Vikan - 17.12.1998, Blaðsíða 51

og þau geta gert kraftaverk á
sviðinu", segir Sigríður og
hlær við tilhugsunina um
þessa ungu leikara. Síðan hún
eignaðist börn sjálf hefur hún
meira og minna starfað með
fóiki og fyrir fólk, þó aðallega
börn.
„Ég kenni allt frá 6-16 ára og
það er mjög gefandi. Þau hafa
Ííka svo gott af þessu. Krakk-
ar sem læra að tjá sig svona
eiga svo miklu auðveldara
með öll samskipti við annað
fólk seinna meir. Ég hef alltaf
haft mjög gaman af starfi
mínu með börnum og fyrir
börn, það eru 20 ár síðan við
Jón E. Guðmundsson stofn-
uðum íslenska Brúðuleikhús-
ið og fórum að fara milli leik-
valla til að skemmta börnun-
um. Ég lánaði brúðunum
rödd mína og ég missti málið
fljótt svo við fórum á fund
Borgarinnar og sníktum út
hátalara til að geta haldið
áfram. Ari seinna fengum við
svo bíl til afnota og síðan heit-
ir þetta Brúðubíllinn. Ég
starfaði við hann í 17 ár, en þá
tók Helga Stephensen við
honum. Ég er þó enn viðloð-
andi Brúðubflinn því ég sem
allt bundið mál fyrir brúðurn-
ar, mér er það ómögulegt að
slíta mig frá starfi með börn-
um alveg".
En Sigríður er kominn á nýtt
ról núna. Hún flutti frá BB
(Brúðubflnum) og í ÚÚ (Úr-
val Útsýn) þar sem hún er
skemmtanastjóri fyrir „Úr-
valsfólk" sem eru eldri
borgarar í orlofi á Kanarí.
Hún er vön á þessu sviði
þar sem hún var skemmt-
anastjóri fyrir húsmæðraor-
lof áður. Hún virkar eins og
vítamínsprauta á mann-
skapinn og fær alvarlegasta
fólk til að sprella og
skemmta sér.
„Þetta er svo gaman og
uppbyggilegt. Þarna kemur
saman fólk sem er hætt að
hafa áhyggjur af daglegu
amstri og er komið til að
njóta lífsins og gerir það svo
sannarlega" segir Sigríður.
„ Fólk finnur til öryggis
þarna, það er fararstjóri og
hjúkrunarfræðingur með og
allir eru tilbúnir til að
bregða á leik.
Ég á fullt herbergi af bún-
ingum og fer alltaf með
fulla tösku af þeim með
mér. Mér tekst alltaf að fá alla
til að taka þátt í einhverjum
fíflalátum, það er svo auðvelt
þegar maður er kominn í eitt-
hvert hlutverk. Það er líka svo
skemmtilegt fólk saman kom-
ið þarna svo það vantar
hvorki hagyrðingana né aðra
skemmtikrafta".
Það sést á Sigríði að hún nýt-
ur lífsins sem skemmtana-
stjóri. Það kemur leiftrandi
glettni í augun á henni við til-
hugsunina.
„Ég nýt þess að sjá þetta
fullorðna fólk skemmta sér
svona innilega og ég hrífst
með því og það með mér. Við
tökum létta sveiflu á morgn-
anna, göngum, spilum miní
golf, grillum saman og förum í
stuttar ferðir eða út að versla,
höldum tískusýningar, döns-
um, spilum vist, syngjum og
tröllum og höldum kvöldvök-
ur".
„ Ég veii aldnei hvont ég er að koma
eðalara!"
„Margir reyna hér ýmislegt
sem þeir hafa aldrei prófað
fyrr og kynnast nýrri hlið á
sjálfum sér. I fyrra var hér á
Kanarí næstum blind kona,
Nina Finsen, sem fór heim
með tvenn verðlaun úr
minigolfinu, hún fékk silfur-
verðlaun í golfinu og auk þess
verðlaunapening fyrir að
skjóta holu í höggi!
Éólk á mjög góða daga hjá
okkur og þar sem fólk leikur
sér svona kynnist það hvort
öðru svo vel og margir hafa
eignast vini fyrir lífstíð í þess-
um ferðum".
Sigríður flakkar mikið á
milli íslands og Spánar,
Kanaríeyja og Mallorka. Hún
er eins og farfugl.
„Ég veit aldrei hvort ég er
að koma eða fara" segir hún
og hlær dátt.
„Ég get ekki slitið mig frá
börnunum svo ég er alltaf
heima á veturna meðan ég er
að kenna þeim. Ég var líka
Stúfur, húsjólasveinn á Bessa-
stöðum meðan Vigdís var for-
seti og fannst það mjög gam-
an. Annars er ég mest heima á
sumrin, það er holit að fara
suður á bóginn á haustin og
vorin, það styttir skammdegið
og gefur manni orku" segir
Sigríður Hannesdóttir, gleði-
gjafi að aðalatvinnu.
51