Vikan - 01.08.1994, Page 43

HANSÍNA
FRH. AF BLS. 19
ÖRLAGADAGURINN
5 APRÍL 1994
„Ég veit síðan ekkert
meira fyrr en morguninn eft-
ir. Ég man ekkert eftir slys-
inu sjálfu. Ég man eftir að
hafa kallað: Komið og hjálp-
ið mér, mér er svo kalt! Ég
man ekkert meira frá þess-
um morgni. Það er ekkert til.
Mér finnst mjög skrýtið að
hafa ekki heyrt neinn hvin
því ég er mjög léttsvæf og
verð vör við öll hljóð. Mér
finnst svo skrýtið að ég skuli
ekki hafa heyrt neitt né
muna neitt frá atburðinum.
Það kemur kannski seinna.
Ég man bara eftir óskapleg-
um kulda. Mér hefur verið
sagt að ég hafi verið búin að
krafla mikinn snjó frá mér en
ég man ekkert eftir þvf. Samt
finnst mér eins og að Krist-
ján hafi svarað köllum mín-
um en ég er ekki viss. Þetta
er allt minnið. Það kemur
síðan ekki aftur fyrr en síðar
þennan dag.
Þá sá ég að ég var stödd
á sjúkrahúsinu. Eftir að það
var orðið Ijóst að vonlaust
var að bjarga Kristjáni voru
drengirnir mínir látnir tala við
mig allan tímann. Ég man
eftir að hafa séð þá og mér
hefur verið sagt að það hafi
heldur betur létt yfir fólkinu
sem var hjá mér þegar ég
sagði: Viljið þið muna eftir að
afpanta tímann hjá honum
Haraldi, ég á að koma kortér
yfir eitt! Eftir á frétti ég að
þegar þessi orð komu úr
munni mínum hafi viðstaddir
áttað sig á því að ég hafði
ekki borið neinn skaða af
kuldanum."
- Þegar hér er komið við
sögu, vissir þú þá af ástandi
eiginmanns þíns?
„Nei, ég vissi það ekki. Ég
bað strákana um að senda
konunni í Bolungarvík minn-
ingarkort. Það var það sem
við hjónin höfðu verið að tala
um kvöldið áður. Síðan
greindu þeir mér frá því sem
gerst hafði. Ég held að ég
hafi ekki meðtekið það sem
við mig var sagt fyrr en dag-
inn eftir og ég held að ég
hafi ekki enn þann dag í dag
skilið þessa hluti, þetta er
svo óraunverulegt.
Það eina sem kom upp í
huga mér var að fá að vita
hvort Kristján væri illa farinn
því ég vildi að börnin mín
fengju að sjá hann fljótt. Ég
hafði reynslu af því þegar
móðir mín dó úr krabba-
meini. Ég sá hana stuttu eftir
að hún lést og síðan aftur
eftir fimm daga. Það varð
mér mikið áfall og ég gleymi
því ekki á meðan ég lifi. Ég
vildi því að börnin fengju að
sjá föður sinn fljótt. Ég held
að það hafi hjálpað þeim.
Allan tímann hugsaði ég
með mér að ég yrði að gera
allt sem best fyrir þau til
þess að áfallið yrði sem
minnst. Það hefði verið
hræðilegt fyrir þau ef við
hefðum bæði farið en fyrst
ég stóð eftir mátti ég ekki
bugast.“
SAMHUGUR OG
AÐHLYNNING
„Það var mér mikill styrk-
ur að hafa börnin mín hjá
mér á sjúkrabeðinu. Þá
reyndist starfsfólk sjúkra-
hússins mér einnig vel. Það
er alveg einstakt fólk sem
starfar á sjúkrahúsinu, bæði
læknar, hjúkrunarfólk og
annað starfsfólk. Ég get
ekki ímyndað mér að fólk
geti fengið betri aðhlynn-
ingu en það fær hér á ísa-
firði. Það var alveg sama
hvort það var yfirlæknirinn
eða skúringakonan, allir
voru jafn elskulegir og vildu
manni allt það besta. Það
hjálpar manni ekki svo lítið.
Þá má nefna sóknarprest-
inn okkar, sr. Magnús Erl-
ingsson, hann er alveg ein-
stakur maður.
Ég hef einnig fengið fjöl-
margar hringingar sem og
kveðjur og bréf. Ég hef
fundið að fólk hefur hugsað
til mín. Ég hef fundið mikinn
hlýhug bæjarbúa sem og
annarra. Ég fékk yndislegt
bréf frá fyrrverandi sýslu-
manni okkar, Pétri Kr. Haf-
stein, og þá fékk ég bréf frá
forseta vorum, henni Vig-
dísi Finnbogadóttur. Maður
finnur allstaðar samhug
fólksins og það er ekki lítils
virði.“
- Lífslöngunin. . .?
