Vikan - 01.08.1994, Blaðsíða 33

þessir skjáskrattar hefðu
áhyggjur af að vera lokaðir
úti með rimlagluggatjöldum.
Hann brosti að litríku hug-
myndaflugi sínu.
Hann leit á klukkuna. Það
ætlaði aldeilis að taka tíma
hjá Fjólu að sækja þessi
gluggatjöld. Það var komið á
fjórða tíma síðan hún fór að
heiman.
- Hvern djö. . .,
Hið góða og illa háðu hat-
ramma baráttu innra með
honum. „Góði Daníel" varð
að lúta í lægra haldi fyrir
sterkum, ofsafengnum skap-
brigðum hins illa.
- Hver andskotinn tefur
þessa kerlingarsnift.
Hann tók símaskrána, fletti
upp númeri verslunarinnar,
hringdi þangað og sþurðist
fyrir um rimlagardínurnar.
Smeðjulegi afgreiðslumað-
urinn varð fyrir svörum og
tjáði honum að gluggatjöldin
væru ósótt ennþá. Þá trylltist
hann algjörlega og hellti sér
yfir saklausan manninn.
Að fimm tímum liðnum var
Fjóla aftur kominn í verslun-
ina. Hún hitti afgreiðslu-
manninn sem var jafn
smeðjulegur sem fyrr. Hann
þrýsti hönd hennar eins og
hann væri að hitta gamlan
fólaga.
- Svo þú ert að sækja
gluggatjöldin, mín kæra. Er
ekki svo?
Jú það var nú ætlunin,
svaraði Fjóla. Ég var bara
svo óheppin að týna nótunni.
Gætir þú ekki verið svo
vænn að líta aðeins fram hjá
reglunum og látið mig hafa
þau þrátt fyrir nótuleysið?
- Það er nú hið minnsta
mál mín kæra. Fyrir við-
skiptavini sem þig er ég op-
inn í báða enda.
Mikið er mér létt, svaraði
Fjóla ánægjulega. Ég mun
áreiðanlega láta það fréttast
hversu almennilegir þið eruð.
- Ekki er það nú verra,
mín kæra. Smá lesendabréf
væri nú best þegið.
Það ætti nú ekki að verða
neitt mál, svaraði Fjóla
sannfærandi.
- Jæja vina. Farðu nú og
opnaðu bílinn. Ég ber þetta
út til þín, minna má það ekki
vera.
Afgreiðslumaðurinn kom
með gluggatjöldin og lagði
þau snyrtilega í aftursætið á
þílnum hennar.
- Getur verið að maðurinn
þinn sé eitthvað orðinn óþol-
inmóður að bíða þín? spurði
afgreiðslumaðurinn.
- Það skil ég varla, svar-
aði Fjóla forviða. Af hverju
heldur þú það?
- Það hringdi nefnilega
maður hingað fyrir klukku-
tíma síðan og spurðist fyrir
um hvort búið væri að sækja
gluggatjöldin. Ég vissi bara
ekki hvert maðurinn ætlaði
þegar ég sagði honum að
svo væri ekki. Hann varð
gjörsamlega trylltur í síman-
um.
Fjólu kitlaði í magann. -
Nei það getur ekki hafa verið
maðurinn minn. Þetta er ein-
hver misskilningur, muldraði
hún.
Fjóla fann fyrir svíðandi
kvíða þegar hún renndi inn á
bílastæðið.
Skyldi Daníel hafa misst
stjórn á sér eina ferðina
enn?
Hún tók hluta af gardínun-
um í fangið og hélt hrædd og
óörugg inn í íbúðina.
Daníel sat í skrifborðs-
stólnum og rólaði sér brjál-
æðislega fram og aftur.
Augu hans voru ofsafengin
og starandi. Engu var líkara
en hann hefði farið hamför-
um um íbúðina.
- Það var þá rétt hjá mér,
tæfan þín. Þú ert farin að
halda fram hjá mér.
