Vikan - 17.12.1998, Blaðsíða 26

Smásaga
Leyndarmál Ingu,
Bekkurinn á torginu var farinn aö slitna undan öllum þeim fjölda bæjarbúa sem höföu
tyllt sér á hann gegnum tíöina. Þær Bára og Inga höföu oft setió á þessum bekk á
ferðum sínum um miöbæinn frá því þær voru smástelpur, en síðan Bára eignaöist
barniö haföi ferðunum þeirra þangaö fækkaö.
Setjumst svolitla stund, ég
er að drepast í fótunum,"
sagði Bára. Hún hlamm-
aði sér þyngslalega á bekkinn
og dró töskuna sína upp að
fótleggnum. Hún tók hettuna
á jakkanum af höfðinu svo
dökkir lokkarnir hrundu nið-
ur á herðarnar. Bára teygði úr
sér og horfði niður eftir galla-
buxunum á þykkbotna, upp-
reimaða skóna.
„ Nú er ég alveg ákveðin í að
kaupa brúnu skóna sem ég sá
í skóbúðinni áðan. Mér finnst
ég eiga þá skilið."
„Það er ekkert skrítið þótt
þú þurfir oft að kaupa þér skó
eins og þú þrammar hér um
miðbæinn." sagði Inga, vin-
kona hennar, og settist við
hliðina á henni. Inga hafði
alltaf haft ólíkan smekk og í
dag hafði hún farið í há leður-
stígvél við nýju kápuna sína.
Hún horfði til himins og blés
fíngert, Ijóst hárið frá andlit-
inu.
„ Færðu aldrei leið á að
skoða í sömu búðargluggana
aftur og aftur?"
Bára tók hanskana sína upp
úr töskunni og dró þá á hend-
urnar.
„ Nei, ég elska að þvælast
hér um bæinn og fylgjast með
fólkinu, spjalla við það og
skoða í búðargluggana. Ég
nýt þess að vera innan urn
fólk sem ég þekki og fylgjast
með lífinu í kringum mig."
Bára þagnaði og horfði yfir
götuna á tvær manneskjur
sem gengu hlið við hlið eftir
gangstéttinni þar til þær
stoppuðu við strætisvagna-
skýlið. Þar kvöddust þær,
konan gekk yfir götuna í átt-
ina til þeirra, en karlmaður-
inn, hávaxinn og dökkur ung-
ur maður, stóð og horfði á eft-
ir henni. "Maður sér nú ýmis-
legt hérna, Inga mín. Þarna er
kona bakarans og strákur sem
er að vinna hérna á bryggj-
unni í sumar. Taktu eftir
svipnum á þeim. Það væri
gaman að vita hvaðan þau eru
að koma!"
Bakarafrúin, glæsileg kona
um þrítugt, gekk fram hjá
þeim með bros á vör og Bára
leit sposk á vinkonu sína:
„Þarna sérðu. Við vissum
þetta ekki ef við hefðum ekki
farið í búðarráp í dag"
Inga stökk á fætur og blóðið
þaut fram í kinnarnar á henni.
Þessi athugasemd minnti hana
óþægilega á æsku hennar og
umtalið sem bernskuheimili
hennar hafði mátt þola. Hún
sveipaði að sér kápunni og
rétti úr sér.
„ Ég er farin! Þú getur setið
hér og velt þér upp úr einka-
málum annarra, en ég kæri
mig ekki um það. Mér er
meinilla við svona smábæjar-
kjaftagang og ég ætla mér
ekki að taka þátt í þessu. Ég
fyrirlít fólk sem talar illa um
aðra og ég læt ekki að blanda
mér ekki inn í svona lagað. Ég
sem hélt að við værum vin-
konur!" Inga var orðin rauð-
eygð og röddin titraði. Hún
stóð upp og gekk hröðum
skrefum í áttina að stoppi-
stöðinni.
