Vikan - 17.05.1999, Blaðsíða 30

I fangelsi
Við vorum þrjár æsku-
vinkonur sem hafði
lengi langað að fara
til Bandaríkjanna og starfa
sem au pair stúlkur. Draum-
urinn varð að veruleika þegar
ein okkar fékk starf á heimili í
New York og útvegaði síðan í
kjölfar þess hinum tveimur au
pair störf í sama hverfi. Við
bjuggum í fallegu og ríkmann-
legu úthverfi borgarinnar og
líkaði vel hjá fjölskyldum okk-
ar. Starfið fólst aðallega í létt-
um húsverkum og barnagæslu.
Aðra hverja helgi áttum við
frí og fórum þá oftast niður á
Manhattan (miðborgina) en
við vorum alveg heillaðar af
þessari fjölbreyttu og hröðu
borg sem aldrei sefur. Við
sváfum varla heldur á frídög-
um okkar! Dæmigerður laug-
ardagur fór í að rölta um
Greenwich Village hverfið,
kaupa okkur smávegis af föt-
um á útsölum og útimörkuð-
Við það reiddist lög-
reglumaðurinn mjög,
tók okkur allar sam-
stundis fastar og
keyrði okkur niður á
stöð. Við vorum ekkert
sérlega stressaðar,
vorum enn í skemmti-
hug, sungum og tröll-
uðum og gerðum okk-
ur enga grein fyrir al-
varleika málsins.
um og sitja á flippuðum kaffi-
húsum og drekka í okkur
fjörugt mannlífið. Er kvölda
tók fórum við stundum á
diskótek til að dansa. Þetta
var alltaf heilmikið ævintýri
og við vorunt ekkert smeykar
við að vera þarna á ferli að
kvöldi til heldur. Við vorum
líka ekki lengi úti í kvöldin því
við vorum bundnar því að
taka lestina heim og sú síðasta
fór urn miðnætti.
Ein okkar átti afmæli um
mitt sumar og ákváðum við
vinkonurnar að halda upp á
það. Það var mjög heitt og
rakt þennan laugardag í júlí
og við fórum ekki í bæinn fyrr
en farið var að rökkva. Við
fórum út að borða á indversk-
an stað, borðuðum góðan mat
og drukkum léttvín til að svala
okkur í hitanum. Ef til vill
höfum við drukkið aðeins of
mikið því maturinn var mjög
sterkur. Síðan fórum við á
nýjan jassbar. Upp úr mið-
nætti ætluðum við að halda
heim á leið en misstum því
miður af síðustu lestinni sem
fór í úthverfið okkar og það
átti eftir að draga dilk á eftir
sér. Meðan tvær okkar réðum
ráðum sínum fór sú þriðja að
baða út öngum og veifa bílum.
en hún var aðeins við skál. Þá
bar skyndilega að lögreglubíl
og út snaraðist lögreglumaður
sem virtist nokkuð æstur eða
pirraður og hann sagði okkur
að það væri bannað með lög-
um að húkka far. Vinkonan
fyrrnefnda var ekki alveg með
á nótunum og hélt hlæjandi
áfram uppteknum hætti.
Löggan reyndi að stöðva hana
en þá sagði hún eitthvað van-
hugsað við hann. Við það
reiddist lögreglumaðurinn
mjög, tók okkur allar sam-
stundis fastar og keyrði okkur
niður á stöð. Við vorum ekk-
ert sérlega stressaðar, vorum
enn í skemmtihug, sungum og
í New York
trölluðum og gerðum okkur
enga grein fyrir alvarleika
málsins.
Það var rnikið öngþveiti á
lögreglustöðinni og mjög
þungt loft á þessu heita
kvöldi. Mannlífið þar var
ákaflega litskrúðugt og okkur
leið eiginlega eins og við vær-
um að leika í bíómynd. Það
voru þarna meðal annars mjög
skrautlega klæddar vændis-
vorum settar hver í sinn klefa
og ljósin slökkt, takk fyrir.
Þá fyrst kárnaði gamanið
þegar við höfðum ekki Iengur
stuðning hver af annarri og
nú gerðum við okkur grein
fyrir hvernig var í raun komið
fyrir okkur. Við vorum í fang-
elsi í New York! Það rann
skjótt af okkur; bæði hláturinn
og vínið. Við urðum hrein-
lega skelfingu lostnar og ein
Einhvern tíma um nóttina kom þreytuleg en in-
dæl kona til okkar og kynnti sig sem starfsmann
félagsmálaþjónustu New York borgar og það
væri í hennar verkahring að vaka yfir okkur um
nóttina tíl að fyrirbyggja að okkur yrði nauðgað
eða misþyrmt á annan hátt af lögreglunni.
konur sem blótuðu lögregl-
unni í sand og ösku. Það var
rosalegt lið þarna, í einu orði
sagt. Það átti að taka skýrslu
af okkur en við neituðum að
gefa upp nöfn og heimilisföng
því okkur fannst þetta enn
vera spaugilegt allt saman.
Við trúðum
líka ekki öðru
en okkur yrði
sleppt, svona
saklausar eins
og við vorum.
Ein okkar
sagðist heita
Pamela And-
erson! Svona
grínuðumst
við áfram við
þungbúna og
þreytta laganna verði sem
höfðu engan húmor fyrir
þessu. Þar sem við neituðum
að segja hverjar við værum og
hlógum bara að öllu saman
gáfust þeir upp á skýrslutök-
unni og okkur var umsvifa-
laust stungið í steininn. Við
okkar byrjaði að gráta. Við
sátum stjarfar í myrkrinu og
ég man að mér fannst ég ekki
hafa neitt tímaskyn. Einhvern
tíma um nóttina kom þreytu-
leg en indæl kona til okkar og
kynnti sig sem starfsmann fé-
lagsmálaþjónustu New York
borgar
og það væri í
hennar verka-
hring að vaka
yfir okkur um
nóttina til að
fyrirbyggja að
okkur yrði
nauðgað eða
misþyrmt á ann-
an hátt af lög-
reglunni. Við
frusum af ein-
skærri hræðslu við tilhugsun-
ina og nú brotnuðum við hin-
ar tvær niður og gréturn eins
og börn. Ég man einna best
eftir hversu gífurlega sterkum
tökum hræðslan náði á mér og
sömuleiðis óöryggistilfinning-
in. Ég var steini lostin yfir því
30 Vikan