Vikan - 17.05.1999, Blaðsíða 56

Presturinn blessaði hjákonuna í
Við hjónin bjuggum í
Bandaríkjunum
ásamt tveimur
yngstu börnum okkar, þar
sem maðurinn minn gengdi
metnaðarfullu starfi. Okkur
líkaði vel þarna en ákváðum
í sameiningu að ég flytti
tímabundið heim til að gera
börnunum kleift að klára ís-
lenskan gagnfræðaskóla.
Við áttum líka hús heima
svo að þessar tímabundnu
breytingar á heimilishögum
áttu að geta gengið snuðru-
laust fyrir sig. En vart voru
liðnir tveir mánuðir frá
heimkomu minni, að mér
bárust þær fregnir að mað-
urinn minn væri farinn að
Tuttugu ára hjóna-
band var orðið að
harmleik eins og
hendi væri veifað
og mér fannst
heimurinn hrynja í
kringum mig með
offorsi.
halda við íslenska konu bú-
setta í hverfinu okkar. Mér
var mjög brugðið og brást
skjótt við. Ég flaug sam-
stundis út til hans og komst
þá að því að hann var búinn
að pakka nær öllu niður og
ætlaði að flytja til hennar.
Húsið var meira að segja
komið á sölu án minnar vit-
undar. Það var vægast sagt
skelfilegt að koma í húsið
við þessar aðstæður og ég
fylltist vanmætti og ólýsan-
legri sorg yfir þessum svik-
um. Síðan fylltist ég mátt-
lausri reiði. Allir persónu-
legir munir voru komnir
ofan í kassa sem lágu eins og
hráviði um allt hús. Tuttugu
ára hjónaband var orðið að
harmleik eins og hendi væri
veifað og mér fannst heim-
urinn hrynja í kringum mig
með offorsi.
Maðurinn minn brotnaði
saman þegar hann sá við-
brögð mín og gerði sér grein
fyrir sorg minni. Hann grét
og barmaði sér og sagði
þetta hliðarspor vera merk-
ingarlaus mistök og að hann
vildi alls ekki skilnað. Eðli
málsins samkvæmt var lítil
friðþæging í orðum hans og
hegðun, þar sem skaðinn
var þegar skeður. Eftir að
mesta storminn hafði lægt,
gátum við þó rætt málin ít-
arlega og við komumst
sameiginlega að þeirri nið-
urstöðu að gefast ekki upp
og hlúa að hjónabandinu
eftir fremsta megni. Ég
taldi okkur því hafa náð
sáttum. En þar skjátlaðist
mér....
Skömmu síðar var mað-
urinn minn sendur til að
vinna að verkefni annars
staðar í Bandaríkjunum sem
hann varð að taka og vildi
hann að ég færi til íslands á
meðan og dveldi í húsinu
okkar þar. Hann óttaðist að
ég yrði annars leið og jafn-
vel einmanna í fjarveru
hans. Þrátt fyrir það sem á
undan var gengið treysti ég
honum. Enda hafði hann
ítrekað sagt að hann vildi
ekki skilnað og virtist fullur
eftirsjár yfir að hafa næstum
eyðilagt hjónabandið. En ég
var ekki fyrr komin heim en
ég komst að því að hann var
aftur kominn í fang hjákon-
unnar.
Pantaði skilnað eins
og pizzu
Nú upphófst mjög erfitt
tímabil í lífi mínu og ég
komst að því eftir bitra
reynslu að það er nær
ómögulegt að fjarstýra
svona málum á milli heims-
álfa. Svo fór að lokum að
maðurinn minn hringdi í
mig til Islands og pantaði
skilnað, jafn fyrirhafnarlítið
og hann væri að panta
pizzu! Þannig átti 20 ára
hjónabandi okkar að ljúka.
Það kom mér mjög á óvart
að hann skildi svíkja mig í
tryggðum í annað sinn. Það
var eins og ég frysi, ég átti
erfitt með að taka ákvarðan-
ir og hafði miklar áhyggjur
af börnunum. Eina ákvörð-
un átti ég þó mjög auðvelt
með að taka, en hún var sú
að neita honum um skilnað
sökum þess að ég vildi
hreinlega gera honum lífið
leitt eftir þá fyrirlitlegu
meðferð sem ég hafði hlotið
af hans hálfu.
Ekki löngu seinna kom
maðurinn minn til íslands til
að vera viðstaddur jarðar-
för rnóður sinnar. Skilnaður
var ekki gengin í gegn og
það kom mér því mjög í
opna skjöldu að hjákonan
var prúðbúin með í för og
sátu þau skötuhjúin á
fremsta bekk í kirkjunni,
líkt og ekkert væri eðlilegra.
Það voru þung skref fyrir
mig að ganga inn í fulla
kirkjuna og setjast á bekk-
inn fyrir aftan þau. Ég get
helst lýst líðan minni á þann
veg að mér leið eins og ég
væri á sjálfstýringar
prógrammi. Börnin okkar
sátu eins og illa gerðir hlutir
hjá föður sínum og hjákon-
unni, en þau söknuðu föður
síns mikið og sóttust eftir
nærveru hans. Ég átti bágt
með að fylgjast með athöfn-
inni þar sem ég gat vart haft
augun af þessari einstreng-
ingslegu konu sem hafði átt
hvað stærstan þátt í að rústa
heilli fjölskyldu. Mig
undraði mjög að hún skyldi
dirfast að sitja hnarreist í
guðshúsi við slíkar kringum-
stæður. Þegar jarðarförinni
var u.þ.b. að ljúka, blessaði
presturinn hátt og skil-
merkilega eiginmann minn
og hjákonuna, sem hann
nafngreindi og sagði vera
eiginkonuna! Það fór titr-
Skilnaður var ekki genginn í gegn og það
kom mér því mjög í opna skjöldu að hjá-
konan var prúðbúin með í för og sátu þau
skötuhjúin á fremsta bekk í kirkjunni, líkt
og ekkert væri eðlilegra. Það voru þung
skref fyrir mig að ganga inn í fulla kirkjuna
og setjast á bekkinn fyrir aftan þau
56 Vikan