Vikan - 17.12.1998, Blaðsíða 27

Smasaga
Strætisvagninn kom og þær
stigu upp í hann. Aldrei hafði
vdgiiinn verið eins fljótur á
leiðinni inn í hverfið þar sem
Bára bjó því hugsanirnar þutu
feegnum huga þeirra á leið-
inni. Hvorug sagði orð. Við
hverfissjoppuna stigu þær út
úr vagniuum og gengu þegj-
andi upp mannlausa götuna í
áttina áð húsi Báru.
Bár®et undan forvitni sinni:
att þá systkini sem þú
ir ekki. Ertu ekkert for-
in?"
Inga starði fram á veginn
fjarrænum augum:„Jú, ég er
það og mamma er það greini-
lega líka, en hvorug okkar
hefur þorað að tala um þetta
mál. Konan var líka gift og
barnið er sjálfsagt ekki skráð
barn pabba. Ég er löngu búin
að fyrirgefa pabba mínum og
ég vildi svo gjarnan vita hvert
þetta eina systkini mitt er."
Hún þagnaði snöggt og lækk-
aði síðan röddina „ Reyndar
hefur mig grunað undanfarna
mánuði að þetta systkini mitt
sé nær en ég vissi. Ég er bara
ekki nógu viss um að ég hafi
rétt fyrir mér til að ég þori að
gera eitthvað í málinu".
Þær gengu þegjandi upp göt-
una og greinarnar, sem höfðu
vaxið fram á gangstíginn, um
sumarið strukust utan í öxl-
inga á Báru. Hún mundi svo
vel eftir föður Ingu. Hann var
glæsilegur maður, en samt var
það ekki sá eiginleiki sem
gerði hann ógleymanlegan.
Hann var einn af þeim mönn-
um sem alltaf geislaði af.
Hann var sífellt brosandi,
snöggur í hreyfingum og ljúf-
ur við alla sem hann um-
gekkst. Hann hafði reynst
þeim mæðgum vel þegar þær
fluttu í bæinn. Hann hafði út-
vegað þeim betra húsnæði,
mömmu þeirra betur launaða
vinnu og oft hafði hann gefið
þeim systrunum gjafir um leið
og Ingu. Jafnvel eftir að
mamma þeirra giftist aftur
hafði hann alltaf munað eftir
þeim um jólin og látið Ingu
gefa þeim veglegar jólagjafir.
Þær beygðu upp gangstíginn
að húsi Báru. Allt í einu sagði
Inga: „ Er Guðrún að passa
fyrirþig?" Bára kinkaði kolli
en sagði ekkert.
og þær vissu ekki hvert ferð-
inni væri heitið.
„Viltu koma inn?" Bára var
hikandi. Hún var hrædd um
að hún hefði misst bestu vin-
konu sína.
Inga hneppti frá sér kápunni
og leit á Báru. Það kom glett-
ið bros í augu hennar og hún
svaraði : „ Já takk, endilega.
Bjóddu okkur Guðrúnu kakó.
Mig langar svo til að kynnast
henni betur, það er aldrei að
vita nema við eigum eitthvað
sameiginlegt."
„Þið eruð nú ekki líkar, syst-
urnar," sagði Inga varfærnis-
lega.
„Nei, við erum ekki alsystur
þrátt fyrir sama ættarnafnið,
pabbi var löngu búinn að
drekka sig út af heimilinu
þegar hún fæddist. Ættarnafn-
ið er úr dönsku móðurættinni
minni". Báru brá, hún var allt
í einu komin heim og það var
eins og hún væri að vakna af
löngum svefni.
Þær stöllurnar stoppuðu
framan við húsið. Hvorug
gerði tilraun til að opna dyrn-
ar, þær bara stóðu þarna í
þögninni og hreyfðu sig ekki.
Báðar voru þær óöruggar.
Eftir allan þann tíma, sem þær
höfðu verið saman, var and-
rúmsloftið allt í einu gjör-
breytt. Milli þeirra hafði
myndast samband sem þær
vissu ekki hvernig þær áttu að
bregðast við. Þær höfðu nálg-
ast hvor aðra mjög mikið á
þeim tuttugu mínútum frá því
að verslunarferðin tók þessa
óvæntu stefnu, samt var eins
27