Vikan - 17.12.1998, Blaðsíða 44

Eitt sinn, er ég dvaldi erlendis, deildi ég íbúð
með fólki af ólíku þjóðerni. Öll vorum við fjarri
heimahögunum og bundust fljótt vináttuböndum.
Öll nema Alessandra. Hún kom og fór án þess að
heilsa eða kveðja og var út af fyrir sig.
Alessandra var einkabarn efnaðra foreldra;
falleg, greind og metnaðargjörn. Hún var
lystarstolssjúklingur. Ég hugsaði til hennar þegar
ég rakst á þetta dagbókarbrot í erlendu blaði. Ég
hugsa oft tii Alessöndru. Þá hugsa ég ekki:
Hvernig skyldi Alessandra hafa það, heldur:
Skyldi Alessandra vera ennþá á lífi? Því
lystarstol getur verið banvænn sjúkdómur ef ekki
er gripið í taumana í tæka tíð.
Eg er löngu vöknuð
þegar vekjaraklukkan
hringir klukkan sex.
Ég skelf af kulda þrátt fyrir að
sólin sendi heita geisla sína
inn um gluggann og ég sé
klædd í hlý náttföt og þykka
ullarsokka. Ég er þreytt og til-
hugsunin um að fara á fætur
er hræðileg. En einhver innri
rödd skipar mér að fara á fæt-
ur áður en ég fer að hlaða á
mig aukakflóunum. Svo ég fer
fram úr til að þurrka af og
ryksuga. Með því móti brenni
ég nokkrum hitaeiningum alla
morgna.
Það tekur mig tvær klukku-
stundir að gera mig klára í
vinnuna. Ég vikta mig þrisvar
á mismunandi stöðum í her-
berginu. Viktin sýnir aldrei
nákvæmlega sömu töluna. Ég
tek mark á þeirri hæstu. Því
næst geri ég leikfimisæfingar
og hleyp upp og niður stigann,
þar til vöðvarnir æpa á mig að
þeir geti ekki meira. Þá fer ég
í sturtu og klæði mig.
60 HITAEININGAR í MORGUNMAT
Ég er haldin fullkomnunar-
áráttu hvað varðar útlit mitt
og skipti oft um hárgreiðslu
og föt áður en ég er ánægð.
Ég þoli ekki krumpu á fötun-
um mínum og hvert hár verð-
ur að vera á sínum stað. Ég fæ
mér hitaeiningasnauða jógúrt
í morgunmat og drekk einn
bolla af svörtu kaffi. Það eru
u.þ.b. 60 hitaeiningar. Ég
reyni að halda rriig innan við
200 hitaeiningar á dag. Ég
44
DAGURÍUR .
LYSTARSTOLSSJUKLINGS
kem ekki allri jógurinni niður.
Mér verður flökurt og kasta
upp áður en ég sest inn í bfl og
keyri í vinnuna.
Ég legg bflnum í talsverði
fjarlægð frá versluninni þar
sem ég vinn. Ég þarf að ganga
upp bratta götu og nýt göng-
unnar, þrátt fyrir að hún reyn-
ist mér erfiðari með hverjum
deginum sem líður. Ég verð
reið þegar ég finn fæturna
gefa sig, segi við sjálfa mig að
það dugi ekki að leggjast í leti
og aumingjaskap og neyði mig
til að hlaupa smá spöl. Oftast
neitar líkami minn að taka
þátt í hlaupunum og ég verð
að láta mér nægja að ganga
eins hratt og ég get.
Ég blanda lítið geði við
starfsfélaga mína. Ef ég hleypi
einhverjum of nærri mér gæti
það orðið til þess að viðkom-
andi fari að skipta sér of mik-
ið af lífi mínu. Þau ræða ef-
laust um mig þegar ég heyri
ekki til, en enginn spyr mig
hvort mér líði illa eða hvort ég
sé veik. Þau skilja mig ekki.
Enginn skilur mig. Ég kýs að
hafa það þannig.
