Vikan - 07.05.1998, Side 44

Það er miðvikudagur í
Barcelona. Úti er
svalt, þrumur og eld-
ingar. Ekki ákjósan-
legt veður fyrir Jessicu, sem er
að klæða sig til að fara í vinn-
una. Hún velur fötin af kost-
gæfni, klæðnaðurinn ber þess
vitni að hún vinnur ekki á
skrifstofu. Jessica er vændis-
kona, ein af fjölmörgum í
Barcelona. Á Spáni er mikið
atvinnuleysi og bitnar það illa
á konum. Æ fleiri leiðast út í
vændi. Oftast eru það konur
sem hafa enga menntun eða
mæður sem á þennan hátt
framfleyta fjölskyldu sinni.
En svo eru aðrar sem stunda
vændi einfaldlega vegna þess
að með því móti geta þær haft
góðar tekjur. Ég fylgdist með
Jessicu að störfum þennan
votviðrasama dag. Hún gaf
mér leyfi til þess og er fús til
að svara spurningum mínum,
gegn greiðslu. Hún stundar
götuvændi frá fjölmennu
horni á Ronda San Antoni,
ásamt nokkrum öðrum kon-
um. Hún er yngst í hópnum,
28 ára, og hefur stundað vændi
í þrjú ár.
Það heldur áfram að rigna.
Klukkan er að verða sjö þeg-
ar við komum á hornið við
Goya leikhúsið. Þrátt fyrir
veðrið eru þær á sínum stað,
konurnar sem deila horninu
með Jessicu. Þær líta mig
hornauga, gefa til kynna að
þær séu ekki hrifnar af nær-
veru minni. Ég hef orð á því
við Jessicu að flestar séu kon-
urnar komnar af léttasta
skeiði. „Flestar þeirra eiga
dapurlega sögu. Þær hafa
margar stundað vændi í þrjá-
tíu ár,“ segir Jessica og bætir
við: „Meðan þær voru ungar
voru þær á snærum mellu-
dólga sem hirtu af þeim af-
rakstur dagsins og skömmt-
uðu þeim lágmarks vasapen-
inga. Melludólgar vinna
þannig. Þeir ná tangarhaldi á
konunum. Þær telj a sér trú um
að þær elski þá og að sú ást sé
endurgoldin. En upp til hópa
eru þetta skíthælar sem fara
illa með konurnar. Þegar þær
eldast eru þær látnar sigla sinn
sjó. Konurnar hér þakka fyrir
alla smáaura sem þær fá. Flest-
ar eiga varla föt til skiptanna
þótt þær standi hér á hverju
kvöldi."
Meðan við bíðum eftir merki
frá fyrsta viðskiptavini
kvöldsins segir Jessica mér frá
aði að stunda vændi eftir að
pabbi hennar flutti aftur til Ní-
geríu. Jessica segir hann ekki
vita hvernig hún vinni fyrir
sér. Hún hlær og segir að í raun
og veru hafi það verið mamma
hennar sem kenndi henni að
selja varning á götunni. „Hún
ræktaði kjúklinga og seldi á
götumörkuðum. Ég hjálpaði
henni oft, stundum fór hún
snemma heim, leyfði mér að
halda sölunni áfram og halda
peningunum. Líklega grunaði
hana ekki að ég væri mörgum
árum seinna aftur í götusölu.
En nú sel ég allt annað en
kjúklinga.
Það er undarleg tilfinning að
standa þarna á horninu. Mér
líður líkt og konu sem bíður
auðmjúk eftir að vera boðið
upp í dans eða eins og böggli
á uppboði sem býður þess að
boðið sé í hann. Ég anda létt-
ar þegar fyrsti viðskiptavinur-
inn gengur í átt til Jessicu og
þau ganga burt. Þetta er eldri
maður, klæddur í gallabuxur
og gallajakka. Ég sest inn á
kaffihúsið á horninu, finn að
Öruggari með eldri mönnum
Það er hætt að rigna þegar
Jessica kemur til baka. Hún
segir að það kosti tíu þúsund
peseta (u.þ.b. fimm þúsund
krónur) að fara upp á hótel-
herbergi með henni. Hún
vinnur fjórar klukkustundir,
öll kvöld nema mánudaga.
„Mennirnir kaupa sér í raun
og veru eina klukkustund með
mér, en það er sjaldgæft að
þeir séu svo lengi. Ég vona
alltaf að þeir ljúki sér af á
nokkrum mínútum. Áður fyrr
afgreiddi ég sjö til átta menn
yfir kvöldið, núna yfirleitt
fjóra til fimm. Best líður mér
með eldri mönnum, ég er ör-
uggari með þeim.“ Hún man
ekki eftir fyrsta viðskiptavin-
inum. „Líklega hef ég verið
svo skelkuð að ég hef þurrk-
að hann úr minninu.'1
Meðan Jessica fer með næsta
viðskiptavini fæ ég mér ann-
an kaffibolla. Ég sit áfram og
virði Jessicu fyrir mér þegar
hún kemur til baka. Hún er
falleg kona, hávaxin með sítt