Vikan - 01.08.1994, Page 32

SMÁSAGA
á Fjólu. - Tíu prósent, það
munar um minna.
- Það er víst alveg rétt,
svaraði Fjóla. Ég læt slag
standa.
- Það tekur að vísu
nokkra daga að gera þau
klár fyrir þig en gluggatjöldin
ættu að verða tilbúin að
fimm dögum liðnum. Flérna
er nóta sem þú verður að
framvísa þegar þú sækir
þau. Fjóla borgaði uþþsett
verð með tíu prósenta af-
slætti og þakkaði fyrir sig.
Þegar hún kom heim var
Daníel kominn og sat önnum
kafinn við ritstörfin. Flún kom
aftan að honum og þrýsti sér
að baki hans. - Sæll, ástin
mín. Flún kyssti hann léttum
kossum á hálsinn. Það er
yndislegt að þú skulir vera
heima.
Daníel sneri sér að henni.
- Flvar varstu eiginlega?
Fjóla varð leyndardóms-
full. - Það kemur í Ijós eftir
fáeina daga.
- Ég tek þetta ekki gilt
sem svar. Það er eitthvað í
sviþnum á þér sem segir
mér að annað búi undir.
Flann gretti sig illilega.
- Varstu kannski að halda
fram hjá mér?
Fjóla hló. - Ætlar þú að
segja mér að þú sért að
meina þetta? Hún leit á
hann. Andlit hans lýsti
hneykslan og reiði.
- Ætli ég viti ekki að þú
ferð á bak við mig og hefur
eflaust gert það lengi.
Fjóla átti ekki orð og
fannst ómaklega að sér veg-
ið. - Hver andskotinn hefur
eiginlega hlaupið í þig mað-
ur?
Daníel setti í brýnnar.
Hann vissi ekki hvaða tilfinn-
ing var að heltaka hann.
Hann vissi að konan var
honum trú. Samt var eitt-
hvað skrýtið með hana
núna. En hvað? það vissi
Daníel ekki.
Fjóla var tekin að snökta.
- Mér datt aldrei í hug að
svona nokkuð ætti eftir að
koma frá þér. Ég vissi ekki
betur en að þú treystir mér.
Það var engu líkara en
Daníel væri haldinn illum
anda.
- Þú leynir mig einhverju,
hreytti hann út úr sér milli
samanbitinna tannanna. Þú
ert ekkert öðruvísi en aðrar
gálur. Það má ekki af ykkur
líta án þess að þið séuð
komnar með hausinn til fóta
hjá næsta manni. Daníel
trúði ekki eigin eyrum þegar
hann heyrði sig segja þessi
orð. Hvað hafði stungið sér í
hann?
Fjóla var farin að hágráta.
Hún tók samanbrotna nót-
una fyrir gardínunum úr
veskinu og henti til Daníels.
Hérna getur þú sóð hvað
nýja viðhaldið mitt heitir,
snökti hún.
Daníel beygði sig niður og
tók upp nótuna. Honum var
enn ekki runnin reiðin. Hann
smellti þumalfingri og vísi-
fingrí utan um eitt horn nót-
unnar og sveiflaði hendinní
af krafti niður á við. Nótan
opnaðist í einu vetfangi.
Engu var líkara en sálar-
skipti yrðu í líkama hans.
Hann hristist allur og engdist
sundur og saman í krampa-
fullum hlátri.
- Rimlagluggatjöld! ahaa,
ekkert nema rimlaglugga-
tjöld.
Rödd hans varð móð-
ursýkisleg.
- Ó elsku ástin mín! Hvað
kom eiginlega yfir mig? Ég
get engan veginn útskýrt
hvað um er að vera í kollin-
um á mér. Þú verður að fyrir-
gefa mér ástin mín.
Hann gekk með útbreidd-
an faðminn til Fjólu. Hún
sneri sér frá honum og
strunsaði inn í svefnherberg-
ið.
- Þótt ekki væri nema
barnanna vegna, kallaði
hann á eftir henni.
Fjóla varð ekki við þessari
bón hans, heldur skellti her-
bergishurðinni svo fast að
stöfum að það hrikti í henni.
Hún var ákveðin í að sýna
honum að slíkri framkomu
tæki hún ekki. Daníel, sem
skildi hvorki upp né niður f
sjálfum sér, settist agndofa í
stól og starði á nótuna. Hann
missti stjórn á tilfinningunum
og grét eins og barn.
- Elsku hjartans Fjóla
mín, komdu til mín og fyrir-
gefðu mér. Ég get ekki lifað
án þín.
Grátur hans var svo ákaf-
ur og tregafullur að hann tók
ekki eftir að stjórnlausar
hendur hans unnu sjálfstætt
við að rífa nótuna í snyrtileg-
ar smáflögur. Hann náði sér
ekki upþ úr þessu hugar-
ástandi fyrr en mjúkar hend-
ur Fjólu umluktu háls hans.
Elsku Daníel minn, hvísl-
aði hún ástúðlega í eyra
hans. Lofaðu mér því að
gera mér þetta aldrei aftur.
Ég gæti ekki afborið það.
