Vikan - 17.05.1999, Blaðsíða 51

MHaffgfr laeknar ife
„Almenningur vill lækn-
ingu sem á rætur sínar í nátt-
úrunni en flestir læknar eru
uppfullir af efasemdum þeg-
ar náttúrulyf ber á góma,''
sagði bandaríski læknirinn
dr. John Taylor, þegar við á
Vikunni hittum hann í
Bandaríkjunum fyrir
skömmu. En hvers vegna fer
læknir, sem stundað hefur
hefðbundnar lækningar
árum saman, að mæla með
náttúrulyfi eins og Zinaxin?
„Eftir langa skólagöngu
og mikla starfsreynslu fann
ég að ég hafði enga þekk-
ingu á sviði náttúrulækn-
inga. Jurtir voru aldrei
ræddaf í læknaskólanum
mínum. Faðir minn er lækn-
ir og hann leit neikvæðum
augum á náttúrulyf. Þannig
er það með flesta lækna hér
í Bandaríkjunum," sagði dr.
John Taylor og bætir við að
fyrir um 15 árum hefði hann
ráðlagt öllum gigtarsjúkling-
um, sem til hans leituðu, að
breyta mataræði sínu, forð-
ast hvítan, unninn sykur og
stunda æfingar. En hann
komst að því að sumum
sjúklingum batnaði ekkert
og aukaverkanir gigtarlyfja
voru meiri en sumir gátu
þolað. Hann fór því að gefa
jurtum og vítamínum gaum
og rakst á greinar um engi-
fer. Þar kom fram að engi-
ferjurtin átti að vera góð
fyrir magann og hafa góð
áhrif á liðina. „Ég fór að
prófa þetta og hef nú

y; #
SJnaxm
Ji ýjjyÍíjijiJjJiJj')
gefið um 400 sjúklingum
mínurn þetta náttúruefni í
ár."
Og hver eru viðbrögðin?
„Sjúklingarnir hafa tekið
þessu vel. Þeir eru tilbúnir
að fara óhefðbundnar leiðir
og vilja svona leiðsögn og
lækningu sem á rætur að
rekja til náttúrunnar. En af
60 læknum sem ég skrifaði
Dr. John Taylor:
„Ég hefði ráðlagt
sjúklingum allt
annað fyrir 15
árum."
óvissu og hrædd-
ir við að þurfa að
til og kynnti Zinaxin, hafa
þrír svarað. Hinir eru
hræddir við t.d. kærur frá
lögfræðingum, hræddir við
læra eitthvað nýtt," sagði dr.
John Taylor.
En hver er reynsla gigtar-
sjúklings hér á landi?
O
myjJíJ jjyjjjj1 jjJJjJjJJíU
jDJM jjjjjjju jjJi3iJjJ JújJjJ
yjjjjiujijjjjj iijjf ui) jjjJíu jjíjiiiif jjJ^i ijjjjjjj) íif jjjjjjjjjjf
hægt og hægt og öll grip eru að verða slæm.
Að skrúfa tappa eða lok á dósir, vinda tusk-
ur og fleira getur verið erfitt. Minni stirð-
leiki í fingrum hjálpar því óneitanlega.
Mér finnst vanta að læknar upplýsi sjúk-
linga meira um hvað slitgigt er. Þegar ég var
greind vissi ég lítið hvað fælist í sjúkdómn-
um. Sjúklingar ættu einnig að spyrja meira
og reyna að afla sér upplýsinga um sjúkdóm
Jóna Vestmann hefur tekið inn
Zinaxin um skeið. Hún kynntist
Zinaxin gigtarlyf ínu, sem unnið er úr
engiferrót, fyrir nokkru og hefur
reynslu af notkun þess.
„Ég fann strax að þremur vikum liðnum
að stirðleiki í höndunum lagaðist. Á kvöldin
og á morgnana er oft mikill stirðleiki i fingr-
unum og líkamanum. Eftir fimm vikna
notkun fór ég að taka eftir að stirðleikinn í
líkamanum á morgnana minnkaði. Fyrstu
hreyfingar þegar maður er að fara fram úr
eru stirðar og erfiðar og þetta fann ég að
breyttist."
Hefurðu tekið önnur gigtarlyf?
„Ekki að staðaldri. Fyrir tuttugu árum fór
ég að finna fyrir stirðleika í mjöðmum og
var oft slænt af verkjum á nóttunni. Læknar
fundu að slit var byrjað í mjöðmunum og
síðan hef ég tekið gigtartöflur af og til. Ég
tek kúra í 2-3 mánuði og hvíli mig á milli.
Ég hef orðið vör við óþægindi í maga af
sumum gigtarlyfjum þó að ég taki þau með
mat en af Zinaxin hef ég engar aukaverkan-
ir fundið.
Það eru fimm ár síðan ég fann að litli fing-
urinn á annarri hendi var orðinn eitthvað
undarlegur, stór kúla var komin á fremsta
liðinn. Þegar ég þurfti að ná tali af
lækni út af öðru spurði ég hann um
þetta. Hann sagði mér að slitgigtin
væri komin í hendurnar og þar lýsir
hún sér þannig að hún leggst á
fremstu liðina. Þetta er að aukast
Jóna Vestmann
smn.
Ég held mér alltaf við með æfingum og
hef í mörg ár stundað líkamsþjálfun. Það var
sjúkraþjálfari sem setti saman fyrir mig sér-
stakt prógramm en ég hef að öðru leyti ekki
verið í sjúkraþjálfun."
Gigt fylgja yfirleitt bólgur í liðum. Hafa
þær minnkað síðan Jóna byrjaði að taka inn
Zinaxin?
„Nei, ekki enn. Ég hef farið í þrjár að-
gerðir á hnjáliðum til að hreinsa út beinflís-
ar og slíkt en ég hef engin áhrif fundið á
hnén fram að þessu."
Vika n 51
Texti: Steingeróur Steinarsdóttir