Vikan - 01.08.1994, Blaðsíða 29

- Þetta er skárra, sagði
hann þegar hún þagnaði.
- Þið brandarakall skuluð
bara vera róleg og þá verður
allt í lagi með ykkur.
- Hvað stendur til, spurði
herra Cartwright.
- Haltu kjafti! sagði Geor-
ge. - Clay, athugaðu hvort
ekki séu allir gluggar lokaðir
og gluggatjöld tyrir. Allt verð-
ur að vera í lagi.
- Ókey.
- Þið tvö farið þarna inn í
hitt herbergið.
George var stór maður,
um það bil 190 sm á hæð og
áreiðanlega vel yfir 100 kíló
á þyngd. Andlit hans var
rautt og þrútið, með þykkar
og svartar augabrúnir sem
héngu niður fyrir andlitið
eins og gardínur. Stórt ör á
hökunni gerði það að verk-
um að munnurinn virtist allt-
af vera í skeifu.
- Það er allt lokað, svo
þetta verður í lagi, sagði
Clay um leið og hann kom
inn í stofuna. Hann var lítill
og dökkur, með nærri svart
hár sem var svo hrokkið að
hann leit út eins og hey-
stakkur. Augun voru stór og
útstandandi og voru á sí-
felldu flökti. Báðir mennirnir
voru með byssurnar í hönd-
unum.
- Ókey, sagði George. -
Setjist þið tvö og þegiði
augnablik. Ef þið eruð ekki
með neina stæla, þá meiðist
enginn. Við Clay ætlum að
vera hér í dag og það verður
leyndarmál sem við fjögur
ætlum að eiga i sameiningu.
Svo í kvöld, þegar orðið er
dimmt, þá förum við og þið
sjáið okkur aldrei meir. En ef
þið látið illa. . . hann leit á
byssuna og brosti. - Þá eruð
þið komin í örlítil vandræði.
Skilið?
- Thomas, er allt í lagi
með þig? spurði Angela
mann sinn. - Finnur þú ekki
til þar sem hann sló þig?
- ÞÖGN! George umturn-
aðist. - Hvað í andskotanum
heldurðu að þetta sé?
Saumaklúbbur eða hvað?
Ég var að spyrja hvort þú
hefðir skilið það sem ég
sagði!
- Það er óþarfi að móðga
konuna mína, sagði herra
Cartwright rólega. - Við skilj-
um þig fullkomlega en áætl-
un ykkar stenst ekki. Þið get-
ið ekki verið hér, því það
koma menn hér á eftir sem
ætla að flytja fyrir mig hús-
gögnin mín.
- Brandarakall, þú ert stór-
kostlegur, sagði George. Svo
hvessti hann brúnirnar. - Þá
er önnur áætlun fyrir hendi. Þú
sendir þessa flutningsmenn
þína burtu og þar með er það
í lagi. Heyrðu, þú, sagðí hann
við Angelu, - hristu þig að-
eins og komdu svo og gefðu
okkur eitthvað að éta. Clay,
fylgstu með henni.
- Sittu kyrr, Angela, greip
herra Cartwright fram í.
- Hún er enginn þjónn,
sagði hann við George, - og
ég sagði ykkur að áætlun
ykkar gæti ekki staðist hér.
Ykkar eina von er fólgin í því
að fara héðan á stundinni.
- Þú . . . Þú, bölvaður
skíthæll! George hrækti orð-
unum út úr sér. - Hér og nú
er það ég sem skipa fyrir en
ekki þú! Hann lyfti hendinni
til að slá herra Cartwrigjt
með byssunni en hætti við
það er dyrabjallan hringdi.
Hann benti Clay að fara með
Angelu út úr herberginu,
beindi byssu sinni að herra
Cartwright og hvíslaði:
- Hver sem það er, þá
kemur enginn hér inn. Los-
aðu þig við hann - og hér fer
heldur enginn úr.
Dyrahjallan hringdi aftur,
og herra Cartwright opnaði
dyrnar örlítið. - Já?
- Við erum komnir til að
flytja húsgögnin þín.
