Vikan - 17.12.1998, Blaðsíða 23

Lesandi segir frá ^
bað hann því að bíða eftir
mér, lét vatn í pott, plastskál
yfir pottinn, súkkulaðibita í
skálina og lét pottinn á elda-
vélarhelluna svo allt væri til-
búið þegar ég dæmi til baka.
Ég klæddi yngri dóttur mína í
útifötin og meðan ég klæddi
mig í ráfaði hún fram í eidhús.
Ég fór þangað inn til þess að
ná í hana en mætti henni í dyr-
unum, tók hana í fangið og
flýtti mér út. Hún yngri dóttir
mín er mjög handóð og leikur
sér gjarnan að tökkunum á
eldavélinni. Við urðum að
vakta eldavélina því hún
kveikti á henni hvað eftir ann-
að. Þess vegna hafði ég það
fyrir reglu að fara aldrei út úr
húsinu án þess að athuga
hvort örugglega væri slökkt á
eldavélinni. En í þetta sinn
vorum við orðin sein og drif-
um okkur út. Þetta var í fyrsta
skipti frá því ég eignaðist börn
sem ég aðgætti ekki að elda-
vélinni áður en ég fór út úr
húsinu.
Við vorurn í burtu í hálfa
klukkustund. Þegar við nálg-
uðumst húsið tók ég eftir því
að slökk var á jólaljósunum á
efri hæðinni. Sömu sögu var
að segja af ljósunum í eldhús-
glugganum og í eldhúsinu sá
ég einhvern torkennilegan
bjarma. Pottinum á eldavélar-
hellunni skaut strax upp í
huga mér, þegar ég sá
eldsprengingu í eldhúsinu. Ég
hrópaði til mannsins míns að
heimilið okkar væri að
brenna.
Hvernig tilfinning er það að
horfa upp á heimili sitt
brenna? Ég held að það sé
ekki á neins manns færi að
lýsa því. En fyrstu viðbrögð
mín voru nokkurs konar sturl-
un. Ég æpti og öskraði meðan
ég hljóp til nágranna okkar og
bað hann að hringja í slökkvi-
liðið. Og það eina sem ég gat
hugsað var: Það eru að koma
jól! Af hverju gerist þetta
núna þegar það eru að koma
jól? Yndisleg nágrannakona
mín tók mig og stelpurnar inn
til sín, hún tók stjórnina með-
an ég gat ekki gert neitt annað
en öskra og gráta. Hjá henni
hringdi ég út á land til for-
eldra minna og pabbi reyndi
að róa mig niður meðan ég
grét í símann. Hann sagði mér
að þetta myndi allt lagast, en
það eina sem ég gat sagt við
hann var: Já en pabbi, það eru
að koma jól.
Ég á systur sem sjálf lenti í
því að missa allt sitt í bruna
fyrir 20 árum. Hún var eina
manneskjan sem vissi hvernig
okkur leið. Það má segja að
hún systir mín hafi bjargað
öllu þetta kvöld, hún tók al-
gjörlega að sér stjórnina.
Maðurinn minn var við það
að brotna niður, en harkaði af
sér. Hann varð að vera til
staðar fyrir slökkviliðið og
svara spurningum tryggingar-
manna. Þegar búið var að
reykræsta húsið ráðlögðu
slökkviliðsmennirnir mannin-
um mínum að fara ekki inn í
húsið ef hann væri ekki í góðu
yrði íbúðarhæf á nýjan leik
eftir 2-3 vikur, en raunin var
sú að það liðu 4 mánuðir áður
en við gátum flutt inn aftur. Á
þessum 4 mánuðum bjuggum
við á sex stöðum og fluttum
allt okkar dót á milli staða í
plastpokum, þar sem ferða-
töskurnar okkar höfðu eyði-
lagst eins og allt annað. Það
bættist smám saman við far-
angurinn, við flýttum okkur
að kaupa ný leikföng handa
stelpunum og við urðum að
kaupa nýjan fatnað. Og á
þessum erfiðu mánuðum
kynntumst við því góða í
fólki. Foreldrar barnanna í
leikskóla eldri dóttur minnar
sendu okkur föt og leikskóla-
kennarinn sendi leikföng. Ein
amman, sem var að sækja
Ég mun aldrei gleyma því þegar við ókum frá húsinu
seinna um kvöldið. Ég horfði á húsið mitt, allt var
svart og engin jólaljós skinu úr gluggunum.
jafnvægi. Húsið væri mjög
mikið skemmt. Systir mín
bauðst til að fara inn, tók með
sér vasaljós og skoðaði
verksummerkin. Maðurinn
minn fór á eftir henni. Ég bað
þau að koma til baka með
jólagjafirnar og jólafötin. Mér
fannst eins og það sem hafði
verið lokað inni í skápum
hlyti að vera óskemmt. En
auðvitað var það allt saman
ónýtt. Systir mín reyndi að
róa mig niður, sagði að auð-
vitað myndum við bjarga
þessu og lofaði að fara með
mér að kaupa allt saman upp
á nýtt.
