Vikan - 20.02.1995, Side 36

KVIKMYNDIR
Friörik Þór kennir Fisher Stevens íslensku húkkaðferöina.
klukkan níu um morgun.
Þegar Ari mætti á svæðið á
tilsettum tíma í brjáluðu
veðri, stórhríð og roki, komst
hann að því að þar var eng-
inn mættur. Hann reyndi að
hringja úr farsíma en þá kom
á daginn að hann var á
svæði þar sem farsíma-
samband næst ekki. Ari
þurfti því að keyra til baka,
langleiðina til Hafnarfjarðar,
til þess að ná símasambandi
við bílalestina sem flutti leik-
ara, annað starfslið og bún-
að á staðinn. Lestin reyndist
silast áfram á 30 km hraða
og raunar komust aldrei allir
bílarnir á leiðarenda.
Engu að síður var stillt
upp og gert klárt fyrir tökur.
Allt reyndist til reiðu á tilsett-
um tíma; þ.e.a.s. klukkan ell-
efu en þá hafði Ari reiknað út
að Ijósmagn ætti að vera
orðið nægilegt. Um miðjan
janúar eru aðstæður til kvik-
myndatöku úti við munaður
og mikilvægt að tökur geti
hafist um leið og færið gefst.
Þegar miklu hefur verið
kostað til, hingað fluttir er-
lendir leikarar og umtals-
Hér má sjá
hvernig aö-
stæöur voru
gjarnan viö
tökur á „Á
köldum
klaka“.
Myndin er
tekin viö
Jökulsárlón.
verðir fjármunir eru í húfi (á
annað hundrað milljónir ís-
lenskarl), svítna leikstjóri og
aðaltökumaður þegar hið út-
reiknaða Ijós birtist ekki
klukkan ellefu! Klukkan ell-
efu var enn myrkur við Kleif-
arvatn. En fimmtán mínútum
síðar byrjaði nálin á Ijósmæl-
inum að stíga og þegar
klukkuna vantaði fimmtán
mínútur í tólf voru aðstæður
loks orðnar ákjósanlegar.
Myndavélinni var komið
fyrir á tökustað og . . ., blint.
Ekkert sást gegnum hana.
Hitari, sem á að halda glerj-
um í vélinni móðulausum,
reyndist bilaður. Skipt var
um þennan hluta vélarinnar í
snarheitum og reynt aftur.
Þá var kominn agnarsmár
dropi á Ijóssíu og nú tók við
hálftíma aðgerð við að taka
„filterinn" úr, þurrka af hon-
um dropann og setja allt aft-
ur á sinn stað.
Klukkan var fimmtán mín-
útur gengin í eitt þegar loks-
ins var hægt að hefja tökur
og dýrmætuf tími hafði farið
til spillis. Á dagskránni voru
tíu „skot“ þennan dag og af
þeim náðust þrjú.
KALDRIFJAÐUR
LEIKSTJÓRI
í atriði þar sem erlendu
leikararnir húkka sér far með
bíl einhvers staðar uppi á
fjöllum birtist slægð leikstjór-
ans á „kaldrifjaðan“ hátt.
Leikararnir, sem höfðu
dandalast úti við áður
en takan hófst til þess
að láta sér verða
nægilega kalt til að
skjálfa almennilega,
áttu von á að bíllinn
væri ylvolgur þegar
tekin yrðu atriði í hon-
l_ um. Rafmagnsofn átti
að sjá til þess. Skjálf-
andi leikaragreyin
skulfu hins vegar hálfu
hraðar eftir að í bílinn var
komið vegna þess að Friðrik
hafði tekið ofninn úr sam-
bandi.
„Þetta varð allt saman að
vera sem eðlilegast,“ segir
hann og kímir útundan sér á
sinn óræða hátt.
AÐ VERA EÐA EKKI
AÐ. . .
Þessi aðferð, að gera
myndina við erfiðustu að-
stæður, slær allt út. Meira að
segja aðferðir snillinganna í
Hollywood. Þeir búa til fár-
viðrin sín í vélum; kveikja á
hríðinni, slökkva á hríðinni.
Meiri mjúkan snjó, dálftið
hagl.
í stað þess að búa við ör-
yggi af því tagi gerðist það
stundum að kvikmyndatöku-
liðið þurfti að taka sig upp að
morgni vegna þess að snjór-
inn var allt í einu horfinn. Þá
þurfti að fara í símann og
hringja út um landið í leit að
heppilega fenntu landslagi.