- Mér þykir fyrir því, en við
höfum skipt um skoðun,
sagði herra Cartwright. - Þið
verðið að koma aftur á
morgun.
- Ert þú að reyna að vera
sniðugur? Þú getur ekki
skipt um skoðun svona allt í
einu.
Herra Cartwright fann
byssu Georges í síðu sér.
- Við verðum þá einfald-
lega að afpanta ykkur í dag,
sagði hann og reyndi að
hafa hemil á röddinni. - En
ef einhver vandræði verða
með reikninginn, þá er ég
fús til að horga ykkur fyrir
ómakið.
- Já, þú skalt sko fá að
borga, það er ábyggilegt! Og
þú þarft heldur ekki að hafa
áhyggjur af morgundeginum,
því þú mátt þakka fyrir að við
erum rólegir menn.
- Mér þykir fyrir þessu,
sagði herra Cartwright. - En
við getum ekki flutt í dag, og
ég biðst afsökunar á að hafa
valdið ykkur ónæði.
Herra Cartwright lokaði
dyrunum og læsti. Hann
fann að George tók byssuna
frá baki hans. - Jæja, sagði
George og brosti. - Þetta
var nokkuð gott hjá þér,
brandarakall. Þú ættir að
vera leikari og það er klárt
mál að þú yrðir Holly-
woodstjarna á einni nóttu.
Hvað gerirðu annars, ertu
lögfræðingur?
- Nei, ég er LSÞ - löggillt-
ur skjalaþýðandi.
- Heyrirðu það, Clay?
sagði George um leið og fé-
lagi hans kom með Angelu
aftur inn í stofuna. - Brand-
arakall er LSÞ. Það þýðir að
hann er klár í málum. Jæja,
brandarakall, sjáum hvernig
þú ferð að í þessu máli. Við
Clay ætlum að fela okkur hér
I dag og þú bakar okkur eng-
in vandræði. Ef þú kemur
fram við alla aðra eins og þú
komst fram við verkamenn-
ina, þá verða engin læti og
enginn verður drepinn - eins
og nokkrir fangaverðir sem
við höfum heyrt um. Rétt,
Clay?
- Jú, kunningi. Meðal ann-
ara orða: Ég er að svelta í
hel.
- Þá étum við núna, svar-
aði George. Hann sneri sér
að Angelu en svo aftur að
herra Cartwright. Hann fliss-
aði. - Ef þú gætir séð á þér
kyssitauið brandarakall, þá
myndir þú hlæja eins og ég.
Má hún alls ekki elda fyrir
okkur?
- Nei.
- Þú ert nú meiri þrjósku-
hundurinn. Er það ekki, frú
LSÞ? Er brandarakallinn
ekki þrjóskur?
- Maðurinn minn er mjög
þrjóskur, samsinnti frú
Cartwright. - Einhvern tím-
ann á hann eftir að fara flatt
á því.
- Rétt, sagði George.
- Heyrðu, Clay, útvegaðu
okkur einhvern mat og nóg
kaffi. Ég hef sannarlega ekki
áhuga á að æsa upp svona
þrjóska dela.
Angela settist í sófann við
hliðina á manni sínum.
- Hversu lengi ætlið þið
að vera hér? spurði herra
Cartwright.
- Þangað til það er orðið
dimmt. Og þvf minna sem þú
veist því minna segirðu, svo
það er best fyrir þig að halda
kjafti.
- Ég þykist vita að þið haf-
ið brotist út úr fangelsi, hélt
herra Cartwright áfram.
- Hvers vegna völduð þið
okkar hús til að felast í?
- Af hverju ekki? Þú býrð
á horni sem er ekki langt frá
hraðbrautinni. Við urðum að
vera einhvers staðar og þú
varðst sá heppni. Þegiðu nú.
- Gott og vel, sagði herra
Cartwright. - Mig langaði
bara að minna ykkur á að
Herra Cartwright bað þá að
koma aftur á morgun, því hann
gæti ekki flutt í dag. En þeir
komu aftur stuttu síðar og
fleygðu táragasi inn í stofu.
6. TBL. 1994 VIKAN 29
SMÁSAGA