Ég byrja á því að þrífa versl-
unina og ég tek að mér öll erf-
iðustu verkefnin.Ég flyt vörur
upp í verslunina af lagernum
sem er í kjallaranum. Enginn
fær að aðstoða mig og brenna
hitaeiningum sem ég þarfnast
svo mikið að brenna.
HLAUPIO Á FASTANDIMAGA
Ég borða ekkert í hádeginu.
Ég nota matartímann til þess
að fara út að hlaupa. Ég klæði
mig í tvo jakka, fer í
kápu utan yfir þá og set
húfu á höfuðið. Fyrst
geng ég nokkrum sinn-
um upp og niður
bratta götuna
fer síðan inn
stórt bfla-
geymsluhús
og hleyp /
upp og
niður stig-
ana. Þeir sem
ganga framhjá
horfa á mig stór-
um augum þar sem
ég hleyp í öllum
þessum þykku föt-
um um hásumar.
Eftir eina klukku-
stund finn ég til
fótunum og mér
finnst bakið á mér vera
að brotna. Það fyllir
mig vellíðan, það þýð-
ir að ég hef lagt mikið á
mig. Ég er máttfarin en
ánægð það sem eftir
er vinnudagsins og
verðlauna mig
með Diet kók.
A leiðinni
heim geng ég
fram hjá bak-
aríi. Lyktin
sem berst út á götuna er
himnesk, en ég flýti mér fram
hjá. Ég gæti fitnað af því að
anda henni að mér.
Kvöldmatartíminn er versti
tími dagsins. Ég get ekki hugs-
að mér að borða, en veit að ég
má til. Ég borða alltaf það
sama, salat, þrjár hrísgrjóna-
kökur og eina matskeið af
kotasælu. Ég reyni að koma
öllu þessu niður en fer á taug-
um þegar ég sé allan þennan
mat fyrir framan mig. Ég ætti
ekki að vera að borða þetta.
Þetta er allt of mikið. Þetta er
svo fitandi. Um leið og ég hef
komið matnum niður geri ég
leikfimisæfingar.
HRÆÐSLAN VIO SVEFNINN
Ég fer aldrei út á kvöldin. Ég
er hætt að hafa samband við
mer
eg
fæ
og
vini mína. Ég get
ekki hugsað mér að
sitja með þeim inni á
einhverjum barnum
og drekka hita-
einingar. Ég
eyði flestum
kvöldunum
inni í her-
berginu mínu
fyrir framan
spegilinn og
grand-
skoða lík-
ama minn.
Einhvern veg-
inn tekst mér
alltaf að sjá ein-
hverja fitu-
keppi, það er
alveg sama
hvað ég geri,
tekst aldrei að
vera nógu grönn.
Klukkan hálf tíu er
orðin örmagna. Ég
mér svart kaffi
hátta. Ég ligg í rúm
inu, skelf úr kulda
og get hvorki
hreyft legg né lið.
Ég velti því fyrir
mér hversu lengi
líkami minn þoli
þessa meðferð. Mig
verkjar alls staðar og mér er
flökurt. Ég er hrædd við
svefninn, er hrædd um að ef
ég sofni muni ég aldrei vakna
aftur. Oftast móki ég alla
nóttina og vakna á hálftíma
fresti. Sennilega er líkami
minn að gefa mér merki um
að hann sé svangur. Þetta er
einmanalegasti tími sólar-
hringsins; ég er eina mann-
eskjan í heiminum sem veit
hvernig mér líður. Stundum
verð ég hrædd og ákveð að nú
verði ég að taka mig taki, ég
verði að leita mér hjálpar,
borða fleiri hitaeiningar og
eyða minni orku. En ég er enn
á lífi þegar dagur rennur á ný
og það er merki þess að lík-
ami minn þoli þessa meðferð.
Þannig að mér hlýtur að vera
óhætt að halda áfram.
Texti: Þórunn Stefánsdóttir