Vikan - 01.11.1994, Blaðsíða 22

-
Spænskir friðargæsluliðar gæta víglínunnar í Mostar. Króatar og Múslimar hafa ekki barist þar né annars staðar í Bosníu
síðan í janúar. Núna berjast þeir saman gegn Serbum.
áður en við fórum náðum við
að rifja upp i þeirra áheyrn
hvernig Færeyingar hefðu
gersigrað Austurríki í knatt-
spyrnu hérna um árið. Síðan
þurftum við að taka á okkur
krók til að finna landamæra-
stöð þar sem verðirnir voru
aðeins betur upplýstir. Loks
var komið til Slóveníu sem
er sjálfstætt ríki í dag en var
nyrsta fullveldið í fyrrum
Júgóslavíu. Þar var bíllinn
okkar innsiglaður svo tryggt
væri að við seldum ekki tölv-
urnar í landi þeirra. Á innsigl-
uðum bíl keyrðum við síðan í
gegnum Slóveníu og til
Norður-Króatíu þar sem við
námum staðar í borginni Rij-
eka og þar gistu tvö okkar á
hóteii bæjarins. En öryggis-
ins vegna mátti eitt okkar
22 VIKAN 10. TBL. 1994
Zenko Kor-
dic, rektor
háskólans í
Mostar, tek-
ur formlega
viö tölvun-
um frá ís-
lensku stúd-
entunum.
vera enn eina kalda nóttina í
bílnum. í byrjun þessa hluta
ferðarinnar ákvað ég að
upplýsa félaga mína um
nokkur smáatriði sem ég
hafði ákveðið að gleyma
þegar ég var að sannfæra
þá um að koma með í ferð-
ina. Til dæmis það smá-
atriði að ég hafði spjallað
við nokkra flóttamenn frá
Bosníu sem búa á íslandi
og þeir töldu það víst að
tölvurnar yrðu gerðar upp-
tækar í Króatíu og við lík-
legast fangelsuð eða eitt-
hvað þaðan af verra myndi
mæta okkur. En það var
ekki að ástæðulausu sem
litíð var framhjá þessum
hrakspám. Við höfðum
nefnilega góð tengsl við full-
trúa í króatíska utanríkis-
ráðuneytinu sem sann-
færðu okkur um að þeir
myndu redda okkur ef eitt-
hvað í námunda við hrak-
spárnar myndi rætast.
Þannig að þegar við keyrð-
um i gegnum Króatíu fórum
við að öllu með varúð. Fólk-
ið þar var með ólíkindum
vinsamlegt og hjálplegt en
vegna hrakspánna vorum
við stöðugt tortryggin. Gát-
um ekki skilið að þetta fólk
vildi virkilega aðstoða okkur
án þess að vera leitast eftir
borgun eða hafa eitthvað
enn verra í huga. Þannig
gekk förin í gegnum Króatíu
snuðrulaust fyrir sig, og þar
voru landamæraverðirnir
betur upplýstir um ísland
heldur en þeir Austurrísku.
Loks komum við að landa-
mærum Bosníu síðla föstu-
dags þann 3. maí. Þess ber
að geta að við höfðum
hugsað okkur að hafa
skamma viðdvöl í Bosníu, í
í skotgröfum í Mostar.
mesta lagi í 4 - 5 klukku-
stundir. Menn, sem starfa
að hjálparstarfi f Bosníu,
hafa það jafnan á orði að
vanþakklæti einkenni fyrr-
um þjóðir Júgóslavíu og
landsmenn þar sýni þeím,
sem vilja þeim vel, engan
velvilja. Gott og vel, það
hafði heldur ekki verið
markmið ferðarinnar að
safna einhverjum þakklæt-
isorðum í sarp eða baða sig
í hrósyrðaflóði. Það hafði
verið mál manna innan Há-
skólans á íslandi að ef við
gætum hjálpað þessum há-
skóla á einhvern hátt, án
þess að það kæmi niður á
okkur, þá bæri okkur skylda
til þess. Það var því þvert
ofan í allar væntingar þegar
i Ijós kom að lögreglan á
landamærunum hafði heyrt
okkar getið og bauð okkur
lögreglufylgd jrað sem eftir
var ferðarinnar. Þegar við
síðan komum á hótelið, þar
sem háskólinn var til húsa,
tók rektor skólans okkur
fagnandi og krafðist þess
að við samþykktum að gista
á hótelinu í 4-5 daga. Eftir
samningaviðræður var
komist að samkomulagi um