, losa hann og setja
í gang að nýju.
HENGDI HJÓL Á BÍL
Klukkan hálfþrjú lagði ég
af stað í stysta áfanga hjóla-
túrsins, frá Görðum að
Vegamótum, um tuttugu og
fimm kílómetra leið. Hann
reyndist lengri í raun en á
korti því eftir níu kílómetra
kom lélegasti vegarkafli sem
ég hef á ævi minni farið um,
rúmir átta kílómetrar af stóru
grjóti og óhefluðum vegi.
Þarna voru einhverjar vega-
framkvæmdir sem munu
ekki verða kláraðar fyrr en í
september. En þegar neyðin
er stærst er hjálpin næst
(svona yfirleitt). Þegar ég
var búinn að hristast, að því
er mér fannst í margar vikur
á þessum vegarkafla, komu
gömlu hjónin. Ég gerði mig
ægilega lítinn og veiklulegan
og sníkti far sem ég fékk.
Þegar við komum á skárri
veg fór ég út og hjólaði síð-
asta kaflann að Vegamótum.
Þar fékk ég mér samloku og
appelsín, tíndi dótið af hjól-
inu inn í bíl og hengdi svo
hjólið aftan á bílinn. Svo
settist ég upp í og hlustaði á
Einar Má Guðmundsson tala
um þversagnir í íslenskri
skáldsagnagerð og lét eina
af sniðugri uppfinningum
mannsins, sprengihreyfilinn,
sjá um að koma mér heim.D
„Tveir dag-
ar án
vandræöa
eru ekki
inni í
myndinni á
feröalagi
sem
þessu,“
segir
Heimir í
frásögn
sinni. En
hér viröist
allt vera í
stakasta
lagi hjá
honum.
HJÓLREIÐAR