Hann stökk snöggt upp úr
stólnum og hristi Fjólu
óþyrmilega til. Hún varð
máttlaus af hræðslu og
missti gluggatjöldin niður á
gólfið.
- Þú blekkir mig ekki með
þessum ömurlegu rimlatjöld-
um. Þetta eru samantekin
ráð hjá þér og nýja viðhald-
inu. Þið viljið bara loka skjá-
skrattana mína úti svo þeir
geti ekki veitt mér andans
kraft til að sjá í gegnum allar
lygarnar og ótrúmennskuna.
Fjóla öðlaðist ofsakraft af
hræðslu og ótta. Hún sleit
sig lausa frá honum og hljóp
út. Daníel lét sér nægja að
kalla ókvæðisorð á eftir
henni.
Nú voru fjórir mánuðir liðnir
síðan Daníel hafði verið
færður í spennitreyju á geð-
veikrahæli ríkisins. Hann sat
álútur í stól á skrifstofu yfir-
læknisins og hlustaði á ráð-
leggingar hans um rétt líferni,
vildi hann ekki dvelja á geð-
sjúkrahúsi um ókomna fram-
tíð. Lífið gæti sjálfsagt orðið
svolítið einmanalegt, svona
fyrst í stað, þar sem konan
væri farinn frá honum. En
færi hann að læknisráði og
forðaðist að flækja líf sitt með
ótímabærum samböndum,
þá gæti hann að öllum líkind-
um náð fullum bata. Daníel
kveið því að fara út í lífið á
ný, en eitthvað sagði honum
samt að frekari vist á sþítala
væri honum óþörf. Hann
væri tilbúinn að takast á við
lífið á nýjan leik og byrja uþþ
á nýtt.
Daníel fékk sér hótelher-
bergi á meðan hann leitaði
fyrir sér að föstum sama-
stað. Leit hans bar árangur
fáeinum dögum síðar. Hann
fékk á leigu litla kjallarafbúð í
tvíbýlishúsi í vesturhluta
borgarinnar. Eigandinn var
einhleyp kona á svipuðum
aldri og hann og bjó hún á
efri hæð hússins. Honum
brá óneitanlega dálítið þegar
hann hitti hana í fyrsta sinn.
Hún var svo ótrúlega lík
Fjólu að hann langaði helst
til að faðma hana að sér.
Ekki bætti það úr að eitthvað
í fari einhleyþu konunnar gaf
til kynna að hún hreifst af
honum við fyrstu sýn. Daníel
var samt ákveðinn að hlíta
ráðum læknisins og halda
sig frá ótímabærum hug-
renningum um konur. En
enginn ræður sínum nætur-
stað. Konan sótti ákaflega
fast á Danfel og þar sem
hún minnti hann svo mikið á
Fjólu leið ekki langur tími þar
til þau voru komin í eina
sæng. Daníel flutti í íbúðina
til hennar og lífið tók smátt
og smátt á sig fastar skorð-
ur.
Svo var það eitt sinn er
þau sátu yfir kvöldverði að
nýja konan hans Daníels
hallaði sér aftur í stólnum og
leit brosandi á hann.
- Mig langar til að segja
þér svolítið, sagði hún leynd-
ardómsfull.
Daníel leit á hana, spennt-
ur á svip.
Ég pantaði rimlatjöld fyrir
alla glugga í húsinu ( dag,
sagði hún og leit dreymin á
hann.
Augu Daníels skutu
gneistum og andlit hans tók
á sig brjálæðislegan svip. □
FINNDU 6 VILLUR
Finnið sex villur eða fleiri á milli mynda
•uu!|oqeu9Jcjj ? umiei? u!iuo>| g jnQe>|ej je uuungeiAi > 'uuAjs jeujeujjg e
jsjAnjQo jsuujQnd 'Z ‘uijjoq js ujSQpjQfg ’\. uessecj rns epuAuj iii;uj je6u!jAsjg
6. TBL. 1994 VIKAN 33
SMÁSAGA