Vikan - 17.05.1999, Blaðsíða 44

smasam
Á öðrum nótum
s
g brosi alltaf með sjálfri
mér þegar ég heyri þá
fullyrðingu að enginn sé
laglaus og hugsa jafnframt: Ég
veit að minnsta kosti um tvær
manneskjur sem eru vita laglaus-
ar - sjálfa mig og Mason, mann-
inn minn. Þegar Guð almáttugur
úthlutaði okkur hæfileikum þá
sást honum alveg yfir að veita
okkur tónlistargáfuna. Ég á auð-
velt með að iæra dægurlaga- og
sönglagatexta, en er fyrirmunað
að fella þá við laglínu. Þegar aðr-
ir eru að syngja og allir eiga að
taka undir læt ég mér nægja að
mæla textann af munni fram eða
söngla eitthvað sem ég gæti þess
að láta engan heyra. Og fyrir
mér er það sem kallað er æðri
tónlist frekast eins og óþægilegur
hávaði. Stöðu sinnar vegna verð-
ur Mason öðru hverju að láta sjá
sig á tónleikum og ég fer þá oft-
ast með honum. Að þeim lokn-
um klöppum við jafn ákaft og
aðrir og segjum öllum sem heyra
vilja að „þetta hafi verið stór-
kostlegt," en okkur drepleiðist
báðum á slíkum samkomum.
Mér gengur reyndar betur en
Mason að halda mér vakandi.
Stundum er það helsta skemmt-
un mín við slík tækifæri að fylgj-
ast með baráttu hans við svefn-
inn. Hvernig hann kæfir
geispana og berst við að halda
augunum opnum. Bæði kjósum
við þvf að sækja fremur aðrar
samkomur en tónleika.
En í kvöld verður slíkt ekki
umflúið. Við verðum meira að
segja á fremsta bekk, þar sem
hávaðinn er mestur. Mason,
yngri, sonur okkar verður ein-
leikari á þessum hljómleikum.
Nýi píanósnillingurinn sem allir
eru að tala um. Hann er kominn
heim til Bandaríkjanna úr sigur-
för sinni um Evrópu og það er
löngu uppselt á tónleikana.
Blöðin hafa meira að segja varið
mörgum dálkum í að fjalla um
þennan viðburð, hafa birt við
hann viðtöl þar sem auðvitað er
nákvæmlega fjallað um bak-
grunn hans og það menningar-
lega umhverfi sem hann ólst upp
í. í einu blaðanna stóð meira að
segja að hann væri dæmi um að
eplið félli ekki langt frá eikinni.
Foreldrar hans væru kunnir fyrir
stuðning sinn við hverskonar
menningarstarfsemi og listir.
Víst er það rétt að Mason
minn hefur oftsinnis opnað
budduna þegar leitað hefur ver-
ið til hans og hann beðinn að
styrkja eitt og annað. Menning-
una ekki síður en annað. Aldrei
minnist ég þess þó að hann hafi
rætt slíkt við mig. Hann þarf þess
heldur ekki. Ég hef ekki skipt
mér mikið af fjármálum okkar
hjóna. Veit bara að við teljumst
auðugt fólk og nýt þess að eiga
allt það sem hugurinn girnist.
Sérstaklega er ég þó stolt af hús-
inu okkar. Það er í dýrasta og
glæsilegasta hverfinu í
borginni og á árum
áður bjó þar enn fínna
fólk en við verðum
nokkru sinni. Sjálfsagt
þætti mér ekki eins
mikið til hússins koma
ef ég þyrfti að annast þrifin á því
sjálf, eins og ég veit að margar
konur þurfa að gera. Ég sé að
það er ærið verk fyrir starfsfólk
okkar að halda því hreinu. Stof-
urnar eru margar og stórar og
það er undarlegt hversu mikið
ryk getur safnast í allt skrautið í
loftinu, á ljósakrónur og veggi.