Daníel horfði í kjöltu sér
og teygði sig eftir hönd
hennar.
- Ástin mín, ég gæti ekki
afborið að missa þig.
Augu Fjólu staðnæmdust
við blaðasneplana sem
þöktu gólfið fyrir framan fæt-
ur hans.
Hvað hefur þú gert, Daní-
el? Þú ert búinn að rífa nót-
una í smátt, og ég sem þarf
að framvísa henni þegar ég
sæki gluggatjöldin.
- Þetta var óviljaverk, al-
veg ómeðvitað. Þú hlýtur að
geta fengið gluggatjöldin
þótt þú hafir ekki bévítans
nótuna.
Fjólu fannst sem stutt væri
í annað reíðikast hjá Daníel.
Ég hef eitthvert ráð með að
ná þeim, hvíslaði hún sef-
andi í eyra hans. Hafðu eng-
ar áhyggjur af því.
Dagarnir liðu, einn af öðr-
um. Daníel gerði allt, sem í
hans valdi stóð, til að bæta
fyrir æðiskastið sem hann
hafði fengið. Hann eyddi
meiri tíma með fjölskyldunni
en nokkru sinni fyrr.
Töluð orð verða ekki aftur
tekin, var hann vanur að
segja þegar hann vandaði
um við börnin sín, gengju
þau of langt í orðagjálfri. Nú
stóð hann í þeim sporum að
hafa ráðist að konu sinni, al-
saklausri, með skömmum og
svívirðingum. Hún hafði
aldrei gefið honum neitt til-
efni til að vantreysta sér.
Hver fjárinn hafði eiginlega
hlaupið í hann? Það gat
hann ómögulega skilið.
Fjólu hafði ekki enn tekist
að fyrirgefa honum í hjarta
sínu vegna þessarar óvæntu
uppákomu. Hún elskaði
Daníel meira en svo að
þeirra i milli gæti nokkurn
tímann gróið um heilt. Aldrei
framar gæti hún treyst þvi að
hann elskaði hana. Kannski
var hann bara að byrja að
sýna sitt rétta andlit. Hún
gæti ekki tekið slíkum að-
dróttunum aftur frá honum.
Frekar myndi hún skilja við
hann en láta hann sverta til-
finningar sínar enn meira.
Þær höfðu beðið nægilegt
skipbrot nú þegar.
Fjóla hafði dálitlar áhyggj-
ur af nótunni sem Daníel
hafði rifið svo kirfilega. Hún
hafði leitt það hjá sér fram
að þessu en nú var dagur-
inn, sem nýju gluggatjöldin
hennar áttu að vera tilbúin,
runninn upp. Hugsanir um
þau hrönnuðust upp hjá
Fjólu. Daníel hafði eyðilagt
það fyrir henni að koma
óvænt heim með þennan
óskadraum þeirra beggja og
ekki bara það, heldur gat
það kostað hana þras að fá
þær afgreiddar þar sem hún
hafði ekki nótuna. Hún ásak-
aði Daníel mun meira í dag
fyrir gauraganginn en hún
hafði gert undanfarna daga.
Hún varð afundin þegar
hann bauðst til að koma
með henni í verslunina og
taldi þess enga þörf. Hún
gæti klórað sig fram úr
þessu sjálf, hjálparlaust.
Daníel gerði enga athuga-
semd við það, enda á nálum
gagnvart henni. Hann vissi
að hann hafði sært hana
djúpt og það sár yrði að gróa
áður en hann hefði sig í aftur
frammi.
Fjóla mætti í sérverslunina
fyrir hádegi. Afgreiðslumað-
urinn, sem hún hafði haft
viðskipti við, var ekki á
staðnum svo Fjóla ákvað að
bíða með að bera upp erind-
ið þar til hann yrði viðlátinn.
Hann hafði verið viðmóts-
þýður við hana og hún
treysti því að hann gæti leitt
hjá sér að hún hefði ekki
nótuna.
- Hann kemur eftir þrjá til
fjóra tíma, sagði staðgengill-
inn hinum megin við borðið.
Fjóla ákvað að fara ekki
heim í millitíðinni, heldur
dvelja í bænum og skoða sig
um.
Daníel var daufur í dálkinn
þegar Fjóla var farin. Honum
sveið kuldaleg svör hennar,
þó að hann vissi hverju hann
hefði til sáð. Hann settist við
skrifborðið og reyndi að
sökkva sér niður í vinnu
sína. Hugur hans var allur á
reiki og hann flökti úr einu í
annað. Það var engu líkara
en þessi rimlagluggatjöld
ætluðu að setja heimilið á
annan endann. Hann hallaði
sér aftur í skrifborðsstólnum
og starði út um gluggann á
hvíta skýjabólstra mynda
allskonar forynjur á annars
heiðbláan himininn. Hann
hafði oft setið svona tímun-
um saman og fylgst með
skýjunum mynda hin ótrú-
legustu ævintýr. Hann kall-
aði þessi fyrirbæri skjá-
skratta.
Það skyldi þó aldrei vera,
hugsaði Daníel með sér, að
32 VIKAN 6. TBL. 1994