Vikan - 17.12.1998, Blaðsíða 14

Margrét K. Sverrisdóttir, nýliðinn í pólitíkinni
Á rjúpnaveiðum.
Margrét segir að
ekki hafi fækkað
verulega í rjúpna-
stofninum þó hún
sé komin með veiði-
leyfi!
að verða opinber persóna.
Hún neitar því samstundis.
„Svona umtal er alveg hætt
að snerta mig. Eg man þegar
ég var 13 ára og fór út á land
með pabba og mömmu þar
sem pabbi var að tala á fram-
boðsfundi. Ég var stödd fyrir
utan húsið og varð hvumsa
við þegar ég heyrði á tal ein-
hverra sem voru að tala mjög
illa um pabba. Mér fannst það
mjög óþægilegt, en lét ekki
vita af mér. Sama háttinn hef
ég á enn þann dag í dag. Ég
gef mig ekki fram þegar ég
heyri fólk tala illa um pabba
þótt auðvitað sé óþægilegt að
hlusta á gróusögur um sína
nánustu. Líklega má segja að
maður venjist þessu og auð-
vitað hefur fólk rétt á því að
hafa mismunandi skoðanir.
Ég mun hins vegar reyna að
halda manni og börnum utan
við þetta."
VEIÐIMAÐURINN MARGRÉT
Margrét hefur frá barnsaldri
verið áhugasöm um veiðar og
segir áhugann kominn frá
föður sínum. „Ég byrjaði að
veiða með foreldrum mínum,
byrjaði í hinum fræga Hrúta-
firði," segir Margrét hlæjandi.
„Maðurinn minn hafði ekki
komið nálægt laxveiði áður
en við kynntumst en hann
varð fljótt mjög áhugasamur
og nú eru þetta okkar bestu
stundir. Pabbi er með okkur í
veiðinni. Það er mjög gaman
að vera með honum úti í nátt-
úrunni. Hann hefur kennt mér
að lesa náttúruna alveg frá því
ég var krakki. Hann er mikill
útilífsmaður, það er honum í
blóð borið.
Fyrir þremur árum fór ég í
fyrsta sinn á rjúpnaveiðar og
strax í fyrstu ferðinni iðraðist
ég allra ferðanna sem ég hafði
ekki farið! Það er ekki til betri
leið til að slaka á en að vera
vel klæddur úti í náttúrunni
hér á íslandi. Ganga úti í kuld-
anum með öll skilningarvit
opin. Það er alveg dásamlegt.
Það er hreinlega ekki hægt að
hafa áhyggjur af einu eða
neinu þarna úti í marrandi
snjónum. Ég á mína eigin
byssu og veiðistöng. Mér
finnst leiðinlegt þegar konur
ætlast til að mennirnir geri allt
fyrir þær, rétti þeim græurnar
þegar allt er tilbúið. Ég er nú
stutt komin í rjúpnaveiðunum
og það hefur ekki fækkað
verulega í rjúpnastofninum
eftir að ég fékk veiðileyfið! En
það er heldur ekki takmarkið,
það er nóg að veiða í jólamat-
inn."
En það verða atkvæði, en
ekki rjúpur, í sigti veiðimanns-
ins næstu vikur og mánuði.
Margrét segist bjartsýn á að
hún eigi eftir að veiða mörg
atkvæði og hún vonar að hún
eigi eftir að skjóta föstum
skotum á þeim veiðilendum,
eins og pabbi hennar er þekkt-
ur fyrir. Ég spyr hana að lok-
um hvort hún sé ekkert hrædd
við að hefja pólitískan feril
sinn með Sverri föður sínum,
sem alltaf hefur verið um-
deildur og kannski aldrei um-
deildari en síðustu misseri.
Svar hennar endurspeglar
góða sambandið sem ríkir
milli þeirra feðginanna og
veiðifélaganna: „Eg veit sann-
leikann um föður minn og
kvíði þess vegna engu um
samstarf við hann."
Tveir bræður, fimm og átta ára gamlir, voru þekktir fyrir hrekki og
óþekkt og foreldrarnir voru í sífelldum vandræðum með þá. Ef eitt-
hvað fór úrskeiðis í hverfinu var það alltaf þeim að kenna og það
voru ófáar ferðirnar sem þau fóru á lögreglustöðina að sækja þá
bræðurna og margar kvöldstundirnar sem fóru í að reyna að siða
þá og reyna að kenna þeim að hlýða.
Hjónin voru orðin mjög örvæntingarfull þegar mamman frétti af
presti í næsta bæjarfélagi sem hafði orð á sér fyrir að taka erfiöa
krakka og stilla þau á ótrúlega skömmum tíma. Pað varð að ráði
að fara með yngri strákinn til hans fyrst.
Presturinn var stór og mikill maður, hann settist við stórt borð og
mændi þegjandi á strákinn í fimm mínútur án þess að mæla orð af
vörum. Síðan stóð hann upp, benti með vísifingri á drenginn og
sagði dimmri röddu:,, Hvar er Guð!" Drengurinn leit í kringum sig,
skelfingu lostinn en svaraði ekki. Presturinn benti afturá hann og
þrumaði aftur, hátt og skýrt: „Hvar er Guð!" Stráksa var nú mjög
brugðið. Hann kíkti undir borðið, bak við hurð og gardínur en
sagði ekki orð. Hann var byrjaður að fölna. Presturinn hallaði sér
nú fram á borðið með báða hnefa kreppta og starði í augu stráks-
ins og sagði: „Hugsaðu þig nú vel um drengur minn, hvar er
GUÐ!"
Nú varfarið heim með strákinn sem var þögull og hugsi alla leið-
ina. Þegar hann kom inn hljóp hann beint inn til bróður síns, lok-
aði hurðinni á eftir sér og hvíslaði áhyggjufullur: „Nú erum við í
vondum málum. Guð er týndur og þeir halda að við höfum stolið
honum".
Úr lesendabréfum kvennablaðs:
Ksri póstur,
Ég er tuttugu og tveggja ára kona sem hef verið í föstu sambandi
við mann í bráðum heilt ár. Ég er á pillunni en hún er dýr og mér
finnst að hann eigi að borga helminginn af kostnaðinum. Gallinn
er bara sá að mér finnst ég ekki þekkja hann nógu vel til að ræða
fjármál við hann.
Kæri postur,
Eg veit eiginlega ekki hvað ég á að gera. Eg er alveg rugluð. Mig
hefur lengi grunað að maðurinn minn haldi framhjá mér svo ég
átti langt samtal við hann í gærkvöldi. Hann sagði að þetta væri
tóm vitleysa í mér, hann hefði aldrei haldið framhjá mér og hann
lofaði að gera það aldrei aftur.
Kæri póstur,
Eg er farin að hafa miklar áhyggjur af elsta syni mínum. Hann
borgar átta þúsund krónur á mánuði í geðlæknishjálp. Hann hlýt-
ur að vera orðinn brjálaður!
14