„Já, hún er sterk. Ég hef
oft hugsað um það af hverju
hann fór en ekki ég. Ég hef
enga skýringu fundið. Mér
hlýtur að hafa verið ætlað
eitthvert hlutverk fyrst ég
var látin lifa. Kannski er það
að halda utan um fjölskyld-
una og það mun ég gera.
Það hefur alla tíð verið mikil
samheldni í fjölskyldunni og
svo mun verða áfram. Lífið
mun halda áfram, það verð-
ur allt eins nema hvað það
vantar Kristján. Það bitnar
mikið á sonum mínum
tveimur sem eru hér á ísa-
firði. Þeir hafa orðið að axla
þá ábyrgð að takast á við
þau mál sem eru ókláruð.11
- Hvað með framtíðina?
„Hún er alveg óráðin. Við
munum byggja aftur upp f
Tungudal, verði slíkt leyfi
veitt. Það er enginn ótti í
mér. Ég trúi ekki að svona
hlutir gerist aftur á næstu
hundrað árum, ég trúi því
ekki. Ég hef ekki hugsað
mér að hverfa frá ísafirði að
minnsta kosti ekki í bili.“
HEILSAN ER LYKILLINN
- Hefur slysið breytt gildis-
mati þínu til lífsins?
„Nei, það hafði ég upplifað
áður. Það var þegar ég fékk
sjúkdóm sem dró mig svo
langt niður að ég hélt varla
höfði. Þetta var árið 1985 en
þá uppgötvaðist að ég var
með fæðuofnæmi. Ég var
orðin svo horuð að ég hélst
varla saman og það tók mig
ár að læra að borða. Þá var
ég viss um að ég myndi
deyja. Þetta var árið sem
hann Guðmundur, sonur
minn, varð stúdent. Það eina
sem ég bað Guð um á
hverju kvöldi var að fá að lifa
fram yfir útskrift sonarins. Ég
bjóst aldrei við að lifa lengur
en sem betur fer rættist úr
því.
Þessi reynsla kenndi mér
margt. Hún kenndi mér með-
al annars að það er lítils virði
að eiga einhverja kristals-
vasa eða glingur ef heilsan
er ekki í lagi. Heilsan er lyk-
illinn að framtíðinni og hana
kaupum við ekki fyrir pen-
inga.“
- Hvernig er heilsan hjá
þér í dag?
„Hún er ágæt miðað við
aðstæður. Þetta gengur allt
eins og til stendur en þetta
tekur langan tíma. Ég er
mikið skorin á baki, ég er
með brákaðan hryggjarlið,
ég rifbeinsbrotnaði og fékk
skurð á höfði auk þess sem
ég fékk mikið högg á hand-
legginn og er því enn dofin í
þremur fingrum. Þá er ökkl-
inn ekki nógu góður. Þetta
tekur langan tíma og ég þarf
töluverða umönnun ennþá.
Ég er ágætlega hress and-
lega og óttast ekki að „sjokk-
ið“ komi. Ég held að fólk,
sem hugsar og les gott orð,
þurfi ekki að óttast. Mér
finnst ég vera sterk og mér
finnst ég geta tekist á við
það sem ég get átt von á.“
- Áttu þér framtíðar-
draum?
„Ég á mér bara þann
draum að sjá börn mín og
barnabörn dafna. Það er
það mikilvægasta hjá mér í
dag.“
- Ertu sátt við lífið?
„Verður maður ekki að
vera það?“ sagði Hansína.
Þegar hér var komið sögu
var klukkan langt gengin í
átta. Henni hafði verið boðið
í mat til vinafólks og blaða-
maður sá að henni þótti mið-
ur að láta bíða eftir sér. Sím-
inn hringdi. Það voru gest-
gjafarnir. Þeir voru farnir að
undrast hversu seint hún
kæmi. Hún svaraði um hæl:
Ég er að koma, elskan.
Blaðamaðurinn er hættur að
spyrja mig. Með það ók ég
henni í matarboðið. Daginn
eftir var hún komin snemma
á stjá. Hún var mætt í kaffi
hjá félögum sínum í Hnífs-
dal. Það var kominn Sjó-
mannadagur, hátíðisdagur
íslenskra sjómanna. Dagur-
inn á eftir var einnig hátíðis-
dagur. Þá hefðu þau hjón átt
35 ára brúðkaupsafmæli.
Þann dag ætlaði hún að
halda hátíðlegan í faðmi fjöl-
skyldunnar. □
„Þessi neynsla kenndi mér
margt. Hún kenndi mér meðai
annars að það er lítils virði
að eiga einhverja kristalsvasa
eða glingur et heilsan er ekki
íiagi."
6. TBL. 1994 VIKAN 43
LÍFSREYNSLA