Að ég tali nú ekki um gólfteppin
sem þarf að ryksuga daglega ef
vel á að vera.
Ég kvíði fyrir tónleikunum.
Mason minn lét mig hafa skraut-
ritaða efnisskrá og það fyrsta
sem ég gáði að var hvað tónleik-
arnir myndu taka langan tíma.
Ég sá líka að á efnisskránni var
eingöngu sú tónlist sem mér þyk-
ir leiðinlegust. Ég kvíði því þó
ekki að ég geti ekki látið tvo
tíma líða með brosi á vör og ver-
ið stolt á svip, eins og foreldri
ber að vera þegar barnið þess
fangar athygli. Miklu meira kvíði
ég boðinu sem á að vera á eftir,
allri umræðunni um tónlistina,
tónlistarsnillinginn og þá ekki
síst hvaðan hann hafi þessa gíf-
urlegu hæfileika.
Ég veit líka að Mason minn
mun láta móðan mása. Tala um
að forfeður hans hafi verið mikl-
ir tónlistaraðdáendur og að sjálf-
ur meti hann tónlist öllum öðr-
um listgreinum fremur. Hann
mun verða drjúgur með sig ef
einhver spyr hvort hann leiki á
hljóðfæri eða semji tónlist.
Væntanlega segir hann þá ekkert
en hummar þannig að auðvelt á
að vera fyrir spyrjandann að geta
í eyðurnar. Og sonur minn, hann
Mason yngri, sem verður mið-
punktur samkvæmisins verður
vafalaust svo kurteis að segja
ekkert um að okkur var það síð-
ur en svo að skapi þegar hann
tilkynnti okkur að hann ætlaði
að leggja tónlistina fyrir sig.
Hann mun ekkert tala um allt
þusið í pabba sínum og von-
brigðin, sem voru augljós, yfir
því að hann skyldi ekki fara í
viðskiptafræði eða lögfræði og
taka síðan við rekstri fjölskyldu-
fyrirtækisins. Og við munum
heldur ekkert tala um það sem
oftsinnis hefur borið á góma hjá
okkur hjónum -að vonandi muni
strákurinn láta af tónlistarnám-
inu og snúa sér að einhverju nyt-
samlegra. Við erum raunar hætt
að ræða slíkt. Okkur er það báð-
um ljóst að Mason yngri hefur
markað sér braut, náð þar ár-
angri, og það er borin von að
hann muni víkja af þeirri braut.
Ég sé á klukkunni að það
styttist í að hárgreiðslukonan
komi til þess að punta mig fyrir
kvöldið. Ég hef líkað pantað
snyrtifræðing, sem á að „steypa í
hrukkurnar" eins og Mason
minn orðaði það svo smekklega.
í kvöld vil ég og ætla að líta út
eins og drottning. Prinsessa, eins
og ég var kölluð forðum daga, á
ekki við lengur.
Já, ég hef verið kölluð
prinsessa. Það var ekki Mason
minn sem valdi mér það nafn,
heldur allt annar maður og það
aðeins eina kvöld- og nætur-
stund. Skrýtið að
ég skuli muna
þetta kvöld öllum
öðrum kvöldum
betur. Samt hef ég
upplifað margt
skemmtilegt sem
vert væri að geyma sér betur í
minni. En það er eins og manni
sé ekki sjálfrátt um það hvað
minnið geymir. Sumt, sem þó er
bæði markvert og mikilvert,
fennir yfir á örskotsstundu.
Annað geymist - jafnvel orð og
snerting sem maður getur næst-
um fundið þótt áratugir séu liðn-
ir.
Það vissu allir að heimurinn
var að ganga af göflunum. Dag
Það vissu allir að heimurinn var að ganga
af göfiunum. Dag eftir dag bárust fréttir um
ógnarástand í Evrópu. í fyrstu virtist það
sem þar var að gerast vera órafjarlægt og
ekki koma okkur neitt við.
44 Vikan