Og það er ekki eins og menn
taki fyrirvaralaust á rás út í
buskann. Umbúnaðurinn er
mikill, í förinni voru yfirleitt
u.þ.b. 12 bílar, bæði stórir og
smáir og 35 manns. Það er
meira en að segja það að
koma hersingunni af stað.
VERÐI HANS VILJI. . .
Bíltúrarnir gengu heldur
ekki alltaf áfallalaust fyrir sig.
Almættið tók til dæmis
nokkrum sinnum í taumana
og „stillti upp í vinklana,"
eins og Friðrik kallar það.
„Sko,“ segir Ari, „Friðrik
tók ekki bílpróf fyrr en á sfð-
asta ári og hafði heldur litla
reynslu af akstri. En þegar
daginn tók að lengja nú í vor
þá þótti okkur óhætt að leyfa
honum að keyra meira.
Hann missti bílinn samt út af
sjö eða átta sinnum.
Eftir nokkur atvik af þessu
tagi og við höfðum klöngrast
út úr bílnum, sem stóð þá
oftar en ekki í skafli og sneri
á móti upphaflegri aksturs-
stefnu, kom í Ijós að við vor-
um staddir á afskaplega fal-
legum stöðum. Mörg bestu
sjónarhornin í myndinni
komu til á þennan hátt. Við
höfðum þá brunað sem leið
lá, glápt fram fyrir okkur og
ekkert mátt vera að því að
skoða landið út um aftur-
gluggann," segir Ari og Frið-
rik bætir við með lymskulegri
glettni:
„Ég leyfði Guði bara að
ráða þessu!“
SÚPUÓDIR
ÍSLENDINGAR
Aðalleikarinn (myndinni er
Japani sem heitir Masatoshi
Nagase. Hann er vinsæll
tónlistarmaður f heimalandi
sínu og þar iðka stúlkur yfir-
lið af kappi ef þær komast í
tæri við goðið. Kynni Naga-
se og Friðriks Þórs tókust
hér á landi að vorlagi þegar
Friðrik gerði fyrir hann tón-
listarmyndband. Með í för
voru þá nokkrir samlandar
Nagases. Og það, sem
einna helst vakti athygli
þeirra við land og þjóð, var
súpa.
Nokkuð var ferðast um
landið við gerð myndbands-
ins og svo ótrúlega vildi til að
hvar sem numið var staðar
til að matast fylgdi aspars-
súpa með aðalréttum. Meira
að segja kvað svo rammlega
að asparssúpuframboði að
Nagase og félagar voru farn-
ir að halda að ísland væri al-
sett asparsökrum og að súp-
an væri hér þjóðarréttur!
Varla vogaði nokkur Japani
sér að velta vöngum yfir
þessu mikla asparsáti af
kurteisiástæðum og virðingu
fyrir þessum merkilega þjóð-
arsið.
Hin mikla kurteisi Naga-
ses átti einnig eftir að reyn-
ast honum fjötur um fót.
Hann þykir vingjarnlegur
með afbrigðum og því var
vinsælt meðal starfsfólks við
gerð kvikmyndarinnar að
setjast inn [ húsbílinn hjá
honum meðan úti geisuðu
válynd veður. Það var hins
vegar ekki fyrr en kærasta
Nagases var komin hingað
til lands að hann bað um að
sér yrði fenginn sérstakur
húsbíll svo þau fengju að
vera í friði fyrir fólki í snjó-
göllum.
ÞYNNKUGRÆNI
LEIKARINN
Nokkur hluti af tökum fór
fram í Japan. Friðrik Þór og
Ari segja farir sínar að mestu
sléttar úr þeirri för, nema
hvað upp komu nokkur
vandkvæði með einn jap-
önsku leikaranna. Hann
skipti litum. Þannig var mál
með vexti að þessi tiltekni
leikari átti aðeins að koma
fram ( myndbandsupptöku
sem í kvikmyndinni birtist í
sjónvarpi. Þeir töldu því ekki
þörf á förðunardömu við þær
tökur en var þá tjáð að þar
hefðu þeir gert mikil mistök.
Og það kom á daginn. Mað-
urinn var grænn! Þá var
þetta litarraft mannsins tengt
hinum gulleita hörundslit
Japana og undir einhverjum
kringumstæðum leit hann
svona út. Jafnvel var talið að
þetta væri „þynnkugrænka“,
36 VIKAN 2. TBL. 1995