Ég mun aldrei gleyma því
þegar við ókum frá húsinu
seinna um kvöldið. Ég horfði
á húsið mitt, allt var svart og
engin jólaljós skinu úr glugg-
unum. En ég hugsaði með
mér að jólin skyldi ég halda,
hvernig sem ég færi að því.
Jólin héldum við svo hjá for-
eldrum mínum sem gerðu allt
sem í þeirra valdi stóð til að
gera okkur jólin góð og
ógleymanleg. Að jólunum
loknum tók við blákaldur
raunveruleikinn. I bjartsýni
okkar héldum við að íbúðin
barnabarnið sitt í leikskólann,
komst við þegar hún heyrði
dóttur mína segja börnunum
frá brunanum og flýtti sér í
bæinn og keypti handa henni
föt og leikföng. Leikskóla-
kennarinn fór með börnin í
heimsókn á slökkviliðsstöðina
þar sem þau voru frædd um
eldinn og eyðileggingarmátt
hans. Þeim var sýnt hvernig
slökkviliðið slekkur eldinn og
þessi heimsókn hafði góð
áhrif á dóttir mína sem hafði
fengið áfall við að horfa á
heimili sitt brenna.
Nú eru aftur að koma jól. Ég
er aftur búin að lofa mér í
mikla vinnu fyrir jólin, ég
verð að vinna mikið þessa
dagana þar sem maðurinn
minn missti vinnuna stuttu
eftir brunann. Við erum aftur
flutt inn í húsið sem var end-
urnýjað frá lofti og niður í
gólf. Sem betur fer vorum
við tryggð. En fyrir þessi jól
höfum við ekki efni á því að
gera það sem við vorum vön
að gera. Ég, jólabarnið, á
ekki einu sinni jólaseríu, en
laumast nú ábyggilega til að
kaupa eina eða tvær. Þegar
ég finn að jólastressið er að
¥Y
læðast í konurnar í kringum
mig langar mig að stoppa þær
af og segja þeim að njóta þess
frekar að bíða eftir jólunum
og eiga skemmtilegar stundir
með fjölskyldunni. Ég upp-
götvaði að ég hafði alltaf ver-
ið að flýta mér; þegar ég var
að baka ýtti ég stelpunum
mínum frá mér, fannst þær
vera fyrir mér, í stað þess að
leyfa þeim að vera með. Ég
var að föndra og skreyta þeg-
ar þær voru sofnaðar, þær
voru alltaf fyrir mér, ég var
alltaf að flýta mér. Ég er ekki
eina konan sem fer illa fyrir í
jólastressinu, það voru þrír
aðrir brunar út frá potti á
eldavél í sömu vikunni og
kviknaði í hjá okkur.
Jólaboðskapurinn lýtur í
minna haldi fyrir jólastressinu
og það er svo margt sem
kyndir undir. Mér er alltaf
minnisstætt að fyrstu dagana
eftir brunann heyrði ég dag
eftir dag dagskrárgerðarkonu
hjá einni útvarpsstöðinni á
hamra á boðskapnum til okk-
kvenna: Jæja stelpur.
ar
hvernig gengur? Eruð þið
búnar að baka? Eruð þið bún-
ar að kaupa jólagjafirnar, á
ekki að fara að drífa sig í bæ-
inn? Mig langaði oft að
hringja í hana og segja henni
að snúa áróðrinum við, skora
frekar á konur að slaka á og
njóta aðventunnar með fjöl-
skyldunni.
Éldurinn kenndi mér nefni-
lega svolítið mikilvægt. Ég
uppgötvaði að jólin eru svo
miklu meira en kökur, jóla-
gjafir og jólaskreytingar. Jólin
eru hátíð fyrir fjölskyldunnar.
Fjölskyldan, vinirnir og góðar
samverustundir með þeim, ör-
yggistilfinningin að eiga traust
heimili og samastað er það
sem skiptir máli.
lesandi seqir Þórunni Stefánsdóttur sö

Vill þú dcihi sögu þinni
Pmeö okkur? Er eilthvað
sem hefur hal't mikil áhrif
á þig, jafnvel breytt lífi
þínu? I’ér er velkontið að
\é skrifa eða hringja til okk-
ar. Viðgætum íyllsiu nafii-
^ lcyndar.
I leimilisf'angið er: Vikan - „LiTsreynslusaga“
Seljavegur 2, 101 Keykjavík,
Nell'ang: vikan@lro(li.is
23