Vikan - 01.05.1996, Qupperneq 60

FRH. AF
BLS. 12.
Shawn hvort það hafi aldrei
kitlað hann að finna sér ís-
lenskt kvonfang.
„Áður en ég hitti kærust-
una mína var óg mjög áhug-
samur um að kynnast ís-
lenskri konu. Ég margítrek-
aði það við foreldra mína að
ég vildi fara til íslands og
dvelja þar um skeið. Já, ég
viðurkenni það að í hjarta
mínu vildi ég giftast íslenskri
konu og foreldrar mínir
studdu það sjónarmið. Dóri
frændi hefur sagt mér marg-
ar sögur af (slensku kven-
fólki. T.d. sagði hann að ís-
lenskar konur væru eins fal-
legar og þær eru af því að
víkingarnir hefðu komið svo
víða við og tekið fegurstu
konurnar frá hverjum stað
með sér aftur til (slands. ís-
lenskar konur eru ótrúlega
fallegar og karlmennirnir
reyndar líka.“
En Shawn er ekki einn
síns liðs. Sambýlistúlka
hans er fjarri því að vera ís-
lensk þrátt fyrir að ekki vanti
hana fegurð og glæsileika.
Hún er grönn og hávaxin
með kattarleg augu og há
kinnbein. Hún er eins konar
brúnetta og pínulítið austur-
evrópsk í útliti. En hún er
ekki pólsk, tékknesk, né
ungversk. Hún kemur frá litlu
þorpi á Flórída norðanverðu
en nú ferðast hún um heima
og geima ásamt Shawn í fyr-
irsætuerindum. „Ég hitti
hana fyrir fjórum árum á
„casting" (notað yfir það þeg-
ar fyrirsætur kynna sig fyrir
mögulegum viðskiptavinum)
í Miami. Hún var þá mjög
ung, 18 ára, og hafði nýlega
yfirgefið litla heimabæinn
sinn. Við spjölluðum saman
þennan dag og áður en leið
á löngu vorum við farin að
skokka saman á hverjum
degi. Við urðum fljótt nánir
og góðir vinir. Þegar vertfð-
inni á Miami var lokið skildu
leiðir. Hún hólt til Parísar og
ég til Munchen. Við héldum
þó alltaf sambandi símleiðis
og bréfleiðis og á endanum
ákvað ég að fara til Parísar
og upp frá þeim degi höfum
við verið saman.“
Samband Shawns og
Móniku breytti „tonni“, eins
og hann orðar það, í lífi
hans. „Við stefnum að því að
eignast hús með fullt af
krökkum; stóra fjölskyldu.
Fjölskyldan hefur orðið dálít-
ið undir hér í Bandaríkjun-
um, sér í lagi á Flórída.
Þetta er svo ný byggð, hing-
að eru komnir innflytjendur
hvaðanæva að. í Minnesota
og á íslandi, að ég held, er
allt annað uppi á teningnum.
Þar skipta rætur fólks máli
og fjölskyldan er miðpunktur
alls. íslensk ættað fólk í
Minnesota og norrænu sam-
félögin í heild standa sam-
an.“
FÉKK VINNU Á FYRSTA
DEGI í FYRIRSÆTU-
STÖRFUNUM
Nú lítur þú út fyrír að vera
ístenskarí eða norrænni en
flest það sem norrænt er.
Finnurðu fyrír einhverju sér-
stöku viðmóti frá fólki vegna
þessa?
„Líklega er það út af Ijósa
hárinu að við fyrstu kynni
trúir enginn því að ég sé am-
erískur, flestir telja mig
sænskan eða norskan en ég
stend harður á því að ég sé
íslenskur. í flestum tilfellum
verður fólk voða forvitið:
„Oh, really, from lceland!"
Bandaríkjamenn hafa hins
vegar upp til hópa enga hug-
mynd um hvað ísland er,
nafnið minnir suma á eski-
móa.“
Hvernig kom það til að þú
gerðist fyrírsæta?
„Það byrjaði fyrir sjö árum.
Ég var byrjaður í háskóla en
ég vissi í raun ekkert hvað
ég var að gera þar, né hvað
ég vildi yfirleitt. Þá gerðist
það að ég hitti ítalskan vin
minn, sem var módel, á leið
til starfa í Mílanó. Það varð
svo úr að ég slóst í hópinn
með honum. Þegar við kom-
um á módelskrifstofuna
hans á fyrsta deginum vildi
fólkið þar endilega að ég
reyndi fyrir mér. Ég fór í
„casting" þennan sama dag
og fékk vinnuna. Síðan vann
ég þarna í u.þ.b. þrjár vikur
en þetta var allt of mikið rugl
fyrir sveitadreng frá Minne-
sota, endalaus partí og
drykkja, þannig að ég sneri
aftur heim. Ég byrjaði aftur í
skólanum en gafst upp eins
og áður. Þá fékk ég mér
„venjulega“ vinnu við skrúð-
garðyrkju. Það var þó ein-
hver órói í mér, mig langaði
burt frá Minnesota og sjá
heiminn. Þannig að ég fór
aftur í módelbransann, flutti
til New York og dvaldi þar í
átta mánuði. Þaðan hélt ég
til Tókýó og svo til hverrar
stórborgarinnar á fætur ann-
arri. Þetta var heilmikil
reynsla fyrir mig, 24 ára
gamlan, og þá tiltölulega
óspilltan Minnesota dreng.
