Vikan - 17.05.1999, Blaðsíða 45

eftir Harry Williams
eftir dag bárust fréttir um ógnar-
ástand í Evrópu. Þjóðverjar óðu
yfir höf og lönd eins og engi-
sprettur yfir akur. I fyrstu virtist
það sem þar var að gerast vera
órafjarlægt og ekki koma okkur
neitt við. Allir vonuðu að við
myndum ekki dragast inn í
stríðsátökin, þótt allir gerðu sér í
raun ljóst að aðeins væri um
tímaspursmál að ræða hvenær
það yrði.
Þá var ég ung stúlka. Eg var af
góðum ættum og naut forrétt-
inda sem fáar stöllur mínar nutu
á þessum árum - að fara í skóla
og menntast. Það var einmitt á
öðru ári mínu í háskólanum sem
ég kynntist Mason. Hann var
einn þeirra ungu manna sem eft-
ir var tekið. Allir vissu að hann
var sonur manns sem átti og rak
stórfyrirtæki og að hann myndi
taka við þvf í fyllingu tímans.
Hann var því álitlegt mannsefni.
Það voru ekki aðeins skólasystur
mínar og hans sem gerðu sér
grein fyrir því. Mason var bók-
staflega umsetinn af ungum kon-
um. Eg tók ekki þátt í því um-
sátri og það kom mér því veru-
lega á óvart þegar hann fór að
gera hosur sínar grænar fyrir
mér. Ég verð að viðurkenna að
ég lagði málið strax niður fyrir
mér út frá allt öðrum forsendum
en hinum tilfinningalegu. Það
var ekki fyrr en löngu eftir að ég
lofaðist honum að ég fór að
verða hrifin af honum eins og
kona verður af karlmanni. í til-
hugalífi okkar lék ég því enda-
Iaust leikrit og þegar við fórum
að sofa saman náði leiklist mín
Vikan 45