Bára hafði setið undrandi á
bekknum en stóð nú upp líka
og hljóp á eftir Ingu. Hún
greip um handlegginn á henni
til að stoppa hana. „ Inga mín,
fyrirgefðu, ég ætlaði ekki að
koma þér í uppnám. Hvað er
að? Sagði ég eitthvað sem
særði þig? Ertu skotin í
stráknum?"
Bára skildi þetta ekki hún
þekkti ekki þessa hlið á vin-
konu sinni. „ Þetta er engin
illgirni Inga. Ég hef gaman af
fólki og mér þykir vænt um
það. Ég sé ekki að það geri
neinum til þótt maður fylgist
með því sem gerist í kringum
mann."
Tárin voru farin að streyma
úr augum Ingu og hún horfði
á gangstéttina fyrir framan
sig.
„ Nei, mér er alveg sama um
strákinn. Þetta minnti mig
bara á þegar ég var barn og
heyrði útundan mér kjafta-
sögurnar um pabba minn og
lausaleikskrógann hans. Ég
fann fyrir spennunni heima
hjá mér, ég gat ekki sofið og lá
oft andvaka heilu næturnar.
Ég hugsaði stöðugt um það
hvernig færi fyrir mér ef for-
eldrar mínir skildu og pabbi
færi frá mér til að vera með
öðru barni".
Inga þurrkaði tárin í ermina
á þykkri, dýrri ullarkápunni
og leit framan í Báru.
"Ég var líka alltaf að hugsa
um hver þessi kona væri sem
hann ætti barnið með. Ég
hataði allar ófrískar konur
sem ég sá því ég vissi ekkert
hvort einhver þeirra gæti ver-
ið barnsmóðir hans. Eg hataði
alla og var alltaf hrædd".
Þær gengu þögular af stað og
Bára var hugsi. Hún hafði
ekki vitað um þetta leyndar-
mál vinkonu sinnar þótt þær
væru nú búnar að þekkjast í
meira en fimmtán ár, eða frá
því að Bára hafði flutt í þenn-
an smábæ sex ára gömul. Þær
Inga voru jafnaldrar, þær
höfðu kynnst í skólanum og
alltaf verið bestu vinkonur.
Margt höfðu þær spjallað
gegnum tíðina og deilt ýmsurn
leyndarmálum hvor með
annarri. Báru hafði ekki grun-
að að Inga
vandamál að
heima hjá he
auðvelt. Inga
pabbi hennar
fyrirtækisins í bænum og
mamma hennar hafði alltaf
verið heima og sinnt 'heimil-
inu. Bára hafði verið svo lirif-
in af pabba Ingu, kannski
vegna þess að hún umgekkst
ekki sinn eigin föður. Foreldr-
ar hennar höfðu skilið áður en
yngri systirin, Guðrún, fædd-
ist og mamma hennar flutti
með þær systurnar í þennan
bæ þegar hún fékk vinnu í
fiski þar.
Bára hafði aldrei verið ham-
ingjusöm fyrr en hún flutti
þangað, þar kynntist hún
góðu fólki og best af öllum
höfðu Inga og fjölskylda
hennar verið þeim. Báru
fannst bernska hennar hafa
verið bjartari vegna Ingu.
En núna voru þær báðar
orðnar fullorðnar, Bára gift
og móðir nýfæddrar stúlku, en
Inga vann allan daginn í bóka-
safninu. Báru fannst eins og
hún væri að kynnast Ingu upp
á nýtt.
„ Hvenær var þetta, Inga?
Af hverju hefðurðu aldrei
sagt mér frá þessu?"
Inga settist á bekkinn í stræt-
isvagnaskýlinu. „ Ég gat ekki
sagt neinum frá því. Ég var
bara fimm ára og þetta var
svo sársaukafullt. Ég þorði
ekki að spyrja mömmu fyrr en
eftir að pabbi dó og þá fékk
ég að heyra sannleikann.
Hann hafði eignast barn með
konu utan af landi og þau
mamma sömdu um að hann
sliti öll tengsl við konuna ef
þau ættu að geta búið saman
eftir þetta. Svoleiðis varð
það."
26