Mér gekk þokkalega en ég
ætlaði þó aldrei að ílengjast í
þessu.“
Af hverju ekki?
„Ég var líklega alltaf í
röngum félagsskap; var í
raun alltaf að hitta rangt fólk.
Ég var líka áttavilltur, mér
fannst að framtíð mín lægi í
einhverju öðru. T.d. blundaði
það í mér að læra leiklist
eða að fara að vinna í fyrir-
tækinu hennar mömmu en
hún selur antíkvörur og vill
að ég taki við því fyrirtæki.
Með því hefði ég getað kom-
ið meira jafnvægi á líf mitt,
ég hefði getað séð fyrir fjöl-
skyldu, eignast hluti og haft
það náðugt. En ferðahugur-
inn í mér varð yfirsterkari.
Þegar ég var kominn heim til
Minnesota langaði mig jafn-
óðum á flakk aftur, ég vildi
burt úr öryggi og þægindum
heimahaganna. Einn daginn
pakkaði ég dóti mínu saman,
stökk upp í jeppann minn og
hélt af stað til Los Angeles.
Þar bjó ég um stund og vann
sem módel. Hingað til Miami
kom ég fyrst fyrir fimm árum
síðan og upp frá því hef ég
verið hér í sex mánuði á
hverju ári á meðan mest er
að gera. Þess á milli flakka
ég á milli Tókýó, Evrópu, LA
og New York.
Ég er reyndar tekinn að
þreytast á öllum þessum
ferðalögum og þess vegna
höfum við kærasta mín,
Mónika, sem einnig er mód-
el, ákveðið að flytja til New
York í næsta mánuði og
koma okkur upp varanlegu
aðsetri þar. Stefnan er sú að
vinna okkur inn nægilega
peninga til að geta hætt í
bransanum innan tíðar.
Þótt ég vilji hætta fyrir-
sætustörfunum þá er ég ekki
að segja að þetta sér al-
slæmur bransi. Ef maður er
nógu gæfusamur til að afla
góðra tekna og nógu skyn-
samur til að leggja eitthvað
fyrir þá getur maður á endan-
um gert þá hluti sem mann
hefur alla tíð dreymt um að
gera. í mér blundar engin eft-
irsjá, ég fékk tækifæri til að
komast burt frá Minnesota og
ferðast um veröldina. Það er
mér mikils virði. Öllum er hollt
að fara á flakk og skoða sig
um í heiminum. Nú er ég ekki
að setja út á Minnesota, fylk-
ið er yndislegur staður og
þangað mun ég alltaf rata aft-
ur.“
KJARVAL FÍNN
NÁUNGI
Þú talar mikið um flakk og
ferðalög. Þarna talar eflaust
víkingurinn í þér?
„Gæti það verið víkinga-
blóðið? Fyrir mér var Dóri
frændi minn alltaf nokkurs
konar víkingur. Hann fór víða
sem sjómaður og það er
meðal annars vegna þess
sem ég hef alltaf litið upp til
hans. Ég man ég las það í
íslendingasögunum að vík-
ingarnir væru alltaf að ferð-
ast eitthvað. Það var vís leið
til frægðar og frama og til
þess að komast yfir lönd. Ég
hef lesið þónokkuð um vík-
ingana í enskri útgáfu minni
af íslendingasögunum. Ég á
líka allar sögurnar á íslensku
en þarf að ná fyrri hæfni í ís-
lensku áður en ég ræðst í að
lesa þær.“
í beinu framhaldi af víking-
um berst talið að þekktum
íslenskum rithöfundum og
listamönnum og þá kemur
nafn Kjarvals upp í huga
Shawns. „Mamma var vön
að segja mér sögur af Kjar-
val þegar ég var lítill. Hún
tók oft á móti frakkanum
hans í fatahenginu á Hótel
Borg en þar var hún sem
unglingsstelpa að vinna sem
síma- og lyftudama. Hún
mundi sérstaklega eftir hatt-
inum hans því hann var allur
holóttur. Hún minnist þess
einnig að hann sat alltaf í
hópi háttsettra manna, eins
og diplómata, stjórnmála-
manna og kaupsýslumanna,
sem sagt meðal heldri
60 VIKAN 2